Tuesday, September 29, 2009

ကမၻာ့ဘာသာေရးေခါင္းေဆာင္မ်ားသို႕ပန္ၾကားလႊာ

ျမတ္စြာဘုရားသည္ သူ၏ေျမာက္ျမားစြာေသာ ေန႕စဥ္လုပ္ငန္းတို႕တြင္ သတၱေလာကႀကီး၏ အေျခအေနကို တစ္ေန႕ႏွင့္တစ္ညဥ့္လွ်င္ ေျခာက္ႀကိမ္မွ်ၾကည့္ရႈေတာ္မူျခင္းတည္ အလြန္အေရးပါေသာ လုပ္ငန္းႀကီးတစ္ရပ္ အျဖစ္ပါ၀င္ပါသည္။ သတၱေလာကႀကီး၏ အေျခအေနသည္ သို႕မဟုတ္ ေဒသတစ္ခု။ သတၱ၀ါတစ္စုစု၏ အေျခအေနသည္ ကာမရာဂ လြန္ကဲေသာင္းၾကမ္းသည္ဟု ျမင္ေတာ္မူလွ်င္ ထိုကာမရာဂကိုၿငိမ္ေအာင္ ထိန္းသိမ္းဖို႕ သမၼာက်င့္စဥ္ကို ညႊန္ျပေတာ္မူသည္။
ရံခါ ေဒသတစ္ခု သတၱ၀ါတစ္စုစုမွာ သို႕မဟုတ္ မင္းစိုးရာဇာတို႕ေလာကမွာ အာဏာမက္ေမာမႈတည္းဟူေသာ အေၾကာင္းေၾကာင့္ သတ္ျဖတ္ႏွိပ္စက္ျခင္းမ်ားသည္ကို ျမင္ေတာ္မူလွ်င္ ေဒါသကိုႏွိမ္ႏွင္းဖို႕ ေမတၱာလမ္းစဥ္ကို ညႊန္ၾကားေတာ္မူသည္။
ရေသ့ ရဟန္း ေယာဂီ သမဏျဗဟဏတို႕အား အညာလမ္းစဥ္ကို လိုက္နာက်င့္သံုးၾကဖို့ ေဟာၾကား ေတာ္မူသည္။ ထိုသို႕ျမတ္စြာဘုရားသည္ သတၱ၀ါေလာကႀကီး၏ အေျခအေနကို ႐ႈျမင္သံုးသပ္ကာ အေျခအေနအားေလ်ာ္စြာ က်င့္သံုးပံုနည္းစနစ္မ်ားကို ေဟာၾကားညႊန္ျပေတာ္မူသည္ကိုကၽြႏု္ပ္တို့ ဘာသာေရး ေခါင္းေဆာင္မ်ားသည္ မ်က္စိႏွင့္နားကို က်ယ္က်ယ္ဖြင့္ကာ ေလာကႀကီး၏ အေျခအေနကို အစဥ္မျပတ္ ၾကည့္႐ႈသံုးသပ္ေနသင့္ပါသည္။ လူ႕ေလာကႀကီး၏ လိုအပ္ခ်က္အရ အစဥ္မျတ္ၾကည့္႐ႈ ျဖည့္စြက္ေပးဖို႕ရန္မွာ ကၽြႏု္ပ္တို႕ ဘာသာေရးေခါင္းေဆာင္မ်ား၏ တာ၀န္တစ္ရပ္ျဖစ္ပါသည္။ ကၽြႏု္ပ္တို့ဘာသာေရးေခါင္းေဆာင္မ်ား ဓမကိုျဖန္႕ခ်ိျခင္းသည္ လူ႕ေလာကႀကီး၏ လိုအပ္ခ်က္ႏွင့္ကိုက္ညီဖို႕အေရးႀကီးပါသည္။ ဓမၼႏွင့္လူသား တစ္ထပ္တည္းက်ေအာင္ ျဖန္႕ခ်ိႏိုင္ပါမွ လူ႕ေလာကႀကီး၏ လိုအပ္ခ်က္ျပည့္စံုမည္ျဖစ္ပါသည္။

သို႕မွသာ လူသားအမ်ားစုတို႕က ဘာသာေရးေခါင္းေဆာင္တို႕သည္ လူ႕ေလာကႀကီးအတြက္မရွိမျဖစ္ လိုအပ္ ေသာ ပုဂၢိဳလ္မ်ားျဖစ္ၾကသည္ဟု ယံုၾကည္စိတ္ခ် ေက်းဇူးတင္လာၾကမည္ျဖစ္ပါသည္။ သိပၸံႏွင့္ နည္းပညာ တစ္ဟုန္ထိုးတိုးတက္ထြန္းကားလာေသာယေန႕ေခတ္တြင္ လူ႕ေလာကႀကီး၏ လိုအပ္ခ်က္ကို မျဖည့္စြက္ ႏိုင္ေသာေလာကႏွင့္ ဓမၼကို တစ္သားတည္းက်ေအာင္ ဦးမေဆာင္ႏိုင္ေသာ ဘာသာေရးေခါင္းေဆာင္တို႕ကို လူသားတို႕က တစ္ေန႕တျခား လူ႕ေလာကႀကီး၏ အပိုအလွ်ံမ်ားသဖြယ္ ျမင္လာေနၾကၿပီး သိပၸံႏွင့္ နည္းပညာ သည္ သာလွ်င္ ေလာကကို ေကာင္းက်ိဳးျပဳသည္ဟု တစ္ဖက္သတ္ျမင္လာေနၾကေပၿပီ။ သို႔ေသာ္ ထိုသိပၸံႏွင့္ နည္းပညာသည္ ေလာကေကာင္းက်ိဳးကို ျပဳပင္ျပဳျငားေသာလည္း လူေလာကႀကီးကို လူညြန္႕တုန္းေအာင္ သတ္ျဖတ္ႏွိပ္စက္သည္မွာလည္း ယင္းတို႕ပင္ျဖစ္ၾကသည္ကို သတိျပဳၾကရန္ လိုအပ္လွပါသည္။ တက္ထရာ ဆိုင္ကလင္းေဆးသည္ အဖ်ားေပ်ာက္ေဆးတို႕တြင္ အေကာင္းဆံုးပင္ျဖစ္ေသာလည္း အစာအိပ္ကို ေလာင္ကၽြမ္းေစကာ ေရာဂါတစ္မ်ိဳးထပ္တိုးေစသည္မ်ာလည္း ထိုေဆးပင္ျဖစ္ပါသည္။ (၅၊၈၊၁၉၄၇)ရက္တြင္ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံရွိ နာဂါဆာကီႏွင့္ ဟီရိုရွီးမားၿမိဳ႕တို႕မွာ လူသိန္းေပါင္းမ်ားစြာကို သတ္ခဲ့ေသာအဏုျမဴဗံုးသည္ သိပၸံဆရာမ်ားတီထြင္ခဲ့ေသာလက္နက္ပင္မဟုတ္ပါေလာ။
ဘာသာေရးတိုင္သည္ လူသားတို႕၏ စိတ္ႏွလံုးကို သူ႕နည္းသူ႕ဟန္ျဖင့္ အသီးသီး ၿငိမ္းခ်မ္းမႈေပးႏိုင္ၾကၿပီး လူသားတို႕စိတ္ႏွလံုးကို ယဥ္ေက်းေစႏိုင္သည္ဟု ကၽြႏု္ပ္တို႕ယံုၾကည္ေမွ်ာ္လင့္ပါသည္။ ယေန႕မ်က္ေမွာက္ ေခတ္တြင္ ကၽြႏု္ပ္တို႕ဘာသာေရးေခါင္းေဆာင္အားလံုးသည္ လူ႕ေလာကႀကီး၏ မရွိမျဖစ္လိုအပ္ေသာ ပုဂၢိဳလ္မ်ားျဖစ္ေၾကာင္းလူသားအမ်ားစု နာလည္ခံယူလာေအာင္ ကၽြႏု္ပ္တို႕အားထုတ္ၾကရမည္ျဖစ္ပါသည္။
ျမတ္ဗုဒၶလက္ထက္ေတာ္ကာလက ကု႐ုတိုင္း၊ ထုလႅေကာ႒ိကၿမိဳ႕သို႕ ျမတ္စြာဘုရားေရာက္သြားေသာအခါ ျမတ္ဗုဒၶ၏ဓမၼကို နာၾကားရသျဖင့္ ဘီလ်ံနာသူေဌး ရ႒ပါလရဟန္းျပဳခဲ့သည္။ ဘီလ်ံေပါင္းမ်ားစြာေသာ ပစၥည္းဥစၥာတို႕ကိုစြန္႕ကာ ရဟန္းျပဳခဲ့ေသာ အရွင္ရဌပါလကို ေကာရဗ်မင္းႀကီးက ေအာက္ပါအတိုင္း ေမးေလွ်ာက္ပါသည္။
(အရွင္ဘုရားသည္ ထိုမွ်ႀကီးက်ယ္ေသာ ပစၥည္းဥစာေတြကိုစြန္႕ျပီး မည္သည့္ခ်မ္းသာသုခကိုျမင္ကာ ရဟန္း ျပဳခဲ့ပါသနည္း)
အရွင္ရဌပါလာက ျပန္လွန္ကာ ေမးခြန္းထုတ္ပါသည္။
(ဒကာေတာ္မင္းႀကီး ရေသ့ရဟန္းတို႕အေပၚမွာ သင္သည္ အဘယ္ကဲ့သို႕ျမင္ပါသနည္း)
မင္းႀကီးကဆိုပါသည္။
(လူေတြဟာ စီးပြားပ်က္ေသာေၾကာင့္လည္းေကာင္း။ ေဆြမ်ိဳးပ်က္ေသာေၾကာင့္လည္းေကာင္း။ အိုမင္းရင့္ေရာ္ ေသာေၾကာင္လည္းေကာင္း။ က်န္းမာေရးပ်က္ေသာေၾကာင့္လည္းေကာင္း။ စား၀တ္ေနေရး အခက္ေတြတဲ့လူ ေတြဟာ ဘာသာေရးေခါင္းေဆာင္ ၀င္လုပ္ျပီး စားစရာ။ ၀တ္စရာ။ ေနစရာ ေတြကိုရွာၾကတာပဲ)
တိုင္းျပည္ႏွင့္ လူသားေတြအတြက္ ဘာအက်ိဳးေက်းဇူးမွမျပဳသည့္အဓိပၸါယ္ကို မင္းႀကီးကဆိုလာသည္။ ဘာသာေရးေခါင္းေဆာင္ေတြဟာ လူပိုေတြ အေခ်ာင္သမားေတြလို႕ျမင္တဲ့ အျမင္ရွိသူအခ်ိဳ႕ ဗုဒၶရွင္ေတာ္ လက္ထက္ေတာ္ အခါကပင္လွ်င္ ရွိဖူးပါသည္။ ပညာမဲ့ေသာ လူသားတို႕ ထိုသို႕ျမင္သည္မွာ အလြန္အေရး မႀကီးလွေသာ္လည္း ေကာရဗ်မင္းကဲ့သို႕ မင္းစိုးရာဇာတို႕က ထိုအျမင္မ်ိဳးရွိသည္မွာ ကၽြႏု္ပ္တို႕ ဘာသာေရး ေခါင္းေဆာင္မ်ား သတိျပဳစရာပင္ျဖစ္ပါသည္။
အရွင္ရဌပါလာ၏အေျဖမွာ-----
၁။ ဒကာေတာ္မင္းႀကီး သတၱ၀ါေလာကႀကီးတစ္ခုလံုး တလႈပ္လႈပ္ျဖစ္ေနသည္။
သတၱ၀ါေလာကႀကီးတစ္ခုလံုးမွာ တည္ၿငိမ္မႈမရွိဘူး။ ငါသည္ ဗုဒၶသာသနာေတာ္တြင္ ဘ၀၏တည္ၿငိမ္မႈကို တည္ေဆာက္ဖို႕ ၀င္ေရာက္လာျခင္းျဖစ္ည္ဟုေျဖပါသည္။
အရွင္ဘုရား၏ဘ၀တည္ျငိမ္မႈကိုဘာႏွင့္တည္ေဆာက္သလဲဟု မင္းႀကီးကေမးလွ်င္-
အရွင္ရဌပါလက ငါ့ဘ၀ရဲ့တည္ၿငိမ္မႈကို ဓမၼျဖင့္တည္ေဆာက္ႏိုင္ခဲ့သည္ဟုေျဖၾကားလိုက္သည္။
၂။ ဒကာေတာ္မင္းႀကီး သတၱ၀ါေလာကႀကီးတစ္ခုလံုးမွာ မီးဟုန္းဟုန္းေတာ္ေလာင္ေနပါသည္။ ငါသည္ ျမတ္ဗုဒၶ၏ သာသနာေတာ္တြင္ တဟုန္းဟုန္းေတာက္ေလာင္ေနေသာမီးကို ၿငိမ္းေအးေစဖို႕၀င္ေရာက္ လာျခင္းျဖစ္သည္။ ဘ၀မီးေတာက္မီးလွ်ံမ်ားကို ဓမၼျဖင့္ ထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္ခဲ့သည္ဟု ေျဖေတာ္မူခဲ့ပါသည္။

၃။ ဒကာေတာ္မင္းႀကီး သတၱ၀ါေလာကႀကီးတစ္ခုလံုး အို နာ ေသ သံုးမ်ိဳးတို႕ႏွိပ္စက္ေသာအခါ ဘယ္တန္ခိုး ရွင္မွ ထိမ္းခ်ဳပ္လို႕မရဘူး။ ထို႕ေၾကာင့္ ထိုဒုကၡသံုးမ်ိဳးတို႕ကို ထိန္းခ်ဳပ္ဖို႕ ငါသည္ သာသနာေတာ္သို႕ ၀င္ေရာက္လာခဲ့သည္။ ထိုဒုကၡ သံုးမ်ိဳးတုိ႕ကို ငါသည္ဓမၼျဖင့္ ထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္ခဲ့သည္ဟုေျဖေတာ္မူခဲ့ပါသည္။
၄။ ဒကာေတာ္မင္းႀကီး သတၱ၀ါေလာကႀကီးတစ္ခုလံုးမွာ ပစၥစည္းဥစၥာ ရာထူးအာဏာေတြဆိုတာ တကယ္စင္စစ္ ကိုယ္ပိုင္ဥစာအျဖစ္ ဘာကိုမွ မပိုင္ဆိုင္ၾကဘူး။ ငါ့ဥစာဟုေျပာေနၾကေသာလည္း ႏွစ္ေပါင္း တစ္ရာထက္ပိုကာ ေျပာဆိုပိုင္ဆိုင္ခြင့္မရွိၾကဘူး။ ႏွစ္တစ္ရာမျပည့္မီမွာ ထိုပိုင္ဆိုင္မႈအားလံုးတို႕ကို စြန္႕လႊတ္ၾကရစၿမဲျဖစ္သည္။ သို႕ျဖစ္ျခင္းေၾကာင့္ ဗုဒၶသာသနာေတာ္တြင္ ငါသည္ ကိုယ္ပိုင္ဥစာရွာဖို႕ ၀င္ေရာက္လာခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ငါက်င့္ထားေသာဓမၼအာလံုးတို႕ကို ငါပိုင္ခဲ့ေလျပီဟု ေျဖေတာ္မူခဲ့ပါသည္။
၅။ ဒကာေတာ္မင္းႀကီး သတၱ၀ါေလာကႀကီးတစ္ခုလံုးသည္ မည္သည့္ ပစၥည္း မည္သည့္ရာထူးအာဏာတို႕ မည္မွ်ပင္ရထားၾကေစကာမူ အလိုမျပည့္ႏိုင္ေအာင္ျဖစ္ေနၾကသည္။ အလိုရွိေနသမွ် မည္သို႕ပင္ျဖည့္ၾက ေသာလည္း အလိုကားမျပည့္ၾကေပ။ အလိုမျပည့္မီမွာပင္ လူသားအားလံုးတို႕ ေသၾကရမည္ျဖစ္သည္။ ထို႕ေၾကာင့္ ငါသည္ ျမတ္ဗုဒၶသာသနာတြင္ ငါ၏အလိုဆႏၵတို႕ကို ပစၥည္းဥစၥာ ရာထူးအာဏာတို႕ျဖင့္ မျဖည့္ဘဲ ဓမၼျဖင့္ ျဖည့္ခဲ့ေလၿပီ။ လိုသည္ဆိုသည့္ ေလာဘ၏ေနရာ ဓမၼျဖင့္ အစားထိုးႏိုင္ခဲ့သျဖင့္ ကၽြႏု္ပ္အလိုျပည့္ခဲ့ေလၿပီဟု ေျဖေတာ္မူခဲ့ပါသည္။

၆။ ဒကာေတာ္မင္းႀကီး လူသားတို႕သည္ (လိုသည္ လိုသည္) ဆိုသည့္ လိုအပ္ခ်က္ကိုရွာေဖြ ျဖည့္စြက္ၾကရာတြင္ လိုအပ္ခ်က္တို႕ကို အဆံုးမသတ္ႏိုင္ခဲ့ၾကသည့္အတြက္ေၾကာင့္ တဏွာေလာဘ၏ ေက်းကၽြန္မ်ားအျဖစ္သာျဖစ္ခဲ့ၾကရေလသည္။ ငါသည္ တဏွာ၏ေက်းကၽြန္အျဖစ္ကလြတ္ဖို႕ရန္အတြက္သာ ရဟန္း၀တ္ခဲ့သည္ဟု ေျဖေတာ္မူခဲ့ပါသည္။

ထိုသို႕လွ်င္ အရွင္ရ႒ပါလ၏ မြန္ျမတ္ေသာမွန္ကန္ေသာ ရဟန္းျပဳျခင္း၏ရည္ရြယ္ခ်က္တို႕ကို မင္းႀကီးၾကား ေသာအခါ အလြန္ပင္ေက်နပ္ႏွစ္သက္ခဲ့ေလသည္။ ေက်နပ္ႏွစ္သက္ျခင္းေၾကာင့္ သူစြပ္စြဲခဲ့မိေသာ အျပစ္တို႕ကို ေတာင္းပန္၀န္ခ်ကန္ေတာ့ခဲ့သည္။ ထိုေန႕မွစကာ ရတနာသံုးပါးကိုကိုးကြယ္ပါ၏ဟု ေလွ်ာက္ ထားခဲ့ေလသည္။ သို႕ျဖစ္ျခင္းေၾကာင့္ ယေန႕ႏိုင္ငံအသီးသီး လူမ်ိဳးအသီးသီး စီးပြားေရးအၾကပ္ အတည္း တို႕ႏွင့္ရင္ဆိုင္ၾကံဳေတြ႕ေနၾကရေသာကာလတြင္ ႏိုင္ငံအသီးသီးရွိ လူသားေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား အလုပ္ လက္မဲ့ျဖစ္ကာ စား၀တ္ေနေရး အခက္အခဲေတြ႕ေနၾကသည္ကို ကၽြႏု္ပ္တို႕ဘာသာေရးေခါင္းေဆာင္ မ်ားအားလံုး ျမင္ေတြ႕ေနၾကရျပီးျဖစ္ပါသည္။ စီးပြားေရး အၾကပ္အတည္း ႏိုင္ငံေရးအၾကပ္အတည္း ဘာသာေရးအၾကပ္အတည္း ထိုသံုးခုတို႕သည္ တျခားစီ မေနၾကဘဲ အျပန္အလွန္မွီတြယ္ ကာေနတတ္ ၾကေပသည္။ ႏိုင္ငံေရးစီးပြားေရး အၾကပ္အတည္းေၾကာင့္ လူအမ်ားစု အလုပ္လက္မဲ့ျဖစ္ ေနၾကရသည္ ကိုၾကည့္ကာ ကၽြႏု္ပ္တို႕ေခါင္းေဆာင္မ်ား ဘာသာေရး အလုပ္လက္မဲ့မျဖစ္ရေလေအာင္ အထူးသတိျပဳၾက ရမည္ျဖစ္ေပသည္။ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ေတြအေနနဲ႕ မိမိတို႕လုပ္ေဆာင္ၾကရမည့္ လူမႈေရး အက်ိဳးျပဳလုပ္ငန္းမ်ား၊ ပိဋကတ္သင္ၾကားပို႕ခ်ေရးလုပ္ငန္းမ်ား၊ ကမၼ႒ာန္းက်င့္ၾကံအားထုတ္ေရးလုပ္ငန္းမ်ားကို ယေန႕ေခတ္တြင္ ႏွစ္ဆတိုးႀကိဳးစားကာ လုပ္ေဆာင္ၾကရမည္ျဖစ္သည္။ အရွင္ရဌပါကကို ေကာရဗ်မင္းႀကီးစြပ္စြဲသလို အစြပ္စြဲမခံၾကရေလေအာင္ ႀကိဳးစားၾကရမည္ျဖစ္ေပသည္။ ေကာရဗ်မင္းႀကီးကဲ့သို႕ ဘာသာေရးေခါင္းေဆာင္ တို႕အေပၚ အထင္အျမင္ေသးၾကသည့္ လူတို႕၏ စိတ္ႏွလံုးကို ေက်နပ္ႏွစ္သိမ့္မႈရေအာင္ အရွင္ရဌပါလကဲ့သို႕ အားထုတ္ၾကရမည္ျဖစ္သည္။ ထို႕ျပင္ လႈပ္ရွားေနေသာကမၻာကို တည္ၿငိမ္မႈရွိေအာင္ ႀကိဳးစားဖို႕မွာ ကၽြႏု္ပ္တိို႕၏ တာ၀န္ျဖစ္ေပသည္။ ကမၻာကို တုန္လႈပ္ေစေသာ လူေတြထဲမွာ ကၽြႏု္ပ္တို႕ ဘာသာေရး ေခါင္းေဆာင္မ်ား မပါ၀င္ဖို႕ အေရးႀကီးပါသည္။ လူ႕ေလာကႀကီး၏ လုိအပ္ခ်က္တို႕ကို ကၽြႏ္ုပ္တို႕၀ိုင္း၀န္း ျဖည့္စြက္ေပးႏိုင္ၾကဖို႕ အားထုတ္ၾကရမည္ျဖစ္ပါသည္။ လိုအပ္ခ်က္ဆိုသည္မွာ စိတ္ဓါတ္ေရးရာ လိုအပ္ခ်က္ ကိုဆိုလိုပါသည္။ သို႕မွသာ ကမၻာ့လူသားအမ်ားစုကဘာသာေရးေခါင္းေဆာင္တို႕သည္ ကမၻာ့လူသားအားလံုး တို႕အတြက္ ေက်းဇူးျပဳတတ္ေသာအထူးအားကိုးထိုက္ေသာ ပုဂၢိဳလ္မ်ားျဖစ္သည္ဟု သိျမင္လာၾကမည္ ျဖစ္ပါသည္။ ထိုသည္ကား ကၽြႏ္ုပ္၏ ေတာင္းဆိုမႈပင္ျဖစ္ပါသတည္း။
ပူေလာင္ေနေသာကမၻာမွာ ကၽြႏု္ပ္တို႕သည္ ကိေလသာမီး ေသာကမီး စစ္မီးတို႕ကို ၿငိမ္းသတ္ႏိုင္ေသာ ပုဂၢိဳလ္မ်ားအျဖစ္ ကမၻာ့ေရးရာမွာပါ၀င္ၾကရမည္ျဖစ္ပါသည္။ ကမၻာေလာကကို မီး၀ိုင္းရွိဳ႕ေသာ လူေတြထဲမွာ ကၽြႏ္ုပ္တို႕မပါ၀င္ႏိုင္ေပ။ ကၽြႏု္ပ္တုိ႕ဘာသာေရးေခါင္းေဆာင္မ်ားသည္ လူသားတို႕ခံမွ ဘာကိုမွ် မေတာင္း ဆိုၾကပါ။ သို႕ေသာ္ “Jealousy ကို Joy သို႕ေျပာင္းၾကပါ။ Evil ကို Good သို႕ေျပာင္းၾကပါ။ Ignorance ကို Enlightenment သို႕ေျပာင္းၾကပါ။ အ၀ိဇၨာမွ ၀ိဇၨာသို႕ ေျပာင္းၾကပါ” ဟူေသာ Change ကိုတကယ္ပဲ ေတာင္းဆိုလိုပါသည္။


သီတဂူ စန္းလပမာခ်မ္းျမသာယာရွိၾကပါေစ။

သီတဂူဆရာေတာ္
စစ္ကုိင္း

ကုသုိလ္ျဖစ္ဖုိ႔ လြယ္ပါတယ္…

တကယ္ေတာ့ ကုသုိလ္ဆုိတာ ပစၥည္းဥစၥာ ရွိမွ၊ လွဴႏုိင္တမ္းႏုိင္မွ ရေအာင္လုပ္ႏုိင္တာ၊ ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ႏုိင္တာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါနမလုပ္ႏုိင္ေပမယ့္ တစ္ျခားလုပ္ႏုိင္တဲ့ ေကာင္းတဲ့အလုပ္ေလးေတြ လုပ္ရင္းနဲ႔ လည္း ကုသုိလ္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ႏုိင္ပါတယ္။ ဒါနမလုပ္လည္းပဲ ကုသုိလ္ျဖစ္ေစႏုိင္တဲ့ ကုသုိလ္ျဖစ္ေၾကာင္း တရားေတြကုိ လုပ္ႏုိင္ပါက ကုသုိလ္ျဖစ္ေစ၊ ကုသုိလ္ရေစႏုိင္ပါတယ္။ သိန္းနဲ႔သန္းနဲ႔ခ်ီၿပီး လွဴႏုိင္မွ မဟုတ္ ပါဘူး။ ပစၥည္းဥစၥာကုိလွဴဒါန္းေပးတဲ့ ဒါနကုသုိလ္မ်ိဳး မလုပ္ႏုိင္ေပမယ့္ တစ္ျခားကုိယ္တတ္ႏုိင္တဲ့ နည္းမ်ား ျဖင့္ ကုသုိလ္ျဖစ္ေအာင္၊ ကုသုိလ္ရေအာင္ လုပ္ႏုိင္ပါတယ္။ ဗုဒၶစာေပမွာလည္း ကုသုိလ္ျဖစ္ေၾကာင္းတရား၊ တစ္နည္းအားျဖင့္ ေကာင္းေသာအက်ိဳး၏ တည္ရာျဖစ္၍ ျပဳသင့္ျပဳထုိက္ေသာ ေကာင္းမႈကုသုိလ္မ်ိဳး ဆယ္ပါးရွိေၾကာင္း ဖြင့္ျပပါတယ္။ အဲဒါကုိ စာေပက ပုညၾကိယ၀တၱဳလုိ႔ ဆုိပါတယ္။ (ပုည-ေကာင္းမႈကုသုိလ္၊ ႀကိယ- ျပဳသင့္ျပဳထုိက္ေသာ၊ ၀တၳဳ- တည္ရာ) အဲဒီဆယ္မ်ိဳးကေတာ့
၁။ ဒါန- ေပးကမ္းစြန္႔ႀကဲ လွဴဒါန္းျခင္း၊
၂။ သီလ- ငါးပါး၊ ရွစ္ပါး၊ ဆယ္ပါးစေသာ သီလသိကၡာပုဒ္မ်ား ေစာင့္ထိန္းျခင္း၊
၃။ ဘာ၀နာ- သမထ၊ ၀ိပႆနာ ဘာ၀နာ ကမၼ႒ာန္းစီးျဖန္း အားထုတ္ျခင္း၊
၄။ အပစာယန- အသက္၊ သိကၡာ၊ ဂုဏ္ႀကီးသူတုိ႔အား အ႐ုိအေသျပဳျခင္း၊
၅။ ေ၀ယ်ာ၀စၥ- သူမ်ားကုသုိလ္ကိစၥ၌ ကူညီေဆာင္ရြက္လုပ္ကုိင္ေပးျခင္း၊
၆။ ပတၱိဒါန- မိမိရေသာ၊ မိမိျပဳေသာ ကုသုိလ္အဖုိ႔ကုိ အမွ်ေပးေ၀ျခင္း၊
၇။ ပတၱႏုေမာဒနာ- မိမိသုိ႔ေရာက္လာေသာ ကုသုိလ္အဖုိ႔ကုိ ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာ သာဓုေခၚျခင္း
၈။ ဓမၼႆ၀န- တရားနာျခင္း၊
၉။ ဓမၼေဒသနာ- လာဘ္လာဘကုိ မငဲ့ဘဲ တရားေဟာေပးျခင္း၊
၁၀။ ဒိ႒ိဇုကမၼ- အယူကုိ ေျဖာင့္မတ္စြာျပဳျခင္း တုိ႔ပဲျဖစ္ပါတယ္။

ဒီပုညႀကိယာ၀တၳဳဆယ္ပါးကုိ ၾကည့္မယ္ဆုိရင္ ကုသုိလ္ျဖစ္ဖုိ႔၊ ကုသုိလ္ရဖုိ႔ဆုိတာ မခက္ပါဘူး။ ဒီဆယ္ပါးထဲ မွာ ကုိယ္ကဘာမွ မရင္းႏွီးရ၊ အားမစုိက္ရဘဲ ကုသုိလ္ျဖစ္ေစႏုိင္တဲ့ အရာေတြအမ်ားႀကီး ရွိပါတယ္။ လူတုိင္း စိတ္ထားတတ္မယ္ဆုိရင္ ဒီဆယ္ပါးထဲက တစ္ခုမဟုတ္၊ တစ္ခုျဖစ္ေနၿပီး ေန႔စဥ္ကုသုိလ္တစ္ခုခု ရေနၾက မယ္ဆုိတာ အထူးေျပာဆုိရာ မလုိေလာက္ေအာင္ပါပဲ။ ဒီဆယ္ပါးထဲမွာ ကုိယ္ကဆင္းရဲလုိ႔၊ ေငြေၾကးမျပည့္စုံ လုိ႔ အလွဴဒါန မလုပ္ႏုိင္ေပမယ့္ သူမ်ားလွဴတဲ့အလွဴကုိ သာဓုေခၚေပး႐ုံနဲ႔ ကုိယ့္အတြက္ ကုသုိလ္ျဖစ္သြား၊ ေကာင္းက်ိဳးျဖစ္သြားေအာင္ လုပ္လုိ႔ရပါတယ္။ သူမ်ားအလွဴမွာ သြားေရာက္ၿပီး ၀ုိင္း၀န္းေ၀ယ်ာ၀စၥျပဳေပး႐ုံနဲ႔ ကုိယ့္အတြက္ ေကာင္းက်ိဳးျဖစ္ေစပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ အလွဴပဲြမွာ ေဟာၾကားတဲ့တရားေတာ္ကုိ နာယူႏုိင္၊ နာယူၿပီး ျပန္လာတဲ့အခါ ကုိယ္မိသားစု၊ သူငယ္ခ်င္းအေပါင္းအသင္း စသူတုိ႔ကုိ တစ္ဆင့္ျပန္ေဟာေျပာေပး၊ ျပန္လည္အမွ်ေ၀ေပးရင္လည္း ကုသုိလ္ထပ္ျဖစ္ေစပါတယ္။ ေျပာမယ္ဆုိရင္ေတာ့ အမ်ားႀကီးခ်ဲ႕ ေျပာႏုိင္ ပါတယ္။ ေသခ်ာတာက ကုသုိလ္ရဖုိ႔ လြယ္တယ္ဆုိတာပါ။ ေနာက္ၿပီး ဘာမွမရင္းလုိက္ရဘဲ အလြယ္ရတဲ့ ကုသုိလ္ေလးတစ္ခု ဒီဆယ္မ်ိဳးထဲမွာ ပါပါတယ္။ အဲဒါက အပစာယနဆုိတဲ့ မိမိထက္ အသက္သိကၡာဂုဏ္ႀကီး သူေတြကုိ အ႐ုိအေသျပဳတဲ့ အခ်က္ပါ။ သြားရင္းလာရင္းနဲ႔လည္း ေရာက္ေလရာအရပ္ေတြမွာ သက္ႀကီး ရြယ္အုိမ်ားကုိ ကူညီေပးလုိက္႐ုံ၊ ႐ုိ႐ုိေသေသ ေလးေလးစားစား ျပဳေပးလုိက္႐ုံနဲ႔ ကုိယ့္အတြက္ ေကာင္းက်ိဳး ျဖစ္သြားေစပါတယ္။ ဒီလုိလုပ္ေပးတာဟာ မဂၤလာတရားေတာ္နဲ႔ ၾကည့္ရင္ သက္ႀကီးရြယ္အုိမ်ားအား အ႐ုိ အေသျပဳေပးတဲ့အတြက္ ဂါရ၀မဂၤလာျဖစ္ေစၿပီး အရုိအေသျပဳတာဟာ တစ္ဘက္ကျပန္ၾကည့္ရင္ ကုိယ့္ကုိယ္ ကုိ ႏွိမ့္ခ်တာျဖစ္တဲ့အတြက္ နိ၀ါတ မဂၤလာလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ ကုသုိလ္ျဖစ္ဖုိ႔၊ ေကာင္းက်ိဳးျဖစ္ဖုိ႔ဆုိတာ အဲဒီေလာက္ လြယ္တာပါ။ ဒီထက္တစ္ဆင့္တက္ၿပီး ခုိင္မာတဲ့ ေကာင္းက်ိဳးျဖစ္ဖုိ႔ကေတာ့ ဒါနမလုပ္ဘဲရတဲ့ သီလေဆာက္တည္ျခင္းနဲ႔ ဘာ၀နာပြားမ်ားျခင္းပါ။ သီလကုသုိလ္ကေတာ့ ေငြေၾကးမလုိပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ထိန္းရခက္ပါတယ္။ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ အရင္းစုိက္ရတဲ့ ကုသုိလ္ပါ။ ရင္းရတာနဲ႔လည္း တန္ေအာင္ ဒီသီလကုသုိလ္ကလည္း ထိန္းသိမ္းတဲ့သူေတြကုိ အေကာင္းဆုံးအက်ိဳးေတြကုိ ျဖစ္ေစပါတယ္။ အနီးစပ္ဆုံး ကေတာ့ သီလလုံၿခဳံတဲ့သူဟာ ေသၿပီးေနာက္ဘ၀မွာ ငရဲ၊ တိရစၦာန္၊ ၿပိတၱာ၊ အသူရကာယ္ဆုိတဲ့ အပါယ္ ေလးပါး မလားေစႏုိင္တဲ့ အခ်က္ပါ။ ဒါေၾကာင့္ မရွိလုိ႔မလွဴႏုိင္ျဖစ္ေအာင္ ဆင္းရဲေနေပမယ့္ ခ်မ္းသာသူ ေတြထက္ သာေစႏုိင္တဲ့အခ်က္က ကုိယ္က်င့္သီလကုိ လုံၿခဳံေအာင္ထိန္းသိမ္းျခင္းပဲလုိ႔ ဆုိတာပါ။ အေန စုက္ ေပမယ့္ ေရႊထုတ္တဲ့ျမပ၀ါလုိ႔ ဆုိရေအာင္ မရွိလုိ႔ ဒါနမလုပ္ႏုိင္ေပမယ့္ အက်င့္သိကၡာကေတာ့ ျမင့္ျမတ္ လုံၿခဳံေအာင္ ႀကိဳးစားသင့္ပါတယ္။ မရွိလုိ႔ဒါန မလုပ္နုိင္တဲ့ၾကားက ကုိယ္က်င့္သီလပါ မလုံၿခဳံဘူးဆုိရင္ေတာ့ ဒီလုိလူမ်ိဳးအတြက္ ေကာင္းက်ိဳးရဖုိ႔ဆုိတာ မလြယ္ပါဘူး။ ထုိ႔အတူ ဘာ၀နာကုသုိလ္ကလည္း လုပ္တတ္ယူ တတ္ရင္ လြယ္ပါတယ္။ ေန႔စဥ္ ေမတၱာပုိ႔ေပးတာတုိ႔၊ ဂုဏ္ေတာ္ပြားတာတုိ႔စတာတြဟာ ေငြေၾကးမကုန္ဘဲ ေကာင္းက်ိဳးရေစတဲ့ အရာေတြပါ။ ဒီထက္တစ္ဆင့္တက္ၿပီးေတာ့ သြားရင္းလာရင္း၊ လုပ္ရင္းကုိင္ရင္းလည္း ကုိယ့္ရဲ႕ကုိယ္အမူအရာ၊ ႏႈတ္အမူအရာ၊ စိတ္အႀကံအစည္မ်ားကုိ သတိေလးလုိက္လုိက္ကပ္ၿပီး မွတ္တတ္တဲ့ အေလ့အက်င့္ေလးေတြ လုပ္ၾကည့္ပါက ကုသုိလ္တရားျဖစ္ဖုိ႔ အရမ္းလြယ္ၿပီး ဘ၀မွာ ေနရတာလည္း သက္ေသာင့္သက္သာ ျဖစ္ေစပါတယ္။ ခႏၶာရဲ႕ ဒုကၡကုိ သိသြားတဲ့ သူတစ္ေယာက္ဟာ အျပင္ေလာကမွ ႀကဳံရတဲ့ ဒုကၡဆုိတာ အေသးအဖဲြေလးျဖစ္သြားၿပီး ခံႏုိင္ရည္ရွိသြားပါတယ္။ ဒီလုိပဲ တျဖည္းျဖည္း သတိ ကပ္ေနထုိင္သြားမယ္ဆုိရင္ ဘာ၀နာကုသိုလ္ဆုိတာ အကုန္အက်နည္းၿပီး အလြယ္တကူျဖစ္ေစမွာပါ။ ဒါေပ မယ့္ သူလည္းအေျပာလြယ္သေလာက္ အလုပ္ခက္တဲ့သေဘာ ရွိပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ကုသုိလ္ရဖုိ႔ လြယ္တယ္ဆုိေပမယ့္ ဒီကုသုိလ္ကုိ လုိခ်င္တဲ့ပုဂၢိဳလ္၊ လုိခ်င္တဲ့စိတ္ရွိမွ လြယ္တာပါ။ ဒီလုိစိတ္မရွိလုိ႔ကေတာ့ ဘယ္ေလာက္ပဲလြယ္လြယ္၊ ကုသုိလ္ရေစတဲ့တရားမ်ား ဘယ္ေလာက္ပဲမ်ားမ်ား ေကာင္းက်ိဳးရဖုိ႔ မလြယ္ပါ ဘူး။ ထားပါေတာ့။ ဒီေနရာမွာ ေျပာခ်င္တာက ကုသိုလ္ျဖစ္ဖုိ႔ လြယ္တယ္ဆုိတဲ့ အခ်က္ပါ။ ေငြေၾကး မတတ္ႏုိင္လုိ႔ ဒါနမလုပ္ႏုိင္ေပမယ့္ ဒီဒါနကလဲြၿပီး က်င္တဲ့သီလကုသုိလ္၊ ဘာ၀နာကုသုိလ္၊ လူႀကီးသူမ အသက္သိကၡာဂုဏ္၀ါ ႀကီးသူေတြကုိ အ႐ုိအေသျပဳတဲ့ကုသုိလ္၊ ေ၀ယ်ာ၀စၥကုသုိလ္၊ အမွ်ေပး၊ အမွ်ေ၀တဲ့ ကုသုိလ္၊ တရားနာရတဲ့ကုသုိလ္၊ ကုိယ္သိတာကုိ ျပန္လည္မွ်ေ၀တဲ့ကုသုိလ္၊ အယူ၀ါဒကုိ မွန္ကန္ေစတဲ့ ကုသုိလ္ေတြကုိ ရေအာင္လုပ္ႏုိင္ပါတယ္။ ဒီအခ်က္ေတြကုိ အေၾကာင္းျပဳၿပီး ကုသုိလ္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ႏုိင္ပါ တယ္။ ဘာမွမရင္းရဘဲ ေကာင္းမႈေတြ၊ ေကာင္းက်ိဳးေတြ ျဖစ္ေအာင္လုပ္ႏုိင္ပါတယ္။ ဒါေလးကေတာ့ အေသးအဖဲြေလးပဲဆုိၿပီး အထင္မေသးလုိက္ပါနဲ႔၊ သူမ်ားအလွဴမွာသြားၿပီး ေအာက္ေျခသိမ္း ေ၀ယ်ာ၀စၥေတြ လုပ္ေနရတယ္ဆုိၿပီး အေတြးမငယ္လုိက္ပါနဲ႔၊ လမ္းသြားရင္း သက္ႀကီးရြယ္အုိမ်ားကုိ အထုတ္သယ္ေပး၊ လမ္းျဖတ္ကူးေပးလုိက္တာေလးဟာ ဘာမွအက်ိဳးမရွိပါဘူးလုိ႔ အေတြးမမွားလုိက္ပါနဲ႔ ဒါေတြဟာ စိတ္ထား ေကာင္းေကာင္းနဲ႔ အ႐ုိးခံလုပ္ေပးလုိက္တာဆုိရင္ သိန္းသန္းခ်ီၿပီးလွဴတဲ့ သူေတြထက္ ကုသုိလ္ပုိျဖစ္ေစ၊ ေကာင္းက်ိဳးပုိျဖစ္ေစပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒီကုသုိလ္ေလးေတြဟာ ဘာမွမရင္းဘဲ ရလုိက္တဲ့ ကုသုိလ္ေလးေတြပါ။ အေသးအဖဲြကုသုိလ္ေလးဆုိၿပီးလည္း အထင္မေသးလုိက္ပါနဲ႔ အေသးေလးေတြ စုလုိက္တဲ့အခါ အႀကီးႀကီးျဖစ္ၿပီး ပစၥဳပၸန္ သံသရာေကာင္းက်ိဳးေတြ ျဖစ္ေစပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အကုသုိလ္ ျဖစ္ဖုိ႔လြယ္သေလာက္ ကုသုိလ္ျဖစ္ဖုိ႔ဆုိတာလည္း လုိခ်င္တယ္၊ စိတ္ထားတတ္တယ္၊ လုပ္တတ္တယ္ဆုိရင္ အလြယ္လြန္ပါတယ္လုိ႔ ဆုိျခင္းပါ။ အထက္မွာ ေဖာ္ျပခဲ့တဲ့ ပုညႀကိယ၀တၳဳဆယ္ပါးထဲမွာ ကုိယ့္အတြက္ အလြယ္ရႏုိင္တဲ့ ကုသိုလ္ေတြအမ်ားႀကီး ရွိတဲ့အတြက္ ကုသုိလ္ရဖုိ႔အတြက္ အေ၀းႀကီးသြားၿပီး ရွာစရာမလိုဘဲ မိမိအနီးမွာရွိတယ္ဆုိတာ သေဘာေပါက္ဆင္ျခင္၍ ကုသုိလ္ေကာင္းမႈမ်ားကုိ အလြယ္တကူရေအာင္ ႀကိဳးစားၾကဖုိ႔ သတိေပးတင္ျပလုိက္ရပါတယ္။

ဗုဒၵဘာသာသမိုင္း

ဘုရားအေလာင္းေတာ္သည္ -၆၂၄-ဘီစီတြင္ (ျမန္မာလလုိ-၀ါဆုိလျပည့္၊ ၾကာသာပေတးေန႔တြင္) မယ္ေတာ္ မာယာ၀မ္းၾကာ တုိက္တြင္ သေႏၶယူပါသည္။
ဘုရားေလာင္းသည္ -၆၂၃-ဘီစီ၊ (ျမန္မာလလုိ ကဆုန္လျပည့္၊ ေသာၾကာေန႔)တြင္ နီေပါႏုိင္ငံ၊ လုမၺိနီ ဥယ်ာဥ္ ၌ မယ္ေတာ္မာယာေဒ၀ီ၊ ခမည္းေတာ္သုေဒၶါဒနမင္းႀကီးတုိ႔မွ ေမြးဖြားခဲ႔ပါသည္။ ဘုရားေလာင္း နာမည္မွာ သိဒၶတၳျဖစ္ပါသည္။(၁၆-ႏွစ္မွ ၂၉)ႏွစ္အထိ နန္းစည္းစိမ္းကုိ ခံစားပါသည္။)
ဘီစီ-၅၉၄-(ျမန္မာလလုိ-၀ါဆုိလျပည့္၊ တနလၤာေန႔)တြင္ အိမ္ရာတည္ေထာင္ လူ႔ေဘာင္ခြါကာ ေတာထြက္ေတာ္မူပါသည္။ (သက္ေတာ္ ၂၉-ႏွစ္ အရြယ္ ျဖစ္ပါသည္။) (၂၉-ႏွစ္မွ ၃၅-ႏွစ္အထိ ဒုကၠရ စရိယာ -ပင္ပန္းေသာအက်င္႔ က်င္႔ခဲ႔ရပါသည္။)
ဘီစီ-၅၈၈-(ျမန္မာလလုိ-ကဆုန္လျပည့္၊ ဗုဒၶဟူးေန႔)တြင္ သဗၺညဳတဉာဏ္ေတာ္ကုိ ရရွိေတာ္မူပါသည္။ (သက္ေတာ္ ၃၅-ႏွစ္ အရြယ္ျဖစ္ပါသည္။)
၄င္းဘီစီ-၅၈၈-(ျမန္မာလလုိ-၀ါဆုိလျပည့္ စေနေန႔)တြင္ ပထမဆုံးေသာ ဓမၼစၾကာသုတ္ေတာ္ကုိ ဗာရာဏသီၿမိဳ႕အနီး မိဂဒါ၀ုန္ ေတာမွာ ေဟာေတာ္မူပါသည္။

မွတ္ခ်က္။ ။ဗုဒၶဂယာႏွင္႔ မိဂဒါ၀ုန္ေတာသည္ -၁၈-ယူဇနာ/ မုိင္အားျဖင္႔ -၁၄၄-မုိင္ ေ၀းပါသည္။

ဓမၼစၾကာတရားပြဲမွာ လူသားအေနနဲ႔ ပဥၥ၀ဂၢီငါးဦးသာ ပါ၀င္ပါသည္။ ၄င္းတရားပြဲမွာ အရွင္ေကာ႑ညသည္ အ႐ုဏ္မတတ္မီ ေသာတာပန္တည္ပါသည္။
ေနာက္ဆက္လက္ၿပီး ဘုရားရွင္က-အနတၱလကၡဏသုတ္ကုိ ေဟာေသာအခါ ပဥၥ၀ဂၢီရဟန္းေတာ္ ငါးဦးစလုံး ရဟႏၱာ ျဖစ္ေတာ္မူၾကပါသည္။

ဘီစီ-၅၈၈-တြင္ ဘုရားရွင္သည္ ပထမဆုံးသာသနာျပဳခရီးစဥ္ကုိ စတင္ လုပ္ခဲ႔ပါသည္။

ဘီစီ-၅၄၃-(ျမန္မာလလုိ-ကဆုန္လျပည့္၊ အဂၤါေန႔)တြင္ ဘုရားရွင္ သက္ေတာ္(၈၀)၊ ၀ါေတာ္ (၄၅)တြင္ ကုသိနာ႐ုံ၊ အင္ၾကင္းေတာ၌ ပရိနိဗၺာန္ျပဳေတာ္မူပါသည္။ ကဆုန္လဆုပ္(၅)ရက္၊ တနဂၤေႏြေန႔တြင္ အေလာင္း ေတာ္ကုိ မီးပူေဇာ္ပါသည္။

ပထမသဂၤါယနာ-
ဘုရားရွင္ သက္ေတာ္(၃၅-မွ-၈၀)အတြင္း၊ ၀ါေတာ္အေနအားျဖင္႔(၄၅)၀ါအတြင္း ေဟာၾကားခဲ႔ေသာ ပိဋကတ္ ေတာ္မ်ားကုိ တစ္စုတစ္ေ၀းတည္း စီးစဥ္ဖုိ႔ရန္ ဘုရားရွင္ ပရိနိဗၺာန္ျပဳၿပီး တစ္လအၾကာ--
ဘီစီ-၅၄၃-မွာ ပထမဆုံး သဂၤါယနာကုိ ရာဇၿဂိဳလ္ၿမိဳ႕၊ သတၱပဏၰိလႈိဏ္ဂူ၌ ပိဋကတ္ေတာ္မ်ားကုိ စုေပါင္း ရြတ္ဆုိျခင္းဟူေသာ သဂၤါယနာတင္ၾကပါသည္။ ပထမသဂၤါယတင္ပြဲမွာ ဦးေဆာင္ဆရာေတာ္သည္ အရွင္ မဟာကႆပျဖစ္၍ အရွင္ဥပါလိမေထရ္က ၀ိနည္းအရာတာ၀န္ယူ၍၊ အရွင္အာနႏၵာက သုတၱန္အရာ တာ၀န္ယူပါသည္၊ အဖြဲ႔၀င္သံဃာေတာ္ (၅၀၀) ျဖစ္ပါသည္။ ၀ါေခါင္လဆုပ္ (၅)က စတင္က်င္းပကာ (၇)လ ၾကာပါသည္။ အေထာက္အပံ႔ဒကာေတာ္သည္ အဇာတသတ္မင္း ျဖစ္ပါသည္။

မွတ္ခ်က္။ ။ဗုဒၶပရိနိဗၺာန္ျပဳၿပီး ပထမသဂၤါယနာတင္ခ်ိန္က စတင္၍ (အဂၤလိပ္လုိ-B.E) သုန္းကာ ဗုဒၶသာသနာႏွစ္ကုိ စတင္ေရတြက္ပါသည္။ “သဂၤါယနာ”ဟူသည္ စုေပါင္းရြတ္ဆုိျခင္းဟု အဓိပၸါယ္ရပါသည္။
ဘုရားရွင္ေဟာၾကားခဲ႔ေသာ ပိဋကတ္ေတာ္တုိ႔ကုိ အရွင္မဟာကႆပစေသာ မေထရ္အဆက္ဆက္တုိ႔ ဆက္ကာဆက္ကာ ေဆာင္ယူထိန္းသိမ္းခဲ႔တဲ႔ အစဥ္အလာကုိ အစြဲျပဳ၍ “ေထရိက”၊ ေနာက္ မေထရ္ အစဥ္အဆက္တုိ႔ ထိန္းသိမ္းခဲ႔ေသာ ဗုဒၶအယူ၀ါဒအေနအားျဖင္႔ “ေထရ၀ါဒသာသနာ”အျဖစ္ အမည္တြင္ခဲ႔ပါ သည္။

ဒုတိယသဂၤါယနာ-
(BC -443/B.E-100) သာသႏွစ္ (၁၀၀)အေရာက္မွာ ေ၀သာလီၿမိဳ႕၊ ၀ါဠဳကာ႐ုံေက်ာင္းမွာ ဒုတိယ သဂၤါယနာတင္ပါသည္။ ဦးေဆာင္ဆရာေတာ္သည္ အရွင္ယသျဖစ္ပါသည္။ အရွင္သဗၺမိမေထရ္ႏွင္႔ အရွင္ ေရ၀တမေထရ္တုိ႔က အဓိကတာ၀န္ယူကာ ပိဋကတ္ေတာ္မ်ားကုိ ရြတ္ဆုိၾကပါသည္။ အဖြဲ႔၀င္ သံဃာေတာ္ (၇၀၀) ျဖစ္ပါသည္။ (၈)လ ၾကာပါသည္။ အေထာက္အပံ႔ေပးေသာဒကာသည္ ကာလာေသာက မင္းျဖစ္ပါ သည္။
တတိယသဂၤါယနာ-
(BC-249/B.E-300) သာသနာႏွစ္ (၃၀၀)အေရာက္မွာ ပါဋလိပုတ္ၿမိဳ႕ေတာ္၊ အေသာကာ႐ုံေက်ာင္း၌ တတိယသဂၤါယနာ တင္ပါသည္။ ဦးေဆာင္ဆရာေတာ္မွာ အရွင္မဟာေမာဂၢလိပုတၱတိႆမေထရ္ျဖစ္၍ အရွင္မဟာကႆပမေထရ္ႏွင္႔ ကာက႑၏သားျဖစ္ေသာ အရွင္ယသမေထရ္တုိ႔က အဓိက တာ၀န္ယ ူေဆာင္ရြက္ပါသည္။ အဖြဲ႔၀င္သံဃာေတာ္အေရအတြက္မွာ (၁၀၀၀) ျဖစ္ပါသည္။ ဤသံဂၤါယနာတင္ပြဲ၌ ၀ိနည္းေရးရာမ်ားကုိ အဓိကထားကာ ေဆြးေႏြးျခင္း ျပဳလုပ္ၾကပါသည္။ အေထာက္အပံ႔မင္းမွာ အေသာက မင္းႀကီးျဖစ္ပါသည္။ ဤတတိယသဂၤါယနာသည္ (၉)လ ၾကာပါသည္။

တတိယသဂၤါယနာတင္ၿပီးခ်ိန္ကစၿပီး (၉)တုိင္း (၉)ဌာနတုိ႔သုိ႔ အရွင္မဟာေမာဂၢလိပုတၱတိႆမေထရ္ႏွင္႔ အေသာကမင္းႀကီးတုိ႔ တာ၀န္ယူကာ သာသနာျပဳ ေစလႊတ္ေတာ္မူပါသည္။

(၉)တုိင္း (၉)ဌာနႏွင္႔ သာသနာျပဳမေထရ္မ်ား-
၁။ ကသၼီရႏွင္႔ဂႏၶာရအရပ္=အရွင္မဇၥ်ႏၱိကမေထရ္ ဦးေဆာင္ကာႂကြ။
၂။ မဟႎသကအရပ္=အရွင္မဟာေဒ၀မေထရ္ ဦးေဆာင္ကာႂကြ။
၃။ ၀န၀ါသိအရပ္= အရွင္ရကၡိတမေထရ္ ဦးေဆာင္ကာႂကြ။
၄။ အပရႏၱအရပ္=အရွင္ေယာနကဓမၼရကၡိတမေထရ္ ဦးေဆာင္ကာႂကြ။
၅။ မဟာရ႒အရပ္= အရွင္မဟာဓမၼရကၡိတမေထရ္ ဦးေဆာင္ကာႂကြ။
၆။ ေယာနကအရပ္=အရွင္မဟာရကၡိတမေထရ္ ဦးေဆာင္ကာႂကြ။
၇။ ဟိမ၀ႏၱာအရပ္= အရွင္မဇၥ်ိမမေထရ္ ဦးေဆာင္ကာႂကြ။
၈။ သု၀ဏၰဘူမိအရပ္= အရွင္ေသာဏမေထရ္ႏွင္႔ အရွင္ဥတၱရမေထရ္တုိ႔ ဦးေဆာင္ကာႂကြ။
၉။ တမၺပဏၰိ (သီဟုိဠ္)အရပ္=အရွင္မဟိႏၵမေထရ္ ဦးေဆာင္ကာႂကြ။

စတုတၳသဂၤါယနာ-
(B.C 94/ B.E 450) သာသနာေတာ္သကၠရဇ္ (၄၅၀)-အေရာက္တြင္ သီဟုိဠ္၊ မလယဇနပုဒ္၊ အာေလာကလႈိဏ္တြင္ စတုတၳသဂၤါယနာတင္ပါသည္။ ဦးေဆာင္ဆရာေတာ္မွာ မဟာဓမၼရကၡိတမေထရ္ျဖစ္၍ အဖြဲ႔၀င္ဆရာေတာ္အေရအတြက္သည္ (၅၀၀) ျဖစ္ပါသည္။ -၁-ႏွစ္အခ်ိန္ယူကာ သဂၤါယနာတင္ခဲ႔ၾကပါသည္။ အေထာက္အပံ့ေပးေသာဒကာသည္ ၀ဋၬဂါမဏိမင္း ျဖစ္ပါသည္။ ဤစတုတၳသဂၤါယနာတြင္ ပိဋကတ္ေတာ္ မ်ားကုိ ေပရြက္တြင္ အကၡရာေရးျခင္းျဖင္႔ သဂၤါယနာတင္ခဲ႔ၾကပါသည္။

ႏုိင္ငံမ်ားႏွင္႔ ဗုဒၶသာသနာေရာက္ရွိပုံ-

ဗုဒၶဘာသာႏွင္႔ျမန္မာႏုိင္ငံ-
ျမန္မာႏုိင္ငံမွာ 3rd Century A.D-တြင္ ဗုဒၶသာသနာ စတင္ေရာက္ရွိပါသည္။

ဗုဒၶဘာသာနဲ႔တ႐ုတ္ႏုိင္ငံ-
တ႐ုတ္ႏုိင္ငံမွာ 1st Century A.D-တြင္ ဗုဒၶဘာသာစတင္ေရာက္ရွိပါသည္။

ဗုဒၶဘာသာနဲ႔ ဗီယက္နမ္ႏုိင္ငံ-
ဗီယက္နမ္ႏုိင္ငံမွာ A.D 189-တြင္ ဗုဒၶဘာသာစတင္ေရာက္ရွိပါသည္။ တ႐ုတ္မွ တဆင္႔ေရာက္ရွိျခင္း ျဖစ္ပါသည္။

ဗုဒၶဘာသာႏွင္႔ ကုိရီးယားႏုိင္ငံ-
ကုိရီးယားႏုိင္ငံမွာ A.D 372-ႏွစ္တြင္ ဗုဒၶဘာသာစတင္ေရာက္ရွိပါသည္။

ဗုုဒၶဘာသာႏွင္႔ ဂ်ပန္ႏုိင္ငံ-
ဂ်ပန္ႏုိင္ငံသုိ႔ A.D ၅၅၂၊ သာသနာေတာ္ႏွစ္ -၁၀၉၅-တြင္ ဗုဒၶသာသနာစတင္ေရာက္ရွိပါသည္။

ဗုဒၶဘာသာႏွင္႔ ကေမၻာဒီယားႏုိင္ငံ-
ကေမၻာဒီးယားႏုိင္ငံသုိ႔ A.D -၅-ရာစုတြင္႔ ဗုဒၶဘာသာစတင္ေရာက္ရွိပါသည္။

ဗုဒၶဘာသာႏွင္႔ ထုိင္းႏုိင္ငံ-
ထုိင္းႏုိင္ငံသုိ႔ A.D -၆-ရာစု၊ သာသနာေတာ္ႏွစ္ -၁၃၀၀-တြင္ ဗုဒၶသာသနာစတင္ေရာက္ရွိပါသည္။

ဗုဒၶဘာသာႏွင္႔ အင္ဒုိနီးရွားႏုိင္ငံ-
အင္ဒုိနီးရွားႏုိင္ငံသုိ႔ A.D -၆-ရာစုတြင္ ဗုဒၶသာသနာေရာက္ရွိပါသည္။

ဗုဒၶဘာသာႏွင္႔ တိဗက္ႏုိင္ငံ-
တိဗက္ႏုိင္ငံသုိ႔ A.D -၇-ရာစုတြင္ ဗုဒၶသာသနာစတင္ေရာက္ရွိပါသည္။

ဗုဒၶဘာသာႏွင္႔ ႐ုရွားႏုိင္ငံ-
႐ုရွားႏုိင္ငံသုိ႔ A.D -၁၇-ရာစုတြင္ ဗုဒၶသာသနာစတင္ေရာက္ရွိပါသည္။

အိႏၵိယႏုိင္ငံႏွင္႔ ဗုဒၶသာသနာ-
အိႏၵိယႏုိင္ငံတြင္ A.D -၆-ရာစုေလာက္ကစၿပီး ဗုဒၶသာသနာ တေျဖးေျဖး ကြယ္ေပ်ာက္သြားခဲ႔ပါသည္။

ျမန္မာႏုိင္ငံ ပုဂံဗုဒၶသာသနာ-
ျမန္မာႏုိင္ငံ ပုဂံသုိ႔ A.D -၁၁-ရာစုေလာက္တြင္ ဗုဒၶသာသနာေရာက္ရွိပါသည္။ အရွင္အရဟံႏွင္႔ အေနာရထာမင္းႀကီးတုိ႔ ဦးစီးကာ ျမန္မာျပည္ဗုဒၶသာသနာ ပုိမုိစည္ပင္ျပန္႔ပြားေအာင္ လုပ္ေဆာင္ခဲ႔ၾကပါသည္။

ပဥၥမသဂၤါယနာ-
A.D -၁၈၇၁/ ဗုဒၶသာသနာေတာ္ႏွစ္ -၂၄၁၅-ခု/ ျမန္မာသကၠရစ္ -၁၂၃၂-ခုႏွစ္၊ တန္ေဆာင္မုန္းလတြင္ ျမန္မာႏုိင္ငံ၊ မႏၱေလးေတာင္ေျခတြင္ ပဥၥမသဂၤါယနာတင္ပါသည္။ ဦးေဆာင္ဆရာေတာ္မွာ မႏၱေလး၊ ဒကၡိဏာရာမေက်ာင္းတုိက္ဆရာေတာ္ အရွင္ဇာဂရာဘိ၀ံသမေထရ္ျဖစ္၍၊ အဖြဲ႔၀င္ဆရာေတာ္အေရအတြက္မွာ ၂၄၀၀-ျဖစ္ပါသည္။ အေထာက္အပံ႔ဒကာမွာ မင္းတုန္းမင္းႀကီး ျဖစ္ပါ သည္။ ဤ ပဥၥမသဂၤါယနာတြင္ ပိဋကတ္ေတာ္မ်ားကုိ ေက်ာက္ထက္အကၡရာတင္ျခင္းျဖင္႔ သဂၤါယနာ တင္ခဲ႔ၾကပါသည္။ ေက်ာက္ခ်ပ္ေရ-၇၂၉-ခ်ပ္ရွိပါသည္။ ေက်ာက္ထက္အကၡရာတင္ရာ၌ ၾကာခ်ိန္မွာ (၇)ႏွစ္၊ (၆)လႏွင္႔ (၁၄) ရက္ၾကာပါသည္။

ဗုဒၶသာသနာေတာ္အလံႏွင္႔ သမုိင္း-
A.D -၁၈၈၀-ခုႏွစ္တြင္ ဗုဒၶသာသနာ႔အလံကုိ အေမရိကန္ႏုိင္ငံသား စစ္ဗုိလ္ႀကီး -Henry Steel Olcott-က စတင္ တီထြင္ခဲ႔ျခင္းျဖစ္ပါသည္။

အဂၤလန္ႏုိင္ငံ၌ ပထမဆုံးေသာ ဗုဒၶသာသနာ႔အဖြဲ႔အစည္း-
A.D -၁၈၈၁-ခုႏွစ္တြင္ အဂၤလန္ႏုိင္ငံတြင္-ပါဠိက်မ္းစာအဖြဲ႔အစည္း-ဆုိၿပီး ပထမဆုံးေသာ ပိဋကတ္ အဖြဲ႔အစည္း အဂၤလန္ႏုိင္ငံတြင္ စတင္ေပၚေပါက္ခဲ႔ပါသည္။ တည္ေထာင္သူမွာ -T.W. Rhys Davids- ျဖစ္ပါသည္။ သူသည္ မူရင္း ခရစ္စ္ယာန္ဘာသာ၀င္ျဖစ္ပါသည္။

ဗုဒၶဘာသာ အိႏၵိယႏုိင္ငံတြင္ျပန္လည္ေမြးဖြားျခင္း-
A.D -၁၈၉၁-ခုႏွစ္တြင္ သီရိလကၤာႏုိင္ငံမွ အနာဂါရိကဓမၼပါလသူေတာင္စင္ႀကီးဦးေဆာင္ကာ အိႏိၵယႏုိင္ငံ၊ ဗုဒၶဂယာမွာ မဟာေဗာဓိအဖြဲ႔အစည္းဆုိၿပီး ဗုဒၶဘာသာ ျပန္လည္တည္ေထာင္ပါသည္။
A.D -၁၉၅၆-ခုတြင္ အိႏိၵယႏုိင္ငံသား Dr. B.R Ambedkar-ဦးေဆာင္ၿပီး အိႏိၵယႏုိင္ငံတြင္ ဗုဒၶသာသနာပုိမုိ ျပန္႔ပြားေအာင္ လုပ္ေဆာင္ခဲ႔ပါသည္။ ၁၉၅၆-ခု၊ ေအာက္တုိဘာ -၁၄-ရက္တြင္ အိႏိၵယႏုိင္ငံသား (၁)သန္းခန္႔ ဗုဒၶဘာသာအျဖစ္သုိ႔ ကူးေျပာင္းၾကပါသည္။

ဆ႒သဂၤါယနာ-
A.D ၁၉၅၄-၅၆/ ဗုဒၶသာသနာေတာ္ႏွစ္ ၂၄၉၈-ခု၊ ျမန္မာသကၠရဇ္ ၁၃၁၆-ခု၊ ကဆုန္လျပည့္ေန႔တြင္ ျမန္မာႏုိင္ငံ၊ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕၊ ကမၻာေအး၊ မဟာပါသာဏလႈိဏ္ဂူ၌ ဆ႒သဂၤါယနာတင္ပါသည္။ ဦးေဆာင္ ဆရာေတာ္မွာ ေညာင္ရမ္းဆရာေတာ္ အရွင္ေရ၀တမေထရ္ျဖစ္၍၊ အဓိကတာ၀န္ယူ ရြတ္ဖတ္သရဇၥ်ာယ္ ေသာမေထရ္မ်ားမွာ မဟာစည္ဆရာေတာ္ႏွင္႔ မင္းကြန္းဆရာေတာ္တုိ႔ ျဖစ္ပါသည္။ အဖြဲ႔၀င္ဆရာေတာ္ အေရအတြက္မွာ ေထရ၀ါဒ (၅)ႏုိင္ငံ (သီရိလကၤလာ၊ ျမန္မာ၊ ထုိင္း၊ ေလာ၊ ကေမၻာဒီယား)တုိ႔မွ (၂၅၀၀)ေသာ မေထရ္တုိ႔ျဖစ္ပါသည္။ အျခားေသာ ႏုိင္ငံ (၂၄)ႏုိင္ငံတုိ႔မွလည္း အကူအညီမ်ား ေပးၾကပါသည္။ အေထာက္ အပံ႔ဒကာမွာ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ ဦးႏုႏွင္႔ ျမန္မာျပည္သူ၊ ျပည္သားမ်ား ျဖစ္ပါသည္။

မွတ္ခ်က္။ ။ဤဆ႒သဂၤါယနာတင္ပြဲမွာ ပါဠိေတာ္တင္မက အ႒ကထာ၊ ဋီကာမ်ားကုိပါ ျပန္လည္ စစ္ေဆး ဆုံးျဖတ္ျခင္းျဖင္႔ သဂၤါယနာတင္ျခင္းျဖစ္ပါသည္။

အိႏၵိယႏုိင္ငံႏွင္႔ ၀ိပႆနာ-
A.D -၁၉၆၅၊ ဗုဒၶသာသနာေတာ္ႏွစ္ -၂၅၁၂-ခုႏွစ္တြင္ ဆရာႀကီးဦးဂုိအင္ကာဦးေဆာင္ၿပီး အိႏၵိယႏုိင္ငံတြင္ ဗုဒၶဘာသာ ၀ိပႆနာတရား ျပန္လည္ အျမစ္တြယ္ေအာင္ လုပ္ေဆာင္ပါသည္။

ပထမဆုံးေသာ ဗုဒၶဘာသာ၀က္ဘ္ဆုိက္-
A.D -၁၉၉၈-ေမလတြင္ Nibbana.com-ဟူေသာ ပထမဆုံးဗုဒၶဘာသာ၀က္ဘ္ဆုိက္ကုိ အဂၤလန္ႏုိင္ကေန ဖန္တီးႏုိင္ခဲ႔ပါသည္။

အာဖစ္ဂန္နစ္တန္မွ (Bamiyan)ဗမီယန္ဗုဒၶဆင္းတုေတာ္-
A.D-၂၀၀၁၊ မတ္လတြင္ အာဖစ္ဂန္နစ္တန္မွ ကမၻာ႔အံဖြယ္ရပ္ေတာ္မူ ဗုဒၶဆင္းတုေတာ္ကုိ တာလီဘမ္တုိ႔၏ ဖ်က္ဆီးျခင္းကုိ ခံခဲ႔ရပါသည္။


Friday, September 25, 2009

အႏွစ္ကုိးပါး (အပိုင္း-၁၆)

ဗုဒၶဘာသာသည္ religion မဟုတ္

ဒါေၾကာင့္ ဘုန္းႀကီးတုိ႔ နယူးေဒလီတရားပြဲမွာ ဒကာတစ္ေယာက္က ''အရွင္ဘုရား ဗုဒၶဘာသာကို religion (ရီးလီးဂ်င္း)လို႔ ဆိုႏိုင္ပါသလား''လုိ႔ေမးတယ္။ religion ဆိုတာ ''ဘာသာတရား''လို႔ ဒီလိုဆိုၾကတာကိုး။
Buddhism is not religion.
ဗုဒၶဘာသာဟာ ရီးလီးဂ်င္းမဟုတ္ဘူး။
''Religion. မဟုတ္ရင္ အရွင္ဘုရား ဘာလုိ႔ ေျပာခ်င္တုန္း''။ ဒီေတာ့ ဘုန္းႀကီးက ေျပာလိုက္တယ္။ ''ဗုဒၶ ဘာသာဟာ က်င့္စဥ္တစ္မ်ဳိးပါ''။''Religion ကေတာ့ က်င့္စဥ္မဟုတ္ဘူးလား'' တဲ့ သူက ထပ္ေမးတယ္။
Religion ဟာ က်င့္စဥ္မဟုတ္ပါဘူး။ Religion ဆိုတဲ့ ဘာသာမွာ က်င့္စဥ္ကို မပါဘူး။ Religion လုိ႔ေခၚတဲ့ ဘာသာတုိင္းမွာ က်င့္စဥ္မပါဘူး။
Religion မွာ ယံုၾကည္ျခင္း၊ ရွိခိုးျခင္း၊ ဆုေတာင္းျခင္းတုိ႔ပဲရွိတယ္။မေကာင္းတာေတြအကုန္လုပ္၊ အျပစ္မွလြတ္ဖို႔ရန္ ဆုေတာင္း။ ေကာင္းမႈေတြလုပ္ခ်င္လဲလုပ္၊ မလုပ္ခ်င္လဲေန၊ ခ်မ္းသာသုခကို ဘုရား သခင္ က ခ်ေပးပါလို႔ ဆုေတာင္း။ ယံုၾကည္မႈႏွင့္ ဆုေတာင္းျခင္းသာလွ်င္ ပဓာန ထားတဲ့ဘာသာကို Religionလို႔ ေခၚပါတယ္။ ယံုၾကည္မႈႏွင့္ဆုေတာင္းမႈကို ပဓာနမထားပဲနဲ႔ အက်င့္ကိုသာ ပဓာနထားတဲ့ ဘာသာသည္ ဗုဒၶဘာသာပါ။ အဲဒီလူက ထပ္ေမးတယ္။ ''ဗုဒၶဘာသာသည္ Philosophy (ဖီလိုဆိုဖီ) လို႔ ဆိုရင္ေကာ ဆုိႏိုင္ပါသလား''တဲ့။ ''မဆိုႏိုင္ပါဘူး။ ဗုဒၶဘာသာကို Philosophy လို႔လဲ တစ္ဘက္သတ္ မေျပာႏိုင္ပါဘူး။ Philosophy ဆုိတာ အသိ သက္သက္ပဲ ျဖစ္တယ္။ Philosophy မွာ အက်င့္ (စရဏ)မပါဘူး''။
Religion က ယံုၾကည္မႈသက္သက္။ Philosophy က အသိဥာဏ္သက္သက္။ အဲဒီႏွစ္ခုစလံုးမွာ ''အက်င့္ တရား'' မပါၾကဘူး။
ဗုဒၶဘာသာဆိုတာ ယံုၾကည္မႈႏွင့္ အသိဥာဏ္ ေပါင္းစပ္ၿပီးေတာ့ က်င့္ရတ့ဲတရား။
ယံုၾကည္မႈနဲ႔ အသိဥာဏ္ေပါင္းစပ္ၿပီး က်င့္ေတာ့ မိမိရဲ႕ႏွလံုးသားထဲက ယုတ္မာတဲ့ ကိေလသာေတြ အကုန္လံုး ရွင္းသြားတယ္။ အဲဒီယုတ္ညံ့တဲ့ ကိေလသာေတြ ရွင္းသြားတဲ့အခါ ခ်မ္းသာသုခကို တကယ္ရတာပါပဲ။
''မိမိရဲ႕ယုတ္ညံ့မႈေတြကို မိမိကိုယ္တိုင္ သန္႔ရွင္းေအာင္ လုပ္ရပါတယ္။ မိမိစိတ္ဓာတ္ရဲ႕ တိုးတက္ဖြံ႕ၿဖိဳးမႈကို မိမိကိုယ္တိုင္ႀကိဳးစား ယူရပါတယ္။ အလြန္တန္ခိုး ထက္ျမက္တဲ့ စိတ္ေစတသိက္တုိ႔ကို အသံုးခ်က်င့္ရတာဟာ ဗုဒၶဘာသာပဲ''လို႔ ဘုန္းႀကီးက ေျပာလိုက္ပါတယ္။
နယူးေဒလီမွာ ေန႔ခင္းပိုင္း ေဟာတဲ့တရားပြဲမွာ အဲဒီေမးခြန္းကို ေျဖၿပီးေတာ့ အဲဒီေန႔မွာပဲ အိႏိၵယေရဒီယို အသံလႊင့္ဌာနက လာၿပီးေတာ့ ေတာင္းတယ္။ ''တပည့္ေတာ္တု႔ိ ေရဒီယိုမွာ အသံလႊင့္ခ်င္လုိ႔ အရွင္ဘုရား တရား တစ္ပုဒ္ေတာ့ အသံသြင္းေပးခဲ့ပါဘုရား''တဲ့။ ဒီတရားပြဲလဲၿပီးေရာ အဲဒီေမးခြန္းကို အေျခခံ ၿပီးေတာ့ ဘုန္းႀကီးက စာတမ္းတစ္ခု ဘုန္းႀကီးေရးတယ္။ ည ၁ဝ-နာရီအထိ မၿပီးဘူး။
မၿပီးေတာ့ အသံလႊင့္ ဌာနကို ''မနက္ဖန္ခါက်မွ အသံသြင္းၾကစို႔''လို႔ေျပာလုိက္ၿပီး ဆက္ေရးတယ္။ အ႐ုဏ္ တက္ခါနီး ၃-နာရီေလာက္က်ေတာ့မွ ဒီစာတမ္းဟာ ၿပီးသြားပါတယ္။ စာမ်က္ႏွာ ၇-မ်က္ႏွာ ရွိတယ္။
ေနာက္တစ္ရက္ ညေနေစာင္းေတာ့ အိႏိၵယ ေရ ဒီယိုမွာ အဲဒီေမးခြန္းကို အေျခခံၿပီးေတာ့မွ ဗုဒၶဘာသာသည္ Religion မဟုတ္ဘူးဆိုတဲ့အေၾကာင္းကို ရွင္းလင္း ေဖာ္ျပတဲ့ ေဟာေျပာခ်က္ကို အသံသြင္းေပးခဲ့တယ္။
အဲဒီေန႔ညေန (၁၃၄၃-ခု၊ တေပါင္းလျပည့္ေန႔ ညေန)က အဲဒီတရားေတြလႊင့္သြားတယ္။ တေပါင္းလ ျပည့္ေန႔လႊင့္ေတာ့ ဘုန္းႀကီး သိပ္ႀကိဳက္သြားတယ္။ ဘုန္းၾကီးရဲ႕ ေမြးေန႔ကုိး။

ယံုၾကည္မႈေတြ လြန္ကဲရင္ အလြဲယံုၾကည္ တယ္။
အသိဥာဏ္ေတြ လြန္ကဲရင္ ေကာက္က်စ္ တယ္။
သဒၶါ၊ ပညာ၊ ဤႏွစ္ျဖာ ညီၫြတ္စြာ ေပါင္း စပ္ၿပီးေတာ့ အက်င့္နဲ႔သြားရတယ္။
သဒၶါ ပညာ ညီမွ်စြာတြဲ။ ၿပီးေတာ့မွ ''စရဏ (အက်င့္)''ႏွင့္ ထပ္မံ၍ ေပါင္းစပ္တဲ့အခါ က်ေတာ့ ''ဝိမုတၱိ'' ဆိုတဲ့ လြတ္ေျမာက္မႈကို ေကာင္းစြာရတယ္။
ကိုယ္တုိင္က်င့္ရတဲ့ စရဏကို အသာေလး ဖယ္ ထား၊ ကိုယ္တိုင္ဘာမွမက်င့္ပဲနဲ႔ ဆုခ်ည္းထိုင္ေတာင္း ေန မယ္ဆိုရင္ ဗုဒၶဘာသာက လက္မခံဘူး။

ဒါျဖင့္ ဗုဒၶဘာသာေတြဟာ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈ တစ္ခုခုျပဳၿပီးေတာ့ ဆုမေတာင္းဘူးလားလို႔ ေမးရင္၊ တရား ပြဲေတြမွာ ေမးလဲ ေမးတ
တ္ပါတယ္။ ''ဗုဒၶဘာသာမွာ ဆုေတာင္း ရွိတာေပါ့''လုိ႔ ဘုန္းႀကီးတုိ႔က ေျဖပါတယ္။ ''ဒါေပမဲ့ ဗုဒၶဘာသာတုိ႔ရဲ႕ ဆုေတာင္းဆိုတာဟာ တန္ခုိးရွင္တစ္ေယာက္ထံမွာ ေတာင္းတဲ့ဆု မဟုတ္ဘူး။ ေကာင္းကင္ဘံုက တစ္စံုတစ္ေယာက္ထံမွာ ေတာင္းတာ မဟုတ္ဘူး။ ဘုရားရွင္ ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ထံက တစ္စံုတစ္ခုကို ေမွ်ာ္လင့္ လို႔ ''တပည့္ေတာ္ကို ဒါေလးေပးပါ၊ တပည့္ေတာ္ကို ဒါေလးေပးပါ''လုိ႔ ေတာင္းတာ မဟုတ္ဘူး''။

(အပိုင္း-၁၇)ေမွ်ာ္

အႏွစ္ကိုးပါး(အပိုင္း-၁၅)

ဥံဳ မဏိ ပေဒၼ ဟုံႏွင့္ ပစၥေယာ
ဒီေတာ့ ဒီတိဘက္ကိုယ္ေတာ္ႀကီး တစ္ကိုယ္လံုး နံေနတာ တျခားမဟုတ္ဘူး။ ခ်မ္းလြန္းလုိ႔ ေရမခ်ဳိးတာရယ္၊ မုန္ညင္းဆီ တကိုယ္လံုး လိမ္းထားတာရယ္၊ အဝတ္ေတြက အထူႀကီးထပ္ၿပီးေတာ့ ဝတ္ထားတာရယ္၊ အဲဒီ အေၾကာင္း သံုးပါးေၾကာင့္ ဒီကိုယ္ေတာ္ႀကီး နံေနတာလုိ႔ ဘုန္းႀကီးက သေဘာက်သြားတယ္။နံေပမယ့္ သူ႔မႏၲာန္ရခ်င္တာနဲ႔ အနားကပ္ၿပီးေတာ့ နားစြင့္လိုက္ေတာ့မွ မႏၲာန္ရဲ႕အသံကုိ ဘုန္းႀကီး ရလုိက္ပါတယ္။
''ဥံဳ မဏိ ပေဒၼ ဟုံ''တဲ့။
အဲဒါ တိဘက္ဘုန္းႀကီး ရြတ္တဲ့မႏၲာန္။ ထပ္ခါ ထပ္ခါ ရြတ္ၿပီးေတာ့ လက္ထဲက သတၴဳဗူးကေလးကို ယမ္းၿပီး ေတာ့ သူက လႈပ္ေနတာ။ ဒါပဲ ထပ္ခါ ထပ္ခါ ရြတ္ေနတယ္။ ''မႏၲာန္ေတာ့ရၿပီ''ဆုိၿပီးေတာ့ ဒုိင္ယာယီထဲ ေရး မွတ္ထားလုိက္တယ္။
မွတ္ထားၿပီးေတာ့ ဘုန္းႀကီးလဲ ဒီရတနာဃရ ေရႊအိမ္ထဲမွာ ဘုရားရွင္ကုိယ္ေတာ္ျမတ္ကို ပ႒ာန္းေဒသနာ ေတာ္နဲ႔ ပူေဇာ္ခ်င္တာ။ ဒီကိုယ္ေတာ္ႀကီးကလဲ ၿပီးပဲ မၿပီးႏိုင္ဘူး။ သူဘယ္ေတာ့ ၿပီးမလဲလုိ႔ ေစာင့္ေနတာ မၿပီးဘူး။ ''မၿပီးလဲေနေတာ့ကြာ၊ ငါလဲ တစ္ေထာင့္ကထုိင္၊ မင္းလဲ တစ္ေထာင့္က ထုိင္'' ဆိုၿပီး ၁၂- ေတာင္ေလာက္ရိွတဲ့ တုိက္ကေလးထဲ သူက တစ္ေထာင့္က ထုိင္၊ ဘုန္းႀကီးလဲ ေထာင့္တစ္ေနရာ ဝင္ထုိင္ၿပီး ေတာ့ ဘုရားကိုယ္ေတာ္ျမတ္ ကို အားပါးတရ ရိွခိုးပူေဇာ္ကန္ေတာ့ၿပီး ေဗာဓိပင္ဘက္ လွည့္ၿပီးေတာ့ ဘုန္းႀကီး က ပ႒ာန္းေဒသနာကို ရြတ္ပါ တယ္။
''ေဟတုပစၥေယာ၊ အာရမၼဏပစၥေယာ''လို႔ ရြတ္ လုိက္တာ။
လြန္ေလၿပီးတဲ့ ႏွစ္ေပါင္း ႏွစ္ေထာင့္ငါးရာေက်ာ္တုန္းက ဘုရားရွင္ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ ဤေနရာမွာ ထုိင္ေန ေတာ္မူၿပီးေတာ့ ပ႒ာန္းေဒသနာေတာ္ကို ဒီလုိ ဆင္ျခင္ သံုးသပ္ေတာ္မူခဲ့လုိ႔ ေရာင္ျခည္ေတာ္ေျခာက္ပါး ကြန္႔ျမဴးေတာ္မူခဲ့ ပါတယ္။ အာ႐ံုယူၿပီးေတာ့ ဘုန္းႀကီးက ပ႒ာန္းကို ခပ္တုိးတုိး ရြတ္ေနတာ။
ဟိုဘက္က ကုိယ္ေတာ္ႀကီး ရြတ္ေနတဲ့ ''ဥဳံ မဏိ ပေဒၼ ဟုံ''က နားထဲဝင္ဝင္လာတယ္။ ကိုယ္ရြတ္ေနတဲ့ ပ႒ာန္း ေပ်ာက္ေပ်ာက္သြားတယ္။ ခက္ေတာ့တာပဲ။ ''ဥဳံ မဏိ ပဒၵေမ ဟုံ'' အသံက က်ယ္က်ယ္လာ၊ ကိုယ့္ပ႒ာန္းက ေပ်ာက္သြား။
''ငါေတာ့ သူ႔ကိုႏိုင္ေအာင္ခ်မွ ျဖစ္မယ္'' ဆိုၿပီးေတာ့ ယခုပလႅင္ေပၚက ရြတ္သလိုေပါ့။ အသံကို ခပ္က်ယ္က်ယ္ ထုတ္ၿပီးေတာ့ ဘုန္းႀကီးက တအား ေအာ္ေတာ့တာကိုး။
ေဟတုပစၥေယာတိ ေဟတူ ေဟတုသမၸယုတၱကာ နံ ဓမၼာနံ တံသမု႒ာနာနၪၥ ႐ူပါနံ ေဟတုပစၥေယန ပစၥ ေယာ။
တိုက္ကေလးထဲမွာ သူက ''ဥဳံ မဏိ ပေဒၼ ဟုံ''၊ ဒီဘက္က ''ပစၥေယာ'' ''ပစၥေယာ'' နဲ႔ တအားႀကီး ခ်ေနေတာ့ သူ စိတ္ပ်က္သြားတယ္ ထင္တယ္။ လက္ထဲက ခုနက အုန္းမႈတ္ခြက္လိုဟာေလး အသာခ်၊ တင္ပ်ဥ္ေခြ ထိုင္ၿပီး ေတာ့ ဘုန္းႀကီးကို ၾကည့္ေနတယ္။

''ဥဳံ မဏိ ပေဒၼ ဟုံ''ရဲ႕ အဓိပၸာယ္
သူ႔ ''ဥဳံ မဏိ ပေဒၼ ဟုံ''ကို မရြတ္ေတာ့ဘူး။ ထိုင္ၾကည့္ေနတယ္။ အဲဒီေတာ့မွ ဘုန္းႀကီးက ျမတ္စြာဘုရားအား အားပါးတရ ပ႒ာန္းပစၥယနိေဒၵသကို ရြတ္ဆိုပူေဇာ္ၿပီး ထၿပီးေတာ့ သူ႔ကို ႏႈတ္ဆက္တယ္။
''ကုိယ္ေတာ္ ဘယ္တိုင္းျပည္က လာသလဲ'' လို႔ အဂၤလိပ္လို ေမးၾကည့္ေတာ့ သူ ျပန္မေျပာဘူး။ သူလဲ မတတ္ဘူး။ ဘုန္းႀကီးကလဲ တိဘက္စကား မတတ္ဘူး၊ ပါဠိလို ေမးၾကည့္ေတာ့လဲ မရဘူး။
ရတနာဃရ ေရႊအိမ္က ထြက္လာခဲ့ၿပီးေတာ့ တည္းခိုတဲ့ေက်ာင္း ေရာက္တဲ့အခါ နီေပါက ဘုန္းႀကီးတုိ႔နဲ႔ အတူတူ လိုက္လာတဲ့ နီေပါဘုန္းႀကီးတစ္ပါးကို ဘုန္းႀကီးက ေမးၾကည့္တယ္။
''အရွင္ဘုရား တပည့္ေတာ္ တိဘက္ကိုယ္ေတာ္ႀကီးဆီက မႏၲာန္တစ္ခုရခဲ့တယ္။ အဲဒီမႏၲာန္ရဲ႕အဓိပၸာယ္ကို ေျပာျပစမ္းပါ'' ဆိုေတာ့ သူက ေျပာျပတယ္။
''ဥဳံမဏိ ပေဒၼ ဟုံ ဆုိတာ အျခားမဟုတ္ပါဘူး၊ မဏိဆိုတာ အရွင္ဘုရားတုိ႔ သိပါတယ္။ ပတၱျမား။ ေျမႀကီး ကထြက္တဲ့ ေက်ာက္မ်က္ရတနာအားလံုးတုိ႔တြင္ ပတၱျမားဆိုတဲ့ ေက်ာက္မ်က္ရတနာဟာ သူတုိ႔ တိဘက္ တိုင္းျပည္ မွာေတာ့ ''အျမတ္ဆံုးရတနာပဲ''တဲ့။
''ေျမႀကီးထဲကထြက္တဲ့ ေက်ာက္အားလံုးတုိ႔တြင္ ပတၱျမားဆိုေသာေက်ာက္သည္ အျမတ္ဆံုး ျဖစ္သလိုပဲ လူသားထဲက ေပါက္ဖြားလာတဲ့ ဗုဒၶဟာလဲပဲ လူသားတကာ လူသားတုိ႔တြင္ အျမတ္ဆံုးလူသားတစ္ေယာက္ပဲ၊ အဲဒါေၾကာင့္ ''မဏိ''ဆိုတာ ျမတ္ဗုဒၶကို တင္စားေျပာတာ''တဲ့။အလြန္လွ်ဳိ႕ဝွက္တဲ့ဂါထာ။
ပေဒၼဆိုတာက ပဒုမၼာၾကာ၊ ''ပဒုမ''ကို သူတုိ႔က ပီပီ မရြတ္ဘူးတဲ့။ ပေဒၼလို႔ ရြတ္တယ္တဲ့။ ''ဟုံ''ဆိုတာက ''ျဖစ္လာတယ္ဆိုတဲ့အဓိပၸာယ္''တဲ့။ ပေဒၼ-ပဒုမၼာၾကာထဲ ကေန။ ဟုံ-ျဖစ္လာတယ္။
ပတၱျမားရတနာႏွင့္တူေသာ ဗုဒၶကိုယ္ေတာ္သည္ ပဒုမၼာၾကာပြင့္ႀကီးထဲက ေပၚေပါက္လာပါတယ္။ မယ္ေတာ္ မာယာက ဖြားတာမဟုတ္ပါဘူး။ သူတုိ႔က ပဒုမၼာၾကာထဲက ေပၚေပါက္လာပါတယ္တ့ဲ။
''ပတၱျမားရတနာႏွင့္တူေသာ ဗုဒၶကိုယ္ေတာ္သည္ ပဒုမၼာၾကာပြင့္ႀကီးထဲက ျဖစ္ထြန္းေပၚေပါက္လာသလိုပဲ အကြၽႏ္ုပ္ရဲ႕ ႏွလံုးအိမ္မွာလဲပဲ ေဗာဓိဥာဏ္သည္ ျဖစ္ထြန္းပါေစ''။ ''အဲဒီ အဓိပၸာယ္ကိုေဆာင္တဲ့ မႏၲာန္ပါပဲ''တဲ့။
''အဲဒီမႏၲာန္ရြတ္ၿပီးေတာ့ ေဗာဓိဓာတ္ ယူတာ။ သူတုိ႔က ေဗာဓိ ဥာဏ္ရဖို႔ရန္ သူတုိ႔က မႏၲာန္ရြတ္တာ''တဲ့။
''မႏၲာန္ရြတ္လို႔ ေဗာဓိဥာဏ္ ရမယ္တဲ့လား''။ စဥ္း စားၾကည့္။ သဘာဝ မက်ဘူး။
ေဗာဓိဥာဏ္ရေအာင္ ဘာလုပ္ရမလဲ။ ဗုဒၶရဲ႕ အက်င့္ ကိုက်င့္ေပါ့။ မဂၢင္ရွစ္ပါး၊ သိကၡာသံုးပါး က်င့္ေပါ့။
သိကၡာသံုးပါးကို အက်င့္တရား ေဘးဖယ္ထားၿပီး ေတာ့ အဲဒီတိဘက္ကိုယ္ေတာ္ႀကီးက ေဗာဓိÓဏ္ကို မႏၲာန္ နဲ႔ ယူတယ္တဲ့။ ဘာမွ အဓိပၸါယ္မရွိဘူး။သူတုိ႔ ပုတီးစိပ္လဲ အဲဒါပဲ။ တိဘက္္ကေလး၊ လူႀကီး၊ မိန္းမ၊ ေယာက်္ားအားလံုး ပုတီးနဲ႔ခ်ည္းပဲ။ ေဗာဓိ ပင္တပတ္လည္ ပုတီးစိပ္လဲ တျခားဘာမွ မစိပ္ဘူး။
''ဥဳံ မဏိ ပေဒၼ ဟုံ''ဆိုၿပီး ပုတီး လံုးေရေတြကို ခ်ေနတာပဲ။ ဘုန္းႀကီးတုိ႔ကေတာ့ ''အရဟံ...အရဟံ''နဲ႔ ဒီလိုသြားတာ။ ဒီေတာ့ ပုတီးစိပ္တာလဲ မႏၲာန္ပဲ။ ေဗာဓိဥာဏ္ ရေအာင္ အားထုတ္တာလဲ မႏၲာန္ပဲ။ ဘယ္မွာလဲ၊ သိကၡာ သံုးပါးဆိုတာ။သီလ၊ သမာဓိ၊ ပညာ သိကၡာသံုးပါးဆိုတာ ဟန္ပဲရွိတယ္၊ တကယ္အမွန္ မရွိဘူး။
ဒါေၾကာင့္ ဘုန္းႀကီးတုိ႔ ပရိသတ္မ်ားရဲ႕ ႏွလံုးသား ထဲမွာ သီလ၊ သမာဓိ၊ ပညာ သိကၡာသံုးစံု ရွိပါတယ္။
ဟိုမွာကေတာ့ သိကၡာသံုးပါးရွိတယ္ဆိုေပမဲ့ တခ်ဳိ႕ ရွိတယ္။ တခ်ဳိ႕မရွိဘူး။ အျပည့္အစံု မရွိရွာၾကဘူး။

ခ်ီးက်ဴးစရာ အခ်က္ေတာ့ရွိတယ္
ဘာကိုေတာ့ ေက်းဇူးတင္ရမလဲဆိုလို႔ရွိရင္ ဘုရား ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ကို ၾကည္ညိဳတယ္ဆိုတဲ့ ေနရာမွာေတာ့ သူတို႔ကို ခ်ီးက်ဴးရမယ္။ အဲဒီလို ဘုရားကို ၾကည္ညိဳတဲ့စိတ္ကေလး ရွိေနတာသည္ပင္လွ်င္ သူတုိ႔အတြက္ အဖိုးတန္လွၿပီလို႔ ခ်ီးက်ဴးရမယ္။ အဲဒီစိတ္ကေလး ေပ်ာက္ရင္ေတာ့ ကုန္ေရာ။ ဗုဒၶ ဘာသာဟာ မက်န္ ေတာ့ဘူး။ အဲဒီစိတ္ဓာတ္ကေတာ့ သူတုိ႔ မွာ သိပ္ခိုင္မာၾကတယ္။ ဘာေၾကာင့္ ဘုရားကို ၾကည္ညိဳတဲ့စိတ္ ျပင္းျပ သလဲ ဆိုလို႔ရွိရင္ ဘုရားကိုယ္ေတာ္ျမတ္ကို ရွိခိုးတဲ့ေနရာမွာ ခုနက ေျပာျပထားတယ္။
မတ္တပ္ရပ္ကေနၿပီးေတာ့ ေခါင္းေပၚ ေျမႇာက္၍ လက္အုပ္ခ်ီ နဖူးသို႔ တစ္ဆင့္ခ်၊ ေမးေစ့သို႔ တစ္ဆင့္ခ်၊ ရင္ဘတ္သို႔ တစ္ဆင့္ ေလွ်ာ့ၿပီးေတာ့ လက္ႏွစ္ဘက္ကို ဆန္႔ ၿပီးေတာ့ ေရွ႕ပစ္ၿပီး၊ ဝမ္းလ်ားေမွာက္ခ်လိုက္တာ။
ေနာက္တစ္ခါ ျပန္ထ၊ ဒီအတုိင္း ရွိခိုး။ ေနာက္ တႀကိမ္ ျပန္ထ ဒီအတိုင္းရွိခိုး၊ အဲဒါေျမႀကီးေပၚက သမံ တလင္းေပၚမွာ။ ျမက္ေပၚမွာဆိုရင္ ေရွ႕ပိုင္းတစ္ကိုယ္လံုးဟာ ေပ က်ံေနတာပဲ။ ေဆာင္းတြင္းႀကီး ခ်မ္းခ်မ္း စီးစီးနဲ႔ အဲဒီလိုရွိခိုး ေနတဲ့ လူေတြ ေဗာဓိပင္နားမွာ အမ်ားႀကီးပဲ။ မတ္တတ္ထလိုက္၊ ဖံုးကနဲ ဝမ္းလ်ား ေမွာက္လိုက္ မတ္တတ္ထလိုက္ ဖံုးကနဲ ဝမ္းလ်ားေမွာက္လိုက္ ဒီလို လုပ္ ေနၾကတဲ့လူေတြဟာ နည္းတာ မဟုတ္ဘူး။ အဂၤလိပ္ေတြ လဲ အဲဒီအထဲဝင္ လုပ္ၾကတာပဲ။ အေမရိကန္ေတြလဲ ဒီဂိုဏ္း ထဲဝင္ ဒီလိုလုပ္ၾက တာပဲ။ အဲဒီလို ရွိခိုးေနၾကတဲ့ လူထုႀကီးေတြကုိၾကည့္ ၿပီး ေတာ့ ဘုန္းႀကီး စဥ္းစားမိတယ္။ ''ေၾသာ္ သဒၶါ တရားမ်ား ေကာင္းလိုက္တာ၊ ဘုရား ၾကည္ညိဳလို႔ ရွိခိုးတယ္ဆိုတဲ့ေနရာ မွာ ဒီေလာက္ကို သူတုိ႔က အားပါးတရႀကီး ရွိခိုးၾကတာပဲ'' လို႔ ေတြးမိတယ္။ဘုန္းႀကီးတို႔ ျမန္မာမ်ား ရွိခိုးတာကေတာ့ တံ ေတာင္ဆစ္ဟာ ေျမႀကီးကိုထိခ်င္မွထိ၊ ဒူးကလဲ ထိခ်င္မွထိ၊ အဆင္မေျပဘူး။တစ္ခ်ဳိ႕ရွိခိုးၾကတာဆိုရင္ ေႏြရာသီ ပူပူေလာင္ ေလာင္ လမ္းေပၚက ေရေညႇာင့္ေကာင္နဲ႔ တယ္ၿပီးေတာ့ တူတာပဲ။ ၾကည့္လို႔ မေကာင္းဘူး။ထိျခင္း ၅-ပါးဆိုတဲ့ ရွိခိုးနည္း ေပးထားတယ္ မဟုတ္လား။ သူတုိ႔ ရွိခိုးတာက ဝမ္းလ်ားေမွာက္ထားတာ။ ငါးပါး မကဘူး၊ အကုန္လံုးထိေနတယ္။ ဘုန္းႀကီးတို႔ ပရိသတ္မ်ားလဲ ထိျခင္း ၅-ပါး ထိိ ေအာင္ ႀကိဳးစားၾကစမ္းပါ။
''လက္ခ်၊ ဒူးခ်၊ တံေတာင္ခ်၊ နဖူးက်ေစ ဦးခ် ေလ''။ဒကာႀကီးမ်ားဆိုလို႔ရွိရင္ ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္ၿပီး ေတာ့ လက္အုပ္ခ်ီလိုက္၊ ၿပီးေတာ့မွ လက္ခ်၊ လက္ဖဝါး ႏွစ္ဘက္ေထာက္ၿပီးေတာ့ ဒူးႏွစ္ဘက္ခ်။ ၿပီးေတာ့မွ တံ ေတာင္ ႏွစ္ဘက္ က်ပါေစ။အဲဒီတံေတာင္ႏွစ္ဘက္သာမက်ရင္ ခုနက ေရ ေညႇာင့္ေကာင္အတိုင္းပဲ။
ဘုန္းႀကီးတုိ႔ ျမန္မာေတြ သဒၶါတရား ဘယ္ေလာက္ ပဲ ေကာင္းတယ္ေျပာေျပာ၊ တိဘက္က ဒကာေတြ ဒကာမ ေတြ ဦးခ်တာမ်ဳိးကုိေတာ့ မလုပ္ႏိုင္ၾကဘူး။

ရွစ္ေသာင္းေလးေထာင္ ဦးခ်ႏိုင္ယင္
ဦးခ်တဲ့ေနရာမွာ အဲဒီလို သဒၶါတရား သိပ္ေကာင္း ေတာ့ တစ္ခ်ဳိ႕လူမ်ားကိုေတာ့ ဘုန္းႀကီးက သနားမိတယ္။
ဗိုက္စူစူႀကီးေတြနဲ႔ ဝၿပီးေနတဲ့ တိဘက္အဘိုးႀကီး ေတြ အဘြားႀကီးေတြ အဲဒီဘုရားအနားမွာ ရွိခိုးတာၾကည့္ ၿပီးေတာ့ ဘုန္းႀကီးသနားတယ္။
မတ္တတ္ရပ္ၿပီးေတာ့ ခုနက ေျပာသလို လက္ ႏွစ္ဘက္ေျမာက္၊ လက္အုပ္ခ်ီ၊ နဖူးေပၚ တင္ၿပီးေတာ့မွ ေမး ေစ့ခ်။ ၿပီးေတာ့ ရင္ဘတ္ထိေအာင္ခ်၊ ေရွ႕လက္ပစ္ၿပီး ေတာ့ ဝမ္းလ်ားလဲ ေမွာက္လိုက္ေရာ။ အဲဒီ ဗိုက္ႀကီး စူၿပီး ဝေနတဲ့ အဘိုးႀကီးနဲ႔အဘြားႀကီးဟာ တကတဲ တစ္မ်ဳိးႀကီးကို ျဖစ္ေနတာပဲ။ ေဘာလံုးေပၚမွာ တက္ၿပီး ေတာ့ ေမွာက္ထား သလို ျဖစ္ေနတယ္။ လိမ့္တိမ့္ လိမ့္တိမ့္နဲ႔ ျဖစ္ေနတယ္။ သူတုိ႔က ဂါဝန္အရွည္ႀကီး ေတြဝတ္ၾကတာဆိုေတာ့ တစ္မ်ဳိးႀကီးပဲ။ သူတုိ႔ရွိခိုးေနတာ ေနာက္ကေန သြားၿပီးေတာ့ မၾကည္ညိဳလိုက္ ၾကပါနဲ႔။ ေရွ႕ကေနၾကည့္ၿပီး ၾကည္ညိဳမယ္ဆိုရင္ ေတာ္ ေတာ္ ၾကည္ညိဳစရာေကာင္းတယ္။ ေရွ႕နားမွာ ပုတီး ေလးက ခ်ထားတယ္။ လက္ဖ်ားနဲ႔ ထိပ္နားမွာ ပုတီးလံုးေလးက ခ်ထားတယ္။ တစ္ႀကိမ္ဦးခ်ၿပီးရင္ သူတုိ႔က ပုတီးတစ္လံုးဆြဲ လိုက္တယ္။ တစ္ႀကိမ္ၿပီးတုိင္း ပုတီးတစ္လံုး ဆြဲလိုက္တယ္။
ေတာ္ေတာ္ေလး အခ်ိန္ၾကာေတာ့ အဘိုးႀကီး တစ္ ေယာက္ နဖူးက ေခြၽးေတြ က်လာတယ္။ နဖူးက ေခြၽးေတြ သုတ္ၿပီးေတာ့ ဦးခ်။ ဒီတိဘက္အဘိုးႀကီးေတြ အဘြားႀကီး ေတြကို ငါေမးလုိ႔ ရမွာမဟုတ္ဘူး။ သူတုိ႔က တိဘက္လိုေျပာ ရင္ ငါက တိဘက္လိုနားမလည္ေတာ့ မျဖစ္ေသးဘူး။
ေမးလို႔ရတဲ့ အီတလီက လူကုိ သြားေမးမွပဲဆိုၿပီး ေတာ့ ေမးလိုက္တယ္။
''ဒါေလာက္ေတာင္ မင္းတုိ႔က ႀကိမ္ဖန္မ်ားစြာ တစ္မနက္လံုး တစ္ေန႔လံုး တစ္ညလံုး ရွိခုိးေနၾကတာဟာ ့ဘာေၾကာင့္လဲ။ အႀကိမ္ေတြ မ်ားလိုက္တာ'' လို႔။ အဲဒီလူက ''တပည့္ေတာ္တို႔ ဆရာက သင္ေပး ထားတယ္၊ အႀကိမ္ေပါင္း ရွစ္ေသာင္းေလးေထာင္ ရွိခိုးႏိုင္ ရင္ အပါယ္ေလးပါး တံခါးပိတ္တယ္''လို႔ ေျပာတယ္။
သူတုိ႔ သဒၶါတရားက ဒီလိုလာတာ။ အခ်ဳိ႕မ်ား ရွစ္ေသာင္းေလးေထာင္ေက်ာ္လုိ႔ တစ္သိန္းေတာင္ေရာက္ ေနၿပီ။သူတို႔ရဲ႕ သဒၶါတရား ဘယ္ေလာက္ ေကာင္းသလဲ။ ''အသက္ခႏၶာ စြန္႔ခ်င္စြန္႔ရပါေစ''ဆိုတဲ့ စိတ္ဓာတ္ႏွင့္ ရွိခိုး ေနၾကတာ။ သို႔ေသာ္ ဥာဏ္မပါဘူး။

အသိဥာဏ္မပါေသာ ယံုၾကည္မႈ
ဗလဝသေဒၶါ၊ သဒၶါတရားအားေကာင္းၿပီးေတာ့။ မႏၵပေညာ၊ ပညာနည္းၾကၿပီဆိုရင္။ မုဓပၸသေႏၷာ၊ အခ်ည္း ႏွီး အက်ဳိးမရိွတဲ့ေနရာမွာ ယံုၾကည္တတ္သည္။ ေဟာတိ၊ ျဖစ္ပါေပ၏။
သဒၶါတရားက အလြန္အားေကာင္းၿပီးေတာ့ အသိ ဥာဏ္နည္းရင္ အက်ဳိးမရွိ အခ်ည္းႏွီးကိစၥေတြမွာ ယံုၾကည္ တတ္ၾကတယ္။ ရွစ္ေသာင္းေလးေထာင္ ဝမ္းလ်ားေမွာက္၍ ရွိခုိး ျခင္းျဖင့္ အပါယ္ေလးပါးမွ သူတုိ႔ လြတ္တယ္လို႔ ယံုၾကည္ ထားၾကတယ္။ သူတုိ႔ရဲ႕ စရဏ (အက်င့္)ဆိုတာဟာ အဲဒီ ေလာက္ပဲ ရွိပါတယ္။

ကံေကာင္းၾကတဲ့ ျမန္မာ
ျမန္မာျပည္က ပုဂၢိဳလ္ေတြရဲ႕ စရဏပိုင္းက်ေတာ့ ႐ုပ္နာမ္ရဲ႕လကၡဏာေဖာက္ထြင္းသိျမင္ႏုိင္တဲ့အထိ ဆင္ျခင္ သံုးသပ္ႏိုင္ၾကတယ္။ အဲဒီလို အသိဥာဏ္ေကာင္းစြာရတဲ့ လူ႔အျဖစ္ကုိ ဘုန္းႀကီးတို ရရွိေနၾကတယ္။
အသိဥာဏ္မပါေသာ ယံုၾကည္မႈကို အကန္းယံု ၾကည္မႈလို႔ ေခၚတယ္။ ယံုၾကည္မႈမပါပဲနဲ႔ အသိဥာဏ္သက္ သက္ပဲဆိုလို႔ရွိရင္ ပန္းတုိင္မေရာက္ႏုိင္ဘူး။အသိဥာဏ္ဘက္ကို သိပ္ဦးတည္ သြားတယ္၊ သဒၶါ တရားမပါဘူးဆိုရင္လဲပဲ အဲဒါ အက်င့္ထဲ မေရာက္ေတာ့ ဘူး။ ေဝဖန္ေနတာနဲ႔ သူအခ်ိန္ကုန္တယ္။
အပုိင္း (၁၆) ဆက္ရန္----

Wednesday, September 23, 2009

ပရိေဒ၀ အေၾကာင္း

ငိုေၾကြးမႈကို “ပရိေဒ၀” ဟုေခၚ၏။ ဤ ပရိေဒ၀ဟူသည္ “ငိုသည္” ပင္ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ထိုငိုသံျဖစ္ျခင္၏ အေၾကာင္းအရင္းမွာ အတြင္းက ေဒါသ ေဒါမနႆတို႔သာျဖစ္၍ ပရိေဒ၀သေဘာကိုလည္း ဤေနရာမွာပင္ မွတ္သားသင့္ေပသည္။ ရာထူးဂုဏ္သိန္ စည္းစိမ္ ေဆြမ်ိဳး စသည္တို႔တြင္ တစ္ခုခု ပ်က္စီးေသာအခါ ပ်က္စီး ေတာ့မည္ဟု ထင္ရေသာအခါ လြန္စြာ ၀မ္းနည္းၾက၏။ အားငယ္ၾက၏။ ဤ၀မ္းနည္းအားငယ္မႈကား ျပခဲ့ေသာ “ေသာက” အမည္ရ ေဒါမနႆသာတည္း။ ထို၀မ္းနည္းအားငယ္မႈကို မ်ိဳသိပ္၍ မထားႏိုင္ေသာအခါ ပရိေဒ၀ေခၚ ငိုေၾကြးေသာအသံတစ္မ်ိဳး ေပၚလာ၏။ “ပရိေဒ၀”မီးဟု ေခၚရာ၌ ငိုတဲ့ အသံကုိ ေခၚျခင္းမဟုတ္။ ထိုငိုသံ ျဖစ္ေလာက္ေအာင္ ၀မ္းတြင္း၌ အျပင္းအထန္ ပူပန္ေတာက္ေလာင္ေနေသာ ေဒါသ ေဒါမနႆကို အစြဲျပဳ၍ ေခၚရျခင္း ျဖစ္သည္။

ငိုေၾကြးလို႔ အက်ိဳးရွိရဲ႕လား

ဤငိုေၾကြးမႈသည္လည္း စိုးရိမ္မႈကဲ့သို႔ ေကာင္းက်ိဳးမရေသာ တရားတစ္မ်ိဳးပင္။ ခ်စ္ခင္သူ သို႔မဟုတ္ အားကိုးေလာက္သူ တစ္ေယာက္မ်က္စိေအာက္မွ ရုတ္တရက္ကြယ္ေပ်ာက္ ေသဆံုးသြားေသာအခါ ၀မ္းနည္းပူပန္ၾကသည္မွာ ထံုးစံဓမၼတာလို ျဖစ္ေန၍ အျပစ္မတင္ထိုက္လွပါ။ ဘုရားရွင္ ပရိနိဗၺန္စံေတာ္မူစဥ္က ေသာတာပန္ အရွင္အာနႏၵာသည္ပင္ ငိုရွာပါေသးသည္။ သို႔ေသာ္ ယခုကာလာလို ဟစ္ေအာ္၍ ငိုျခင္းကာ လိုရင္းစိတ္မခ်မ္းသာမႈထက္ မိမိကို ၀ိုင္း၍ သနားေအာင္ မာယာေဆာင္ရြက္မႈက မ်ားသလို ျဖစ္ေနပါသည္။ (မ်ားသည္ဟု အတိအလင္း မဆိုလို) လူတစ္ေယာက္၏ ဟစ္ေအာ္၍ ငိုသံသည္ ၾကားရသမွ်လူအေပါင္း၏ စိတ္ႏွလံုးကုိ ထိခိုက္ေစႏိုင္သည္။ ခ်မ္းသာသုခရွိေနသူမ်ားပင္ ငိုသံၾကားက ခ်မ္းသာ သုခ ကြယ္ေပ်ာက္၍ ရုတ္တရက္ စိတ္ဒုကၡ ေရာက္ရ၏။

ထိုမွ်ေလာက္ လူအမ်ားကို ေခ်ာက္ခ်ားေစႏိုင္ေသာ ငိုသံကို တစ္ေယာက္ၾကား၊ ႏွစ္ေယာက္ၾကား၊ တစ္အိမ္ ၾကား၊ ႏွစ္အိမ္ၾကားမက တစ္ရပ္လံုး တစ္ရြာလံုး ေခ်ာက္ခ်ားေအာင္ အဘယ္ေၾကာင့္ ဟစ္ေအာ္ငိုေၾကြး လိုၾကသနည္း။ ထိုမွ်ေလာက္ ဟစ္ေအာ္ရာ၌ “မိမိမွာ ခ်ဳပ္တည္းႏိုင္ေသာ တရားမ်ား တစ္ခုတစ္ေလမွ် လက္ဆုပ္လက္ကိုင္ မရွိပါ” ဟု၀န္ခံရာ ေရာက္ေလသည္။ ထိုေၾကာင့္ မလႊဲသာ၍ ပရိေဒ၀မီးေတာက္လာလွ်င္ တိုးတိုးသက္သာ ယိုက်လာေသာ မ်က္ရည္ျဖင့္ အျမန္ုျငိမ္းေအာင္ သိမ္းသိမ္းဆည္းဆည္း ငိုျခင္းသာလွ်င္ လိုရင္းအက်ဆံုးျဖစ္ပါသည္။ ထိုထက္ပို၍ စိတ္ကို ခ်ဳပ္တည္းႏိုင္ေသာ အထက္တန္း သူေတာ္စင္ ပါရမီရွင္ ျဖစ္သူကား ၾကံဳရေသာ ဒုကၡကို ျငီးေငြ႕ေသာ သံေ၀ဂတရားျဖင့္ ေျဖသိမ့္ထိုက္ၾကပါသည္။

အေလာင္းေတာ္၏ ေျဖသိမ့္ပံု

ဘုရားရွင္ႏွင့္ယေသာ္ဓရာ ေလာင္းလ်ာ ၂ပါးတို႔ တစ္ခုေသာဘ၀၀ယ္ ကုေဋမ်ားစြာ ၾကြယ္၀ေသာ သူေဌး အျဖစ္မွ စည္းစိမ္ဥစၥာမ်ားကို သေဘာတူလွဴဒါန္းလ်က္ ရေသ့ရဟန္းျပဳကာ မကြဲမကြာပင္ ေနၾကေလသည္။ ရေသ့မေလး၏ ရုပ္ရည္မွာ လြန္စြာထူးျခားသည့္ အျပင္ ျပံဳးရႊင္သလိုႏွင့္ ခံညားေသာ မ်က္ႏွာ အေနအထား ေၾကာင့္ အမ်ားပင္ ခ်စ္ခင္ေလးစားၾက၏။ ထိုကဲ့သို႔ ေတာထြက္လာခဲ့ရာ သူေဌးမ်ိဳး သူေဌးႏြယ္ ႏုနယ္ေသာ ရေသ့မေလးကာ ေရွးကလို မြန္ျမတ္ေသာ အစာကို မစားရပဲ ရေသ့ရဟန္းတို၏ စမၼတာ သစ္ဥ သစ္သီးႏွင့္ သူေပးလူေပး အာဟာရမ်ားျဖင့္စာ မွ်တရရွာေသာေၾကာင့္ အေတာ္ၾကားလွ်င္ ၀မ္းေသြးေရာဂါျဖင့္ လြန္စြာ အားနည္းရွာေလေသာ္ အေလာင္းေတာ္ကိုယ္တုိင္ တြဲယူကာ ျမိဳ႕တခါးအနီး ဇရပ္ၾကီးေပၚမွာ အသာခ်ထား၍ အေလာင္းေတာ္ဘုရား ဆြမ္းခံ၀င္ေတာ္မူေလသည္။ ထိုကဲ့သို႔ ဆြမ္းခံ၀င္ေနေတာ္မူေနတုန္း အခ်ိန္မွပင္ ဇရပ္ေပၚတြင္ က်န္ရစ္ေသာ ရေသ့မကေလးသည္ သူ၏ေရာဂါဒဏ္ကို ၾကာရွည္ခံႏိုင္သည့္အလား အေလာင္းဘုရား ျပန္ခ်ိန္ကိုမွ် မေစာင့္ႏိုင္ရွာေတာ့ဘဲ ဘ၀ဇတ္အသစ္လဲရရွာေလသည္။ ထိုကဲသို႔ျဖစ္ပံုကို ျမိဳ႕တြင္းမွ ထြက္လာသူတို႔ ေတြ႔ၾကေလရာ ေဆြမေတာ္မ်ိဳးမစပ္ပဲ လိႈက္လိႈက္လွဲလွဲ ငိုေၾကြးကာ အေလာင္းကို ျပင္ၾကရွာေလသည္။ ထိုအခိုက္မွာပင္ အေလာင္းဘုရား ဆြမ္းခံျပန္လာေလေသာ္ မေမွ်ာ္လင့္ေသာ အျဖစ္ အပ်က္ကို ရုတ္တရက္ေတြ႔ရလွ်င္ အစြမ္းကုန္ငိုခ်င္ဖြယ္ ေကာင္းေသာ္လည္း ရင့္မာေသာ အေလာင္းဘုရားပီပီ တည္ၾကည္ေသာ ဣေျႏၵျဖင့္ ဇရပ္ေပၚတက္၍ ျပင္ထားေသာ အေလာင္း၏ ဦးေခါင္းဘက္မွ ထိုင္ေတာ္ၿပီးလွ်င္ ၂ ေယာက္စာ ခံယူလာေသာ ဆြမ္းကို တစ္ပါးတည္း ဘုဥ္းေပးေတာ္မူၿပီးမွ မ်ားစြာေသာ ပရိသတ္၏ ပရိေဒ၀မီးကို ၾကည္လင္ေအးျမေသာ ၾသ၀ါဒေရခ်မ္းျဖင့္ ဆြတ္ဖ်န္းျငိမ္းေစေတာ္မူေလသည္။

မလႅိကာ စစ္သူၾကီးကေတာ္

ဗႏၶဳလ စစ္သူၾကီးကေတာ္ မလႅိကာ အမ်ိဳးသမီး၏ စိတ္ထားလည္း အားရစရာပင္။ ေကာသလမင္း၏ စစ္သူၾကီး ဗႏၶဳလႏွင့္ မလႅိကာတို႔မွာ အျမႊာေမြးစားညီေနာင္မ်ားျဖစ္ၾကေသာ သားရတနာ ၃က်ိပ္၂ေယာက္ ထြန္းကား ေလသည္။ ထူးျခားေသာ မိဘႏွစ္ဦး၏သားမ်ားျဖစ္သည့္ အားေလ်ာ္စြာ သူတို႔ အေျခြအရံမ်ားႏွင့္တကြ ဖခင္ ေနာက္က ဘုရင့္ထံခစား၀င္ၾကေလေသာအခါ သူတို႔လူစုႏွင့္ပင္ ပရိသတ္ၾကီးတစ္ခု ျဖစ္ေလသည္။

ထိုအျခင္းအရာကို မလိုလားေသာ အမတ္တို႔က ဘုရင့္ထံ “တစ္ေန႔ၾကလွ်င္ ဗႏၶဳလစစ္သူၾကီးက သူ၏သားမ်ားႏွင့္အတူ တိုင္းျပည္ကိုလုပ္ၾကံပါလိမ့္မည္။” ဟုကုန္းေခ်ာၾကေလရာ နဂိုကပင္ အဆင္အျခင္နည္းေသာ ရွင္ဘုရင္ၾကီးသည္ အလြယ္တကူ ယံုၾကည္၍ သားအဖတစ္စုကို ပရိယာယ္ျဖင့္ လီဆယ္ကာ အိမ္တစ္ေဆာင္မွာေနခိုက္ မီးတိုက္၍ သတ္ေစေလသည္။

သားအဖတစ္စု အသတ္ခံရသည့္ညဥ့္၏ ေနာက္တစ္ေန႔နံနက္မွာ မလႅိကာလည္း ရွင္သာရိပုတၱရာ အမွဴးရွိ ေသာ သံဃာေတာ္မ်ားကို ဆြမ္းကပ္ဖို႔ရန္ စီမံထား၏။ နံနက္၌ ဆြမ္းကပ္ခ်ိန္ နီးလတ္ေသာ္ “ညဥ့္တုန္းက သားအဖအားလံုး တစ္ျပိဳင္နက္ ဆံုးေၾကာင္း” စာကို မလႅိကာရရွိေလလွ်င္ ဟစ္၍သာ ငုိခ်င္စရာ ေကာင္းေသာ္ လည္း မ်က္ရည္တစ္စက္မွ် မထြက္ေစဘဲ ျပင္ဆင္ျမဲဆြမ္းကို ျပင္ဆင္ကာ ထိုစာကို သိမ္းထားလိုက္ေလသည္။

မွတ္ခ်က္

ျပခဲ့ေသာ ၀ထၱဳႏွစ္ရပ္၌ ဘုရားအေလာင္း၏ ပရိေဒ၀ မျဖစ္ျခင္းမွာ ပါရမီရွင္ျဖစ္၍ ရွိပါေစဦးေတာ့၊ မလိႅကာ၏ ပရိေဒ၀ခ်ဳပ္တည္းႏိုင္မႈကား အမ်ားပင္ အားရဖြယ္၊ အတုယူဖြယ္ ေကာင္းလွပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အသက္ တစ္ရာမေနရေသာ္လည္း အမႈတစ္ရာ ေတြ႔ဖို႔လြယ္ကူေသာ ေလာကၾကီး၌ ပရိေဒ၀မီးကို အစြမ္းကုန္ျငွိမ္း သတ္ႏိုင္မွ သက္သာရာရဖြယ္ ရွိရကား ပရိေဒ၀ျဖစ္ေလာက္ေသာ ဒုကၡ၌ “ငါ့ပါရပီ မည္မွ်ေလာက္ အေျခ တည္မိၿပီ” ဟု အကဲခတ္ဖို႔ရာ ၾကံဳလာေသာ ဒုကၡမွတ္ေက်ာက္တြင္ ပါရမီကို မွတ္တင္၍ ၾကည့္ၾကပါကုန္။

အရွင္ဇနကာဘိ၀ံသ

ကိုယ္က်င့္အဘိဓၶမာ (ဒုတိယခန္း)

Tuesday, September 22, 2009

ကမၼ (သုိ႔မဟုတ္) ကုိယ္က်င့္တရား ေၾကာင္းက်ိဳးနိယာမ…

(အရွင္နာရဒမေထရ္ (သီရိလကၤာ)၏ အဂၤလိပ္လုိ ေရးသားမႈအား အရွင္ေကလာသ (ျမန္မာ)မွ ျမန္မာဘာသာသုိ႔ ျပန္ဆုိပူေဇာ္သည္။)
ကၽြႏ္ုပ္တုိ႔သည္ လုံး၀ညီမွ်မႈမရွိသည့္ ကမၻာေလာကႏွင့္ ရင္ဆုိင္ေနၾကရသည္။ ကၽြႏ္ုပ္တုိ႔သည္ လူသားတုိ႔၏ မညီမွ်မႈမ်ား ဘ၀ကံၾကမၼာ အေထြေထြႏွင့္ စၾကာ၀ဠာအတြင္းရွိ သတၱ၀ါ အဆင့္အတန္း အဖုံဖုံတုိ႔ကုိ ေတြ႕ျမင္ ေနၾကရသည္။ စိတ္ထားေကာင္းမြန္လ်က္ ကုိယ္က်င့္တရား ႐ုပ္ပုိင္းအရည္အခ်င္းမ်ားႏွင့္ ျပည့္စုံၾကြယ္၀သည့္ အေျခအေနတြင္ ေမြးဖြားလာသူမ်ားႏွင့္ မဲြေတဆင္းရဲၿပီး ပ်က္ဆီးယုိယြင္းသည့္ အေျခအေနျဖင့္ ေမြးဖြားလာ ၾကသူမ်ားကုိ ေတြ႕ၾကရသည္။ စိတ္ႏွလုံးေကာင္းၿပီး ျမင့္ျမတ္ေသာ္လည္း ၎၏ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကုိ ဆန္႔က်င္ လ်က္ ကံမေကာင္းျခင္းႏွင့္ အၿမဲတမ္း ဆုံေတြ႕ေနရသူရွိသည္။ ေကာက္က်စ္ေသာေလာကသည္ ထုိပုဂၢိဳလ္၏ ရည္ရြယ္ခ်က္မ်ား လုိအင္ဆႏၵမ်ားႏွင့္ ဆန္႔က်င္လ်က္ ျဖစ္ေစသည္။ ထုိပုဂၢိဳလ္သည္ မိမိ၏ ႐ုိးသားေသာ ေဆာင္ရြက္ခ်က္ ဘာသာတရား ကုိင္း႐ိႈင္းမႈတုိ႔ ရွိလင့္ကစား ဆင္းရဲၿပီး စိတ္ဆင္းရဲရသည္။ စ႐ုိက္ဆုိးၿပီး မုိက္မဲေသာ္လည္း ယင္းႏွင့္ဆန္႔က်င္လ်က္ ကံၾကမၼာ၏ ခ်စ္ျမတ္ႏုိးျခင္းခံရသည့္ အျခားပုဂၢိဳလ္တစ္ေယာက္ လည္း ရွိျပန္သည္။ ထုိပုဂၢိဳလ္သည္ ၎၏ယုတ္နိမ့္ၿပီး အကုသုိလ္ျဖင့္ ဘ၀ေနနည္းအစား ေကာင္းျခင္းပုံစ ံမ်ိဳးစုံႏွင့္ ႀကံဳဆုံရသည္။
အဘယ့္ေၾကာင့္ တစ္ေယာက္က နိမ့္ၿပီး အျခားတစ္ေယာက္မူ အထက္တန္းျဖစ္ရသနည္းဟု ေမြးခြန္းထုတ္ႏုိင္ သည္။ တစ္ေယာက္မႈ ခ်စ္ျမတ္ႏုိးသူ မိခင္၏လက္တြင္းမွ ဆဲြယူျခင္းခံရၿပီး၊ အျခားတစ္ေယာက္မူ ႏွစ္အတန္ ၾကာ ေနႏုိင္လ်က္၊ အျခားတစ္ေယာက္မူ လူ႔စည္းစိမ္ခံစားရင္း ေသဆုံး သုိ႔မဟုတ္ အသက္ရွစ္ဆယ္ တစ္ရာ ႀကီးရင့္ခ်ိန္၌ ေသဆုံးၾကသနည္း။ တစ္ေယာက္မူ ဖ်ားနာမက်န္းမာျဖစ္ၿပီး အျခားတစ္ေယာက္မူ ခြန္အားဗလ ႏွင့္ က်န္းမာသနည္း။ တစ္ေယာက္က ေခ်ာေမာလွပၿပီး အျခားတစ္ေယာက္မူ ႐ုပ္ဆုိးအက်ည္းတန္ အားလုံး ၏ ရြံရွာျခင္း ခံရသနည္း။ တစ္ေယာက္မူ စည္းစိမ္ရင္ခြင္မွာ ႀကီးျပင္းရလ်က္ တစ္ေယာက္မူ လုံး၀ဆင္းရဲၿပီး အၿမဲ၀မ္းနည္းဖြယ္ႏွင့္ ႀကဳံရသည္။ တစ္ေယာက္က သန္းၾကြယ္သူေဌး တစ္ေယာက္က လူမဲြျဖစ္ရသနည္း။ တစ္ေယာက္မူ စိတ္ပုိင္းအရ အလြန္အဆင့္ျမင္သူျဖစ္ၿပီး တစ္ေယာက္မူ ည့ံဖ်င္းသနည္း။ အခ်ိဳ႕မွာ ေမြး ကတည္းက ဘာသာေဗဒ ပညာရွင္ အႏုပညာရွင္ သခ်ၤာပါရဂူ သုိ႔မဟုတ္ ဂီတပညာရွင္ ျဖစ္ရသနည္း။ အခ်ိဳ႕မွာ ေမြးရာပါ မ်က္မျမင္မ်ား၊ နားမၾကားသူမ်ား ျဖစ္ၾကသနည္း။ အခ်ိဳ႕မွာ ေမြးကတည္းက ေကာင္းခ်ီး ေပးခံရၿပီး အခ်ိဳ႕မွာ အဘယ့္ေၾကာင့္ က်ိန္စာမိၾကရသနည္း။ ေတြးေခၚေျမာ္ျမင္တတ္သူ အားလုံး၏စိတ္ကုိ ႐ႈတ္ေထြးေစသည့္ ျပႆနာအခ်ိဳ႕ ရွိၾကသည္။ ေလာက၏ ယင္းမမွ်တမႈ အားလုံးႏွင့္ လူသားတုိ႔၏ ဆုိခဲ့ပါ မညီမွ်တမႈ အေထြေထြကုိ မည္သုိ႔စဥ္းစားမည္နည္း။ ယင္းတုိ႔မွာ မ်က္ကန္း အခြင့္အေရး သုိ႔မဟုတ္ တုိက္ဆုိင္မႈေၾကာင့္ ျဖစ္ရသေလာ။
ကမၻာေပၚတြင္ မည္သည့္အရာမွ် မ်က္ကန္းအခြင့္အေရး သုိ႔မဟုတ္ တုိက္ဆုိင္မႈေၾကာင့္ ျဖစ္ရေသာ အရာဟူ၍ မရွိေခ်။ မည္သည့္အရာမဆုိ တုိက္ဆုိင္မႈေၾကာင့္ ျဖစ္ရသည္ဆုိမူ သင္ဖတ္ေနေသာ စာအုပ္သည္ ဤေနရာသုိ႔ သူ႔အလုိလုိ ေရာက္လာသည္ဟု ဆုိျခင္းထက္ ပုိ၍မွန္မည္မဟုတ္ေခ်။ အတိအက်ဆုိရေသာ္ တစ္ခုမဟုတ္ တစ္ခုေသာ အေၾကာင္းတရားအတြက္ မျဖစ္ထုိက္တန္ဘဲ မည္သည့္အရာမွ လူသားတုိ႔မွာ ျဖစ္ေပၚသည္မဟုတ္ေခ်။ ယင္းသည္ တာ၀န္မယူသူ ဖန္ဆင္းရွင္တစ္ေယာက္၏ အမိန္႔ျဖစ္သေလာ။
ဟပ္စေလ (Huxley)က ဤသုိ႔ ေရးသည္။ ``အကယ္၍ ဤအ့ံဖြယ္ စၾကာ၀ဠာကုိ တစ္စုံတစ္ေယာက္ (ဖန္ဆင္းသူ)က တမင္သက္သက္ ျဖစ္ေပၚေစခဲ့သည္ဟု ယူဆလွ်င္ ယင္းစကားလုံးမ်ားကုိ ကၽြႏ္ုပ္နား လည္သမွ်ျဖင့္ ထုိပုဂၢိဳလ္သည္ ေကာက္က်စ္စဥ္းလဲၿပီး မမွ်တျခင္းထက္ပုိ၍ သေဘာေကာင္းျခင္း၊ မွ်တျခင္း လုံး၀မရွိသည္မွာ လုံး၀ ထင္ရွား၏။``
အုိင္စတုိင္း (Einstein)၏ အလုိမွာ ဤသုိ႔ျဖစ္သည္။ ``အကယ္၍ ထုိသတၱ၀ါ (ဖန္ဆင္းရွင္ထာ၀ရ)သည္ အနႏၲတန္ခုိး ရွိသည္ဆုိမူ လူသားတုိ႔ အျပဳအမူ အေတြးအႀကံ ခံစားမႈႏွင့္ ရည္မွန္းခ်က္အားလုံး အပါအ၀င္ ျဖစ္ရပ္အားလုံးလည္း ထုိပုဂၢိဳလ္၏ လက္ခ်က္ပင္ျဖစ္ရမည္။ ယင္းသုိ႔ေသာ အနႏၲတန္ခုိးရွင္ ပုဂၢိဳလ္၏ ေရွ႕ေမွာက္က လူသားတုိ႔အား ၎တုိ႔၏ အျပဳအမူ အႀကံအစည္မ်ားအတြက္ တာ၀န္ရွိသည္ဟု ယူဆရန္ မည္သုိ႔ျဖစ္ႏုိင္မည္နည္း။ ျပစ္ဒဏ္မ်ား ဆုလာဘ္မ်ားေပးရာက ယင္းထာ၀ရသည္ တစ္စုံတစ္ခုေသာ အတုိင္း အတာအထိ မိမိကုိမိမိ စီရင္ဆုံးျဖတ္ခ်က္ကုိ ျဖတ္သန္းေရလမ့္မည္ျဖစ္။ ယင္းသည္ ၎ဖန္တီးသည္ဟု ယူဆရေသာ ေကာင္းျခင္း၊ ေျဖာင့္မတ္ျခင္းမ်ားႏွင့္ မည္သုိ႔ဆက္စပ္ ပတ္သက္လိမ့္မည္နည္း။``
စပင္စာ လီ၀စ္စ္ (Spencer Lewis)က ေအာက္ပါအတုိင္းဆုိသည္။ ``ဘုရားသခင္ယုံၾကည္သည့္ ဘာသာ ေရး အေျခခံမ်ားအရ လူသားတစ္ေယာက္သည္ တမင္သက္သက္ မိမိ၏ ဆႏၵမရွိဘဲ ဖန္ဆင္းခံရၿပီး ဖန္ဆင္းဆဲခဏက ထာ၀ရေကာင္းခ်ီးေပးျခင္းႏွင့္ ျပစ္ဒဏ္ခတ္ျခင္းကုိလည္း ခံရသည္။ သုိ႔ျဖစ္၍ လူသည္ ကိုယ္ခႏၶတည္ေဆာက္မႈျဖစ္စဥ္ ပထမအဆင့္မွစ၍ ေနာက္ဆုံးေသသည့္ခဏတုိင္ေအာင္ ၎၏ပုဂၢလိက ဆႏၵမ်ား၊ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မ်ား ရည္ရြယ္ခ်က္မ်ား၊ ႐ုန္းကန္လႈပ္ရွားမႈမ်ား၊ သုိ႔မဟုတ္ ဆုေတာင္း၀တ္ျပဳမႈမ်ားကုိ မငဲ့ကြက္ဘဲ ေကာင္းသူ၊ ဆုိးသြင္းသူ၊ ကံေကာင္းသူ၊ ကံေခသူ၊ ျမင့္ျမတ္သူ၊ ယုတ္နိမ့္သူ ျဖစ္ရ၏။ ယင္းသုိ႔ျဖစ္ျခင္းကား ဘာသာေရး (ယုံၾကည္မႈ)ႏွင့္ဆုိင္ေသာ ဘုရားသခင္ယုိးမယ္စဲြ၀ါဒ ျဖစ္၏။``
ခ်ားလ္စ္ ဗရက္ေလာက္ (Charles Bradlaugh) ကမူ ဤသုိ႔ဆုိ၏။ ``မေကာင္းမႈတည္ရွိျခင္းသည္ ထာ၀ရ ဘုရား ယုံၾကည္သူမ်ားအဖုိ႔ ေၾကာက္စရာေကာင္းသည့္ ဆူးေျငာင့္ခလုတ္ျဖစ္၏။ နာက်င္မႈ၊ ၀မ္းနည္း ပက္လက္ ျဖစ္ရမႈ၊ လူသတ္မႈ၊ ဆင္းရဲမဲြေတမႈတုိ႔က ထာ၀ရေကာင္းျခင္း သေဘာကုိ ထိပ္တုိက္ေတြ႕ေစၿပီး အလုံးစုံေကာင္း၊ အလုံးစုံ ပညာရွိ၊ အႏၲတန္ခုိးရွင္ ထာ၀ရဘုရားအျဖစ္ ေၾကျငာခ်က္အေပၚ အေျဖမေပးႏုိင္ ေသာ စြမ္းရည္ကုိ စိန္ေခၚ၏။``
႐ႈိပင္ေဟာင္၀ါ (Schopenhauer)၏ စကားျဖင့္ ဆုိရမူ ဤသုိ႔ျဖစ္သည္။ ``မိမိကုိယ္ကုိ ဘာမွမဟုတ္ သည့္အရာမွ ျဖစ္ေပၚလာသည္ဟု ယူဆသူ မည္သူမဆုိသည္ ဘာမွ်ျဖစ္လာမည္ မဟုတ္ဟူသည္ကုိလည္း စဥ္းစားသင့္၏။ အေၾကာင္းမူ ထာ၀ရျဖစ္ေသာ အရာသည္ ၎မရွိမီကတည္းက လြန္သြားၿပီးေနာက္ ယင္းမ ွတစ္ဆင့္ ၎အေနျဖင့္ လုံး၀မရပ္မစဲ ျဖစ္ေပၚမည္ျဖစ္ေသာ ဒုတိယထာ၀ရ အရာတစ္ခု စတင္ခဲ့ျပန္လ်က္ ၎အေနျဖင့္ အလြန္စပ္ဆုပ္ဖြယ္ ေတြးေခၚမႈ တစ္ရပ္သုိ႔ က်ေရာက္သြား၏။ အကယ္၍ ေမြးဖြားျခင္းသည္ လုံး၀အစျဖစ္သည္ဆုိမူ ယင္းသုိ႔ျဖစ္ပါက ေသျခင္းသည္ လုံး၀ယင္း၏ အဆုံးျဖစ္ရမည္။ ဘာမွ်မဟုတ္သည့္ အရာျဖင့္ လူကုိျပဳလုပ္ခဲ့သည္ဟု ယူဆျခင္းသည္ ေသျခင္းတရားသည္ ယင္း၏ လုံး၀အဆုံးျဖစ္သည္ဟု ယူဆျခင္းသုိ႔ မျဖစ္မေန ဦးတည္ေစ၏။``
လူသားတုိ႔၏ ဒုကၡမ်ားႏွင့္ ထာ၀ရဘုရားကုိ မွတ္ခ်က္ျပဳရာ၌ ပါေမာကၡ ေဂ် ဘီ အက္စ္ ဟာလ္ဒန္ (J.B.S. Haldane)က ဤသုိ႔ေရးသည္။ ``လူသားတုိ႔၏ စ႐ုိက္လကၡဏာ ေကာင္းမြန္ေစရန္ ဒုကၡကုိ အလုိရွိအပ္၏။ သုိ႔မဟုတ္ ထာ၀ရဘုရားသည္ အနႏၲစြမ္းအားရွိသူမဟုတ္။ ပထမအဆုိမွာ ဒုကၡကုိ အနည္းငယ္မွ်သာ ခံးစားၾကၿပီး ၎တုိ႔၏ မ်ိဳး႐ုိးႏွင့္ ပညာေရးကံေကာင္းၾကသူ အခ်ိဳ႕မွာ အလြန္ေကာင္းမြန္ေသာ သြင္ျပင္မ်ား ရွိၾကသည့္ အခ်က္က မဟုတ္မွန္ေၾကာင္း ေဖာ္ျပၿပီးျဖစ္၏။ ဒုတိယအဆုိအား ျငင္းဆုိရျခင္းမွာ အနႏၲ စၾကာ၀ဠာႏွင့္ အလုံးစုံ ပယ္သတ္သမွ်တြင္ တန္ခုိးရွင္တစ္ေယာက္၏ မွန္ကန္ေၾကာင္း အဆုိျပဳခ်က္ျဖင့္ ျဖည့္သြင္းရန္ တစ္ုခုခုေသာ အသိပညာ စဥ္းစားဆင္ျခင္မႈ ကြက္လပ္ရွိျခင္းျဖစ္၏။ ထုိ႔ျပင္ ဖန္ဆင္းရွင္ တစ္ေယာက္သည္ ထင္ျမင္ခ်က္ျဖင့္ သူ သုိ႔မဟုတ္ ၎အလုိရွိတုိင္း ဖန္ဆင္းႏုိင္၏။``
ပညာရွိ ရပ္ဆယ္လ္ (Lord Russell)က ဤသုိ႔ ေဖာ္ျပသည္။ ``ကမၻာေလာကကုိ ေကာင္းျမတ္ၿပီး အလုံးစုံသိ တန္ခုိးရွင္ ထာ၀ရဘုရားက ဖန္ဆင္းခဲ့ေၾကာင္း ကၽြႏ္ုပ္တုိ႔ကုိ ေျပာၾက၏။ ကမၻာေလာကကုိ မဖန္ဆင္းမီက သူသည္ ယင္းကမၻာေလာက၌ ပါ၀င္မည့္ နာက်င္မႈႏွင့္ ဆင္းရဲဒုကၡမ်ိဳးစုံကုိ ႀကိဳတင္သိျမင္ခဲ့၏။ သုိ႔ျဖစ္၍ ထုိထာ၀ရသည္ ထုိအရာအားလုံးတုိ႔အတြက္ တာ၀န္ရွိသူျဖစ္၏။ ကမၻာေပၚရွိ နာက်င္ခံခက္မႈသည္ (လူသားတုိ႔ က်ဴးလြန္သည့္) အျပစ္ေၾကာင့္ ျဖစ္ရသည္ဟူသည္ကုိ ျငင္းခုံေနျခင္းမွာ အသုံးမက်ေခ်။ အကယ္၍ ထာ၀ရဘုရားသည္ လူသားတုိ႔ က်ဴးလြန္မည္ျဖစ္ေသာ အျပစ္မ်ားကုိ ႀကိဳသိခဲ့မူ လူသားတုိ႔ကုိ ဖန္ဆင္းရန္ ဆုံးျဖတ္ေသာအခါ ထုိျပစ္မႈအားလုံးေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚလာမည့္ အက်ိဳးဆက္မ်ားအတြက္ ၎ကတာ၀န္ရွိသည္မွာ ထင္ရွား၏။``
ပညာရွိ တင္ႏုိင္ဆန္ (Lord Tennyson)က ၎အသက္ႀကီးၿပီးမွ ေရးေသာ `ေမွ်ာင္လင့္ခ်က္ကုန္ဆုံးျခင္း (Despair) ` ကဗ်ာတြင္ ေဟရွာယအနာဂတၱိက်မ္း (၄၅း၇)၌ မွတ္တမ္းတင္ထားသည့္အတုိင္း ``ငါသည့္ ၿငိမ္သက္ျခင္း (ၿငိမ္းခ်မ္းမႈ)ကုိ ျဖစ္ေစၿပီး အမဂၤလာ (မေကာင္းမႈ)ကိုလည္း ဖန္ဆင္း၏``ဟုဆုိေသာ ထာ၀ရဘုရားသခင္အား ဤသုိ႔ရဲရင့္စြာ တုိက္ခုိက္ထားသည္။ ``မည္သုိ႔နည္း၊ ငါတုိ႔အား ယင္းသုိ႔ အလြန္ ေကာင္းမြန္စြာ ကယ္တင္ခဲ့ၿပီးျဖစ္ေသာ အနႏၲေမတၱာရွင္ထံ ဆုေတာင္းသင့္ပါသေလာ၊ အမွန္ဆုိရလွ်င္ ထာ၀ရငရဲကုိ ဖန္ဆင္းခဲ့ေသာ အဆုံးစြန္ ရက္စက္ၾကမ္းၾကဳတ္သူ၊ ငါတုိ႔ကုိ ဖန္ဆင္းခဲ့ေသာ ငါတုိ႔ကုိ ႀကိဳ၍သိခဲ့ေသာ ႀကိဳ၍ဒဏ္ခတ္ခဲ့ေသာ ထုိ႔ထက္ ၎ဆႏၵရွိသည္ကုိ ၎ဘာသာ ျပဳလုပ္ခဲ့ေသာ အဆုံးစြန္ ရက္စက္ၾကမ္းၾကဳတ္သူ၊ ကၽြႏ္ုပ္တုိ႔၏ ညည္းညဴသံကုိ လုံး၀ ၾကားသိေတာ္ မမူေသာ ေသဆုံးသူ ၾကမ္းၾကဳတ္ မိခင္အား ပုိ၍ေကာင္းေအာင္ ျပဳေပးပါ။``
``လူအားလုံးမွာ အျပစ္က်ဴးလြန္သူမ်ား ျဖစ္ၾကၿပီး အာဒမ္၏ မရွိမျဖစ္ လုိအပ္ေသာ ျပစ္မႈရွိသည္ဟူေသာ ေဟာၾကားခ်က္သည္ မွ်တမႈ က႐ုဏာ ေမတၱာႏွင့္ အၾကြင္းမဲ့ ညီမွ်မႈ ဆုိသည္တုိ႔အတြက္ စိန္ေခၚခ်က္ တစ္ရပ္ျဖစ္သည္``မွာ ေသခ်ာသည္။ အခ်ိဳ႕ေသာ ေရွးေဟာင္းစာေရးသူမ်ားက ထာ၀ရဘုရားသည္ ၎ကုိယ္ပုိင္ ႐ုပ္သြင္ျဖင့္ လူကုိဖန္ဆင္းခဲ့ေၾကာင္း ယုံၾကည္ခ်က္ ျပင္းျပစြာဆုိသည္။ အခ်ိဳ႕ေခတ္သစ္ ေတြးေခၚရွင္မ်ားကမူ ယင္းႏွင့္ ဆန္႔က်င္လ်က္ လူက ထာ၀ရဘုရားကုိ ၎၏စိတ္ကူးျဖင့္ ဖန္ဆင္းခဲ့ေၾကာင္း ဆုိၾကသည္။ လူ႔ယဥ္ေက်းမႈ တုိးတက္လာသည္ႏွင့္အမွ် လူသားတုိ႔၏ ထာ၀ရဘုရား အယူအဆသည္လည္း ပုိ၍ပုိ၍ ရွင္းလင္းလာသည္။ သုိ႔ျဖစ္ရကား ယင္းသုိပ သတၱ၀ါတစ္ေယာက္အား ဤစၾကာ၀ဠာအတြင္းမွာ ျဖစ္ေစ၊ အျပင္မွာျဖစေစ တည္ရွိေၾကာင္း ယုံၾကည္ရန္ မျဖစ္ႏုိင္ေတာ့ေခ်။

ဤပုဂၢိဳလ္သတၱ၀ါမ်ိဳးစုံသည္ မ်ိဳး႐ုိးစဥ္ဆက္ႏွင့္ ပတ္၀န္းက်င္ေၾကာင့္ ျဖစ္ႏုိင္သေလာ။ သိပၸံပညာရွင္တုိ႔ ေဖာ္ထုတ္ခဲ့သည့္ ဤဓာတု ႐ုပ္ပုိင္းျဖစ္စဥ္အားလုံးမွာ တစ္စိတ္တစ္ေဒသအားျဖင့္ နည္းလမ္းအျဖစ္ အသုံးျပဳႏုိင္ေသာ အရာမ်ားျဖစ္ေသာ္လည္း ယင္းတုိ႔သည္ ပုဂၢိဳလ္အသီးသီး၌ တည္ရွိေသာ သိမ္ေမြ႕သည့္ ျခားနားခ်က္မ်ားႏွင့္ က်ယ္ျပန္႔သည့္ မတူညီမႈမ်ားအတြက္ လုံး၀ဥႆုံ တာ၀န္ယူ(ေျဖရွင္း) ႏုိင္မည္ မဟုတ္ေခ်။ ကုိယ္ခႏၶာအားျဖင့္ တူညီၿပီး တူညီသည့္ မ်ိဳးဗီဇကုိ ရရွိၾကလ်က္ တူညီသည့္ ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္မႈ အခြင့္အေရး ရရွိၾကေသာ ထပ္တူညီအျမြာမ်ားသည္ အဘယ့္ေၾကာင့္ ဗီဇစိတ္ရင္း ကုိယ္က်င့္တရားႏွင့္ အသိဉာဏ္အားျဖင့္ လုံး၀ကဲြျပား ျခားနားရသနည္း။
မ်ိဳးဗီဇတစ္ခုတည္းျဖင့္ ယင္းကဲြျပားျခားနားမႈမ်ိဳးစုံကုိ မရွင္းျပႏုိင္ေခ်။ အတိအက်ဆုိမူ မ်ိဳးဗီဇအေၾကာင္း တရားသည္ ယင္း(အျမြပူး)တုိ႔၏ ျခားနားမႈ အမ်ားစုကုိထက္ ဆင္တူညီမႈမ်ားကုိသာ ပုိမုိယုတၱိရွိစြာ ဆုိသည္။ မိဘမ်ားထံမွ ဆက္ခံရရွိသည့္ အလြန္႔အလြန္ ေသးငယ္လွသည့္ တစ္လက္မ၏ သန္းေပါင္းသုံးဆယ္ပုံ တစ္ပုံမွ်ေလာက္ရွိေသာ ဓာတု႐ုပ္၀တၳဳ မ်ိဳးေစ့သည္ လူသား၏ ႐ုပ္ပုိင္းတည္ေဆာက္မႈအတြက္ အစိပ္အပုိင္း တစ္ခုကုိသာ ရွင္းျပႏုိင္သည္။ ပုိမုိ႐ႈတ္ေထြးၿပီး သိမ္ေမြ႕နက္နဲသည့္ စိတ္ပုိင္း၊ အသိဉာဏ္၊ ကုိယ္က်င့္တရား ျခားနားမႈတုိ႔ႏွင့္ ပတ္သက္၍မူ ကၽြႏ္ုပ္တုိ႔အေနျဖင့္ အသိပညာ ပြင့္လင္းရန္ မ်ားစြာလုိေသးသည္။ မ်ိဳးဗီဇ သီအုိရီသည္ ရွည္လ်ားသည့္ မိေကာင္းဖခင္ မ်ိဳး႐ုိးစဥ္ဆက္အတြင္း ရာဇ၀တ္သား ေမြးဖြားလာျခင္း၊ မေကာင္း သတင္း ေက်ာ္ေစာသည့္ မိသားစုက သူေတာ္စင္ သုိ႔မဟုတ္ ျမင့္ျမတ္သူ ေမြးဖြားလာျခင္း၊ အရြယ္ႏွင့္ မလုိက္ေအာင္ ထူးခၽြန္သည့္ ကေလးမ်ား၊ ထူးခၽြန္ထက္ျမက္သူမ်ားႏွင့္ ဘာသာေရးဆုိင္ရာ ဆရာအရွင္မ်ား ေမြးဖြားလာျခင္းတုိ႔အေပၚ ႏွစ္သက္ေက်နပ္ေလာက္ေအာင္ အေျဖေပးႏုိင္စြမ္း မရွိေခ်။
ဗုဒၶ၀ါဒအလုိအရ ယင္းသုိ႔ျဖစ္ျခင္းသည္ မ်ိဳး႐ုိးဗီဇ၊ ပတ္၀န္းက်င္၊ သဘာ၀ႏွင့္ ဖန္တီးဓမၼတုိ႔ေၾကာင့္သာမက ကၽြႏ္ုပ္တုိ႔၏ ျပဳမူေဆာင္ရြက္မႈ ေနာက္တစ္မ်ိဳးဆုိရမူ ကၽြႏု္ပ္တုိ႔ ဆက္ခံရရွိသည့္ အတိတ္က ေဆာင္ရြက္ခ်က္ မ်ားႏွင့္ ယခုျပဳလုပ္ခ်က္မ်ား၏ အက်ိဳးဆက္ေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ကၽြႏ္ုပ္တုိ႔ကုိယ္တုိင္ လုပ္ေဆာင္မႈမ်ားႏွင့္ ေပ်ာ္ရြင္မႈ စိတ္ဆင္းရဲမႈတုိ႔အတြက္ ကၽြႏ္ုပ္တုိ႔ကုိယ္တုိင္တြင္ တာ၀န္ရွိသည္။ ကၽြႏု္ပ္တုိ႔၏ ငရဲကုိ ကၽြႏု္ပ္တုိ႔ ကုိယ္တုိင္ တည္ေဆာက္သည္။ ကၽြႏ္ုပ္တုိ႔၏ နတ္ျပည္ကုိ ကၽြႏ္ုပ္တုိ႔ကုိယ္တုိင္ ဖန္ဆင္းသည္။ ကၽြႏု္ပ္တုိ႔သည္ ကၽြႏ္ုပ္တုိ႔ ကံၾကမၼာ၏ ဗိသုကာမ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ အခ်ဳပ္အားျဖင့္ ကၽြႏ္ုပ္တုိ႔ကုိယ္တုိင္ပင္ ကၽြႏ္ုပ္တုိ႔၏ ကံ(အျပဳအမူ)မ်ား ျဖစ္သည္။
အခါတစ္ပါး၌ သုဘအမည္ရွိ လုလင္ငယ္တစ္ေယာက္သည္ ဗုဒၶထံခ်ဥ္းကပ္ၿပီး အဘယ္မည္ေသာ အေၾကာင္းတရားေၾကာင့္ လူသတၱ၀ါမ်ားအတြက္ အနိမ့္အျမင့္ သေဘာရွိသနည္းဟု ေမးျမန္းခဲ့သည္။ ၎က ဆက္လက္၍ ``အေၾကာင္းမွာ လူသားတုိ႔အၾကား အသက္ရွည္သူ၊ အသက္တုိသူ၊ အဆင့္အတန္းနိမ့္သူ၊ အဆင့္အတန္းျမင့္သူ၊ အသိဉာဏ္ ကင္းမဲ့သူ အသိဉာဏ္ ၾကြယ္၀သူမ်ားကုိ ေတြ႕ရေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါ သည္``ဟု ေလွ်ာက္ထားသည္။ ဗုဒၶရွင္ေတာ္ျမတ္က ေအာက္ပါအတုိင္း အတုိခ်ဳပ္ေျဖၾကားသည္။ ``သက္ရွိသတၱ၀ါအားလုံးသည္ ၎ျပဳုလုပ္ေသာကံကုိ ပုိင္ဆုိင္ၾက၏၊ ကံအေမြကုိ ခံၾကရ၏၊ ကံသာလွ်င္ အေၾကာင္းတရားရွိ၏၊ ကံသာလွ်င္ ေဆြမ်ိဳးျဖစ္၏၊ ကံသာလွ်င္ ကုိးကြယ္အားထားရာျဖစ္၏၊ ကံတရားသည္ အနိမ့္အျမင့္အားျဖင့္ သတၱ၀ါအားလုံးကုိ ခဲြျခားေပး၏။`` ယင္းေနာက္ ဗုဒၶရွင္ေတာ္ျမတ္က ကုိယ္က်င့္တရား၊ ေၾကာင္းက်ိဳးနိယာမအရ ယင္းသုိ႔ေသာ ကဲြျပားျခားနားခ်က္မ်ား၏ အေၾကာင္းတရားကုိ ရွင္းလင္းေဟာၾကား ေတာ္မူသည္။
သုိ႔ျဖစ္၍ ဗုဒၶ၀ါဒ ႐ႈေထာင့္အရ ကၽြႏု္ပ္တုိ႔၏ မ်က္ေမွာက္ စိတ္အေျခအေန၊ အသိပညာ၊ ကုိယ္က်င့္တရားႏွင့္ စ႐ုိက္လကၡဏာ ျခားနားမႈမ်ားသည္ အတိတ္ ပစၥဳပၸန္ ႏွစ္ရပ္လုံးႏွင့္ဆုိင္ေသာ ကၽြႏ္ုပ္တုိ႔ကုိယ္တုိင္၏ ျပဳမူေဆာင္ရြက္ခ်က္ႏွင့္ စိတ္ေစတနာမ်ားေၾကာင့္ အဓိကျဖစ္ရသည္။ ကမၼ(ကံ)ဟူသည္ စာေပးနည္းအရ ျပဳလုပ္မႈဟု အဓိပၸါယ္ရသည္။ သုိ႔ရာတြင္ ၎၏တရားကုိယ္အရမွာ ကုသုိလ္၊ အကုသုိလ္ေစတနာ ျဖစ္သည္။ ကမၼ(ကံ)သည္ ေကာင္းဆုိးႏွစ္မ်ိဳးကုိ တည္ေဆာက္သည္။ ေကာင္းေသာကံသည္ ေကာင္းေသာအရာ ျဖစ္ေစသည္။ မေကာင္းေသာကံသည္ မေကာင္းေသာအရာကုိ ျဖစ္ေစသည္။ ေက်နပ္ႏွစ္သက္မႈသည္ ေက်နပ္ႏွစ္သက္မႈကုိ ဆဲြငင္သည္။ ဤသည္မွာ ကမၼနိယာမျဖစ္သည္။ အခ်ိဳ႕ေသာ အေနာက္တုိင္း စာေရးဆရာအခ်ိဳ႕ ဆုိလုိခ်င္သကဲ့သုိ႔ပင္ ကမၼဟူသည္ ``ျပဳလုပ္မႈၾသဇာ လႊမ္းမုိးျခင္း``ျဖစ္သည္။
ကၽြႏ္ုပ္တုိ႔ စုိက္ပ်ိဳးၿပီးသည္ကုိ ကၽြႏ္ုပ္တုိ႔ ရိပ္သိမ္းသည္။ ကၽြႏ္ုပ္တုိ႔ ၾကဲခ်ခဲ့သည္ကုိ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္ တစ္ေနရာရာတြင္ ကၽြႏ္ုပ္တုိ႔ ရိပ္သိမ္းသည္။ ေနာက္တစ္မ်ိဳးဆုိမူ ကၽြႏ္ုပ္တုိ႔သည္ ကၽြႏ္ုပ္တုိ႔ အတိတ္ (ျဖစ္ခဲ့သည္)၏ အက်ိဳးဆက္ၿပီးၿပီး ကၽြႏု္ပ္တုိ႔ ပစၥဳပၸန္(ျဖစ္ဆဲ)၏ အက်ိဳးဆက္ျဖစ္လိမ့္မည္။ အျခားတစ္မ်ိဳး ဆုိရမူ ကၽြႏု္ပ္တုိ႔သည္ ကၽြႏ္ုပ္တုိ႔ အတိတ္၏ အက်ိဳးဆက္လည္း လုံးလုံးလ်ားလ်ား မဟုတ္ဘဲ ကၽြႏု္ပ္တုိ႔ ပစၥဳပၸန္၏ အက်ိဳးဆက္လည္း အၾကြင္းမဲ့ ျဖစ္လိမ့္မည္မဟုတ္ေခ်။ ဥပမာအားျဖင့္ ယေန႔ ရာဇ၀တ္သမား တစ္ေယာက္သည္ မနက္ျဖန္တြင္ သူေတာ္ေကာင္း တစ္ေယာက္ ျဖစ္လာႏုိင္သည္။ ယင္းသုိ႔ ကဲြျပားျခားနား မႈကုိ ဗုဒၶ၀ါဒက ကံေၾကာင့္ဟု ယူဆေသာ္လည္း အရာခပ္သိမ္းကုိ ကံေၾကာင့္ဟု ယူဆရန္ မႀကိဳးစားေခ်။
အကယ္၍ အရာခပ္သိမ္း ကံေၾကာင့္ျဖစ္သည္ဟု ယူဆခဲ့ေသာ္ ဆုိးသြမ္းရျခင္းမွာ ၎၏ ကံေၾကာင့္ျဖစ္သျဖင့္ ထုိလူဆုိးသည္ ထာ၀စဥ္ လူဆုိးသာ ျဖစ္ရခ်ိန္မည္။ ေရာဂါကုိ ကုသဖုိ႔ ဆရာ၀န္ႏွင့္ တုိင္ပင္ရန္ပင္ မလုိေတာ့ေခ်။ အေၾကာင္းမူ မိမိ၏ကံသည္ ယင္းသုိ႔သေဘာရွိခဲ့ေသာ္ (ယင္းကံကပင္) ေရာဂါကုိ ကုသမည္ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္တည္း။ ဗုဒၶ၀ါဒအလုိအရ ႐ုပ္ပုိင္းႏွင့္ စိတ္ပုိင္းနယ္ပယ္တြင္ တည္ရွိေသာ ျဖစ္စဥ္နိယာမ တရား ငါးမ်ိဳးရွိသည္။
၁။ ကမၼနိယာမ - ျပဳလုပ္မႈႏွင့္ ယင္း၏အက်ိဳးတရား ျဖစ္စဥ္ (ဥပမာ- ႏွစ္သက္ဖြယ္ မႏွစ္သက္ဖြယ္ အျပဳအမူမ်ားသည္ ေကာင္းက်ိဳးႏွင့္ မေကာင္းက်ိဳးကုိ ကုိယ္စားျပဳ၍ ျဖစ္ေပၚေစသည္။)
၂။ ဥတုနိယာမ - ဥတုရာသီတုိ႔၏ ျဖစ္စဥ္ (ဥပမာ- ေလတုိက္ျခင္း၊ မုိးရြာျခင္းတုိ႔၏ ဥတုရာသီအလုိက္ ျဖစ္ေပၚျခင္း သဘာ၀)
၃။ ဗီဇနိယာမ - မ်ိဳးေစ့တုိ႔၏ ျဖစ္စဥ္ (သက္မဲ့႐ုပ္ျဖစ္စဥ္)။ (ဥပမာ- ဆန္ေစ့မွ ဆန္ကုိေပါက္ေရာက္ေစသည္။ ႀကံပင္သည္ ခ်ိဳေသာအရသာကုိ ေပးသည္။ သိပၸံနည္းက် ကလာပ္စည္း မ်ိဳးဗီဇသီအုိရီႏွင့္ အျမြပူးႏွစ္ေယာက္၏ ႐ုပ္ပုိင္းတူညီမႈသည္ ဤနိယာမအရ ျဖစ္ႏုိင္သည္။)
၄။ စိတၱနိယာမ - စိတ္ျဖစ္စဥ္ နိယာမ။ (ဥပမာ- စိတ္တုိ႔၏ျဖစ္စဥ္၊ စိတ္စြမ္းအင္စသည္။)
၅။ ဓမၼနိယာမ - ဓမၼသဘာ၀ျဖစ္စဥ္၊ (ဥပမာ - ေနာက္ဆုံးဘ၀က ေဗာဓိသတၱတစ္ဆူ ပြင့္ေပၚလာျခင္း ကဲ့သုိ႔ေသာ သဘာ၀တရား၊ ကမၻာ့ဆဲြငင္အားစသည္။) စိတ္ပုိင္း သုိ႔မဟုတ္ ႐ုပ္ပုိင္းသေဘာတရားတုိင္းကုိ ၎တုိ႔ကုိယ္တုိင္ နိယာမတစ္ခုျဖစ္သည့္ အကုန္ၿခဳံငုံမိေသာ ေဖာ္ျပပါ ျဖစ္စဥ္ငါးမ်ိဳးျဖင့္ ရွင္းျပႏုိင္သည္။

သုိ႔ျဖစ္၍ ကံဟူသည္ စၾကာ၀ဠာအတြင္း တည္ရွိေနသည့္ ေဖာ္ျပပါ သဘာ၀နိယာမ ငါးမ်ိဳးအနက္ တစ္ခုသာျဖစ္သည္။ ကံဟူသည္ သဘာ၀ျဖစ္စဥ္ တစ္ခုမွ်သာျဖစ္သည္ ဆုိလုိက္သျဖင့္ ယင္းသဘာ၀ ျဖစ္စဥ္ကုိ ခ်မွတ္ေပးသူ ရွိရမည္ဟု မဆုိလုိေခ်။ ကမၻာဆဲြငင္အားကဲ့သုိ႔ေသာ သာမန္ သဘာ၀နိယာမ မ်ားသည္ ယင္းသဘာ၀နိယာမကုိ ခ်မွတ္မည့္သူ မလုိေခ်။ ယင္းနိယာမသည္ လြတ္လပ္သည့္ ျပင္ပ အုပ္ခ်ဳပ္သူ အဖဲြ႕၏ ၀င္ေရာက္စြက္ဖက္မႈ မရွိဘဲ မိမိ၏နယ္ပယ္အတြင္း ေဆာင္ရြက္ သည္။
ဥပမာဆုိေသာ္ မီးသည္ပူရမည္ဟု မည္သူတစ္ဦးတစ္ေယာက္မွ် စီမံသည္မဟုတ္ေခ်။ ေရသည္ မ်က္ႏွာ ျပင္ေပၚ၌ ညီေနရမည္ဟု မည္သူတစ္ဦးတစ္ေယာက္မွ အမိန္႔ေပးသည္ မဟုတ္ေခ်။ ေရ၌ ဟုိက္ဒ႐ုိဂ်င္ႏွစ္ဆ ေအာက္ဆီဂ်င္တစ္ဆ ပါရမည္ျဖစ္ၿပီး ေအးျမျခင္းသည္ ၎ပုိင္ဆုိင္ေသာ သတၱိျဖစ္ရမည္ဟု မည္သည့္ သိပၸံပညာရွင္ကမွ အမိန္႔ေပးသည္ မဟုတ္ေခ်။ ယင္းတုိ႔မွာ သူ႔အလုိလုိ ျဖစ္ေနေသာ သဘာ၀လကၡဏာမ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ ကံဟူသည္ ကၽြႏ္ုပ္တုိ႔ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မဲ့စြာ လက္ေျမွာက္အ႐ႈံးေပးရမည့္ စိတ္ကူးယဥ္ မသိမျမင္ႏုိင္ေသာ စြမ္းအင္တစ္ခု၏ ျခယ္လွယ္ျခင္းခံရေသာ ယုံၾကည္မႈ သုိ႔မဟုတ္ ယင္းသုိ႔ျခယ္လွယ္ ခံရမႈကုိ မ်က္စိမွိတ္ လက္ခံမႈလည္း မဟုတ္ေခ်။ ယင္းသည္ တစ္စုံတစ္ေယာက္၏ ကုိယ္တုိင္ အျပဳအမူ အတြက္ တန္ျပန္ျဖစ္ေပၚမႈ ျဖစ္သျဖင့္ တစ္စုံတစ္ေယာက္သည္ တစ္စုံတစ္ခုေသာ အတုိင္းအတာအထိ ကံအေၾကာင္းတရားကုိ ေရွာင္လဲြရန္ ျဖစ္ႏုိင္သည္။ မည္သည့္အတုိင္းအတာအထိ ေရွာင္လဲြႏုိင္သနည္း ဟူသည္မွာ ထုိပုဂၢိဳလ္အေပၚ၌သာ တည္မွီသည္။
ကံအေၾကာင္းႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ ေဆြးေႏြးမႈမ်ားအတြင္း ေကာင္းခ်ီးေပးျခင္းမ်ားႏွင့္ ျပစ္ဒဏ္ေပးျခင္း မ်ားဟူေသာ စကားစုမ်ားကုိ ထည့္သြင္းခြင့္ မျပဳသင့္ေၾကာင္း ဆုိရမည္ျဖစ္သည္။ ဗုဒၶ၀ါဒအဖုိ႔မူ ဖန္ဆင္းခံ ပုဂၢိဳလ္မ်ားအား စုိးမုိးၿပီး ယင္းစုိးမုိးမႈေၾကာင့္ ဆုလာဘ္ႏွင့္ ဒဏ္ေပးတတ္ေသာ အနႏၲတန္ခုိးရွင္ တည္ရွိမႈကုိ အသိအမွတ္ မျပဳေခ်။ ယင္းႏွင့္ဆန္႔က်င္လ်က္ ဗုဒၶ၀ါဒီတုိ႔သည္ မိမိတုိ႔ ေတြ႕ႀကံဳခံစားရသည့္ စိတ္ဆင္းရဲမႈႏွင့္ ေပ်ာ္ရႊင္မႈတုိ႔သည္ မိမိတုိ႔ ျပဳလုပ္ေသာ ေကာင္းမႈႏွင့္ မေကာင္းမႈတုိ႔၏ သဘာ၀ရလာဒ္ ျဖစ္ေၾကာင္း ယုံၾကည္ၾကသည္။ ကမၼသဘာ၀တြင္ ဆက္လက္ျဖစ္ေပၚေသာ တန္ျပန္ခံရေသာ အေျခခံရွိေၾကာင္း ေဖာ္ျပရ မည္ျဖစ္သည္။
ကံတရား၌ ရွိေနေသာ သဘာ၀ကား သင့္ေတာ္ေသာ အက်ိဳးဆက္ကုိ ျဖစ္ေပၚေစမည့္ ျဖစ္ႏုိင္ေျချဖစ္သည္။ အေၾကာင္းတရားသည္ ယင္း၏ အက်ိဳးတရားကုိ ျဖစ္ေပၚေစသည္။ အက်ိဳးတရား၌ ယင္း၏ အေၾကာင္းတရား ကုိ ရွင္းျပသည္။ မ်ိဳးေစ့က အသီးကုိျဖစ္ေပၚေစသည္။ ယင္းအသီးက အေစ့ႏွင့္အသီးတုိ႔ၾကား အျပန္အလွန္ ဆက္စပ္မႈကုိ ရွင္းျပသည္။ ထုိ႔အတူပင္ ကံႏွင့္ ယင္းတုိ႔၏ အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈတုိ႔ ဆက္စပ္ပတ္သက္မႈ ရွိသည္။ အက်ိဳးတရားသည္ အေၾကာင္းတရား၌ ပြင့္လင္းေနၿပီးျဖစ္သည္။ ကမၼ၀ါဒကုိ ျပည့္စုံစြာ ယုံၾကည္သူ ဗုဒၶ၀ါဒီတစ္ေယာက္အဖုိ႔ ကယ္တင္ခံရရန္ အျခားပုဂၢိဳလ္တစ္ေယာက္ထံ ဆုေတာင္းျခင္း မျပဳဘဲ ယင္းကမၼ၀ါဒသည္ မိမိကုိယ္ကုိ အားကုိးရန္ သင္ၾကားသည့္အတြက္ မိမိ၏စင္ၾကယ္မႈအတြက္ မိမိအေပၚ မွာသာ တည္မွီေၾကာင္း ႏွစ္ႏွစ္ကာကာ ယုံၾကည္သည္။
ဗုဒၶဘာသာ၀င္ တစ္ေယာက္အား ေျဖသိမ့္မႈ၊ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္၊ မိမိကုိယ္ကုိ မွီခုိအားထားမႈႏွင့္ ကုိယ္က်င့္သီလ ျဖည့္စြမ္းမႈ သတၱိတုိ႔ကို ေပးသည္မွာ ကံကုိယုံၾကည္သည့္ တရားအဆုံးအမပင္ ျဖစ္သည္။ မိမိ၏လုံ႔လကုိ ျပည့္စုံေစ၍ ၎၏စိတ္ဓာတ္ျပင္းျပမႈကုိ ထြန္းညွိေပးၿပီး ၎အား ထာ၀စဥ္ ၾကင္နာေစ၊ သည္းခံေစ၊ ညွာတာ ေထာက္ထားေစသည္မွာ ကံယုံၾကည္ခ်က္ေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ မေကာင္းမႈမွ ေရွာင္ရွားရန္ ေကာင္းမႈကုိ ျပဳလုပ္ရန္ႏွင့္ မည္သည့္ ျပစ္ဒဏ္ခက္မႈကုိမွ ေၾကာက္ရြံ႕ဖြယ္ မည္သည့္ ေကာင္းခ်ီးေပးခံရမႈကုိမွ ေမွ်ာ္လင့္ ဖြယ္မလုိဘဲ လူေကာင္းတစ္ေယာက္ျဖစ္ရန္ မိမိအား တုိက္တြန္းေပးသည္မွာလည္း ၿမဲၿမံေသာ ဤကံယုံၾကည္ မႈေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ ဒုကၡျပႆနာ သုိ႔မဟုတ္ အျခားဘာသာတရားမ်ား၏ စီမံခ်မွတ္ၿပီးသား ၾကမၼာဟုဆုိေသာ အရာ၏ လွ်ိဳ႕၀ွက္ခ်က္ႏွင့္ အထူးသျဖင့္ လူသားတုိ႔၏ မညီမွ်မႈတုိ႔ကုိ ေျဖရွင္းႏုိင္သည္မွာ ကမၼ၀ါဒပင္ျဖစ္သည္။ ကမၼႏွင့္ ဘ၀သံသရာကုိ နဂုိမွန္အဆုိအျဖစ္ လက္ခံသည္။

ခင္ပြန္းႀကီးဆယ္ပါးႏွင့္ စပ္လ်ဥ္း၍…

ခင္းပြန္းႀကီးဆယ္ပါးနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ခုတေလာ လူေတြၾကားမွာ ေတာ္ေတာ္ေလးေျပာဆုိလာၾကတာ ေတြ႕ရ ပါတယ္။ ေကာင္းလည္းေကာင္းပါတယ္။ ပိဋကတ္စာေပေတြမွာေတာ့ ခင္ပြန္းႀကီးဆယ္ပါးဆုိတဲ့ အမည္နဲ႔ ဒီဆယ္ပါးလုံးကုိ က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ ျပည့္ျပည့္စုံစုံ တစ္စုတစ္စည္းတည္း ေဟာထားဖြင့္ဆုိထားတာေတြ အမ်ားႀကီး မေတြ႕ရပါဘူး။ ဒီခင္ပြန္းႀကီးဆယ္ပါးကုိ စာေပမွာကေတာ့ မိတၱပူဇာ တရားဆယ္ပါးအေနျဖင့္ ေဖာ္ျပပါတယ္။ ေတမိယဇာတ္ေတာ္မွာ ေတမိမင္းသားက သူ႔ကုိေျမျမွပ္သတ္ခါနီးအခ်ိန္က်မွ ရထားမွဴးအား ဒီမိတၱပူဇာတရားဆယ္ပါးကုိ ေဟာေတာ္မူပါတယ္။ မိတၱပူဇာရဲ႕ အဓိပၸါယ္ကုိ ေက်းဇူးမေမ့အပ္ မျပစ္မွား အပ္ေသာ မိတ္ေဆြေကာင္းႀကီး ဆယ္ေယာက္လုိ႔ နားလည္ႏုိင္ပါတယ္။ ခုေခတ္မွာေတာ့ ဒီဆယ္ပါးကုိ ခင္ပြန္းႀကီးဆယ္ပါး အေနျဖင့္ ေခၚေ၀ၚေျပာဆုိေနၾကပါတယ္။ တစ္ခါတစ္ရံ ခင္ပြန္းႀကီးဆယ္ပါး ေဖာ္ျပၾကရမွာ စကားလုံးေ၀ါဟာရ အသုံးအႏႈန္းေလးေတြေၾကာင့္ အနည္းငယ္ကဲြျပားေနတာကုိ ေတြ႕ရပါတယ္။ ခင္ပြန္းႀကီး ဆယ္ပါးကုိ စာေပမွာလာတဲ့ အတုိင္းဒီေနရာမွာ ထပ္ၿပီး ေဖာ္ျပရရင္

(၁) ဗုဒၶ-= သဗၺညဳဘုရားသခင္
(၂) ပေစၥကဗုဒၶ= ဘုရားငယ္ေခၚ ပေစၥကဗုဒၶ
(၃) အရဟႏၲ= အာသေ၀ါကုန္ၿပီးေသာ ရဟႏၲာ
(၄) အဂၢသာ၀က= ျမတ္စြာဘုရား၏ လက္ယာေတာ္ရံ လက္၀ဲေတာ္ရံ သာ၀ကမ်ား
(၅) မာတာ= မိခင္
(၆) ပိတာ-= ဖခင္
(၇) ၀ုဒၶါ၀စာယန= အသက္သိကၡာ ဂုဏ္၀ါသီလ အာစာရ အမ်ိဳးစသည္တုိ႔၌ မိမိထက္ႀကီးျမတ္၍ ႐ုိေသအပ္သူမ်ား
(၈) အာစရိယ= သြန္သင္ဆုံးမ ပညာသင္ေပးတတ္ေသာ ဆရာျမတ္
(၉) ဟိတကရ= ထမင္းအေဖ်ာ္ အိပ္ယာေနရာ အ၀တ္ပုဆုိးစေသာ အာမိသႏွင့္တကြ တစ္စုံတစ္ခု ေက်းဇူးရွိဖူးသူမွန္သမွ်
(၁၀) ဓမၼကထိက= ေကာင္းက်ိဳးရေရးအတြက္ တရားေဟာေပးသူ တရားေဟာဆရာ ဆုိတဲ့ ဒီတရားဆယ္ပါးပဲျဖစ္ပါတယ္။ (ေတမိယဇာတက၊ ပါ၊ ဒု၊ ၁၅၀)
ေဖာ္ျပပါ ဒီခင္ပြန္းႀကီး ဆယ္ပါးလုံးကုိ ၾကည့္ရင္ ကုိယ့္အေပၚ အနည္းငယ္မွ် ေက်းဇူးျပဳဖူးတဲ့သူ မွန္သမွ် မပါဘဲ က်န္ေနခဲ့တာ မရွိပါဘူး။ ၿခဳံၾကည့္လုိက္ရင္ အားလုံးပါ၀င္ေနပါတယ္။ နံပါတ္စဥ္ေတြ ေရွ႕ေနာက္မညီ ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္ေနေပမယ့္ ေက်းဇူးျပဳဖူးတဲ့ ပုဂၢိဳလ္မ်ားကုိ သင့္ေလ်ာ္သလုိ ေျပာဆုိၾကမယ္ဆုိရင္ ဒီဆယ္ပါးထဲမွာ တစ္ေနရာရာမွာေတာ့ သြားၿပီးအႀကဳံး၀င္ေနပါတယ္။ အမည္နာမ အေနျဖင့္သာ အတိအက် ေဖာ္ျပပါရွိျခင္း မရွိတာပဲ ရွိရင္ရွိတတ္ပါတယ္။ ေသာတာပန္ သကာဒါဂါမ္ အနာဂါမ္စသည္ျဖင့္ တိက်တဲ့အမည္မ်ားျဖင့္ ေဖာ္ျပထားျခင္း မရွိေသာ္လည္း ဒီပုဂၢိဳလ္မ်ားဟာ နံပါတ္ (၇) ျဖစ္တဲ့ အသက္သိကၡာဂုဏ္၀ါသီလ အက်င့္ အမ်ိဳးစသည္ ျမင့္ျမတ္တဲ့ ႐ုိေသရမည့္သူမ်ား စာရင္းမွာပါ၀င္ေနၿပီး ျဖစ္ပါတယ္။ ေမးခြန္းရွင္ရဲ႕ အေမးမွာ ေမးထားတဲ့ သမာဓိနဲ႔ ျပည့္စုံဂုဏ္ႀကီးျမတ္၍ ႐ုိေသသင့္သူမ်ား ဆုိတာဟာလည္း ကိုယ့္ထက္သီလသမာဓိ ပညာဂုဏ္တုိ႔နဲ႔ျပည့္စုံတဲ့ သူမ်ားကုိပဲ ဆုိျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ ေနာက္တစ္ခ်က္ျဖစ္တဲ့ “တရားေဟာပုဂၢိဳလ္ ဆုိသည္မွာလည္း အဓမၼဝါဒ ေၾကညာသတ္မွတ္ခံရေသာ ဝါဒမ်ားကုိ ေဟာေျပာေနသူမ်ားမွာလည္း တရားေဟာ ပုဂၢိဳလ္မ်ားပဲ“လုိ႔ ဆုိတဲ့ နားလည္မႈကေတာ့ အေတြးလြန္တဲ့ နားလည္မႈပါ။ စာေပမွာ တုိက္႐ုိက္လာတဲ့ စကားနဲ႔ ေျပာရင္ ဓမၼကထိကလုိ႔ ဆုိပါတယ္။ ဒီမွာပါတဲ့ ဓမၼဆုိတဲ့ စကားကုိက ရွင္းေနပါ တယ္။ တရားတဲ့။ တရားဆုိကတည္းက မတရားတာမဟုတ္ဘူးဆုိတာ ကန္႔ၿပီးသားပါ။ မတရားတာဆုိတာ အကုသုိလ္တရားေတြ မေကာင္းတဲ့အပါယ္လားေစမယ့္ တရားေတြ လဲြမွားေနတဲ့ မိစၧာဒိ႒ိဆန္တဲ့ အယူအဆ ေတြကုိ ဆုိျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ တရားလုိ႔ဆုိလိုက္တဲ့အတြက္ ဒီမတရားတာေတြကုိ အလုိလုိကန္႔လုိက္ၿပီး ျဖစ္ပါ တယ္။ ဒီမတရားတာေတြကုိ ပယ္ရွားၿပီး တရားတာေတြကုိ ေဟာေျပာျပသေပးတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ဟာ ဓမၼကထိက(တရားေဟာ ဆရာ)ပါပဲ။ ဒီလုိနားလည္လုိက္ရင္ ရွင္းသြားပါၿပီ။
အမွန္ေတာ့ ဒီခင္ပြန္းႀကီးဆယ္ပါးဆုိတာ ေလာကသားမ်ားအတြက္ မျပစ္မွားသင့္တဲ့ မျပစ္မွားေကာင္းတဲ့ ေက်းဇူးျပဳသင့္တဲ့ ေက်းဇူးဆပ္သင့္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္မ်ားျဖစ္ပါတယ္။ ေလာကသားတုိင္း ဒီဆယ္ပါးနဲ႔ မႀကဳံဖူးတဲ့သူ မရွိတဲ့အတြက္ ႀကဳံတဲ့အခါမွာ မျပစ္မွားမိေအာင္၊ ျပစ္မွားမိရင္လည္း ျပန္လည္ေတာင္းပန္ႏုိင္ေအာင္၊ ေက်းဇူး တရားရွိသူမ်ား ျဖစ္တဲ့အတြက္ ထုိေက်းဇူးမ်ားကုိ ျပန္လည္ဆပ္တတ္ေအာင္ ႀကိဳးစားသင့္ၾကပါတယ္။

Sunday, September 20, 2009

၀ါတြင္းကာလႏွင့္ အိမ္ေထာင္ျပဳျခင္း…

ျမန္မာဗုဒၶဘာသာ အမ်ားစုမွာ ဗုဒၶဘာသာနဲ႔ မသက္ဆုိင္တဲ့ ဘုရားေဟာ မဟုတ္တဲ့ အလြန္အ႐ုိးစဲြေနတဲ့ ယုံၾကည္ခ်က္တစ္ခ်ိဳ႕ ရွိပါတယ္။ ဥပမာေျပာရရင္ ေသသူကုိ သရဏဂုံတင္ေပးရမယ္ ဆုိတဲ့အခ်က္၊ ဘုရား ေတာင္မွ မိဘေက်းဇူးကုိ ႏုိ႔တစ္လုံးဘုိးပဲ ေက်ေအာင္ဆပ္ႏုိင္တယ္ဆုိတဲ့ အခ်က္၊ သာသနာ့ေဘာင္၀င္မယ့္ ေမာင္ရွင္ေလာင္းကုိ နတ္ျပေပးရတယ္ဆုိတဲ့အခ်က္၊ အလွဴပဲြေတြမွာ မုိးတားဖုိ႔အတြက္ ရွင္ဥပဂုတ္ပဲြထုိးၿပီး မ႑ပ္ေရွ႕မွာ ခ်ထားေပးေလ့ရွိတဲ့အခ်က္ စတာေတြပါ။ ဒါေတြက အလြန္လဲြမွားၿပီး ယေန႔အထိ အမ်ားလက္ခံ ယုံၾကည္ေနၾကတဲ့ အရာေတြထဲက ထင္ရွားတဲ့ အခ်က္ေလးေတြပါ။ ဒီအလဲြေတြထဲက ေနာက္တစ္ခုက ၀ါတြင္းကာလ အိမ္ေထာင္မျပဳရ ဆုိတဲ့အခ်က္ကလည္း တစ္ခုအပါအ၀င္ ျဖစ္ေနျပန္ပါၿပီ။ ၀ါမ၀င္ခင္ အိမ္ေထာင္ျပဳမွ ျဖစ္မယ္၊ ၀ါကၽြတ္မွ အိမ္ေထာင္ျပဳၾကမယ္ဆုိတဲ့့ အ႐ုိးစဲြေနတဲ့ ဒီအခ်က္အေပၚမွာ မ်က္ေမွာက္ ေခတ္လူငယ္ အေတာ္မ်ားမ်ား ဘ၀င္မက် ျဖစ္လာၾကတာကုိ ေတြ႕ရပါတယ္။ ၀ါတြင္းကာလ အိမ္ေထာင္ မျပဳရ ဆုိတဲ့ ဒီအယူအဆဟာ ဘုရားရွင္ေဟာၾကားေတာ္မူ၊ သတ္မွတ္ေတာ္မူခဲ့တာလားလုိ႔ ေမးလာသူေတ ြလည္း ရွိပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ၀ါတြင္းကာလနဲ႔ အိမ္ေထာင္ျပဳျခင္းလုိ႔ ေခါင္းစဥ္တပ္ကာ ပုိ႔စ္တစ္ပုဒ္ ေရးျဖစ္ခဲ့ ရျပန္ပါတယ္။
တကယ္ေတာ့ ၀ါတြင္းဆုိတဲ့ အေခၚအေ၀ၚဟာ ရဟန္းေတာ္မ်ား ၀ါဆုိ၀ါကပ္ျပဳရမယ္ ဆုိတဲ့ ၀ိနည္းဥပေဒ ပညတ္သတ္မွတ္ၿပီး ခ်ိန္မွသာ ထုိရဟန္းေတာ္မ်ား ၀ါဆုိ၀ါကပ္ျပဳေနတဲ့ သုံးလတာကာလကုိ ရည္ရြယ္ၿပီး ေခၚေ၀ၚသုံးစဲြၾကတဲ့ ေ၀ါဟာရျဖစ္ပါတယ္။ ဒီ၀ါတြင္းဟာ လူေတြအတြက္ေတာ့ မုိးတြင္းကာလပါပဲ။ ရဟန္း ေတာ္မ်ား ၀ါတြင္းသုံးလကာလပတ္လုံး တစ္ျခားတစ္ေနရာသုိ႔ ၾကြေရာက္ေတာ္မမူဘဲ ကုိယ္၀ါဆုိရာ ေက်ာင္းတုိက္အရာမ္တြင္းမွာပဲ ေနထုိင္သီတင္းသုံးၾကဖုိ႔ သတ္မွတ္ထားတဲ့ ၀ိနည္းဥပေဒဟာ ၀ါတြင္းကာလ မွာ အိမ္ေထာင္မျပဳရဘူးဆုိတဲ့ လူေတြၾကားမွာ ျဖစ္ေနတဲ့ အခ်က္နဲ႔ ဘာမွမသက္ဆုိင္ပါဘူး။ ဘယ္သူက ဘယ္လုိ စတင္ခဲ့တယ္၊ ဘယ္တုန္းကစၿပီး ေပၚေပါက္ခဲ့တယ္ဆုိတာကုိ အတိအက် ေျပာလုိ႔မရတဲ့ ၀ါတြင္း ကာလ အိမ္ေထာင္မျပဳရ ဆုိတဲ့ ဒီယုံၾကည္ခ်က္ဟာ ဘုရားေဟာ မဟုတ္တာကေတာ့ ေသခ်ာပါတယ္။ ပိဋကတ္မွာ ပါတဲ့အခ်က္လည္း မဟုတ္ပါဘူး။ ၀ါတြင္းကာလမွာ အိမ္ေထာင္မျပဳရဘူးဆုိတဲ့ သတ္မွတ္ခ်က္ ေတြ ရွိတယ္ဆုိရင္ ၀ါဆုိဖုိ႔ ပညတ္ခ်က္ေတြ မသတ္မွတ္ခ်ိန္တုန္းက ဘယ္လုိသတ္မွတ္ၾကသလဲဆုိတာ စဥ္းစားစရာပါ။ ဘုရားရွင္၀ါဆုိဖုိ႔ ၀ိနည္းဥပေဒ သတ္မွတ္ခ်ိန္ဟာ ဘုရားျဖစ္ေတာ္မူၿပီး ႏွစ္ေပါင္းႏွစ္ဆယ္ ေက်ာ္ေနာက္ပုိင္းမွ ေပၚေပါက္ခဲ့တာပါ။ ၀ါတြင္းကာလနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ဘုရားရွင္ဟာ ရဟန္းေတာ္မ်ား အတြက္သာ သီးသန္႔၀ိနည္း ဥပေဒထားကာ ပညတ္ခ်က္ပဲရွိပါတယ္။ လူေတြအတြက္ ၀ါတြင္းကာလမွာ ဘာမလုပ္ရဘူး၊ ဘယ္မသြားရဘူး စတဲ့ ဥပေဒ သတ္မွတ္ခ်က္ မရွိပါဘူး။ တစ္ခုေတာ့ရွိတယ္ ဥပုသ္ေန႔ ေတြမွာ ဥပုသ္သီလေစာင့္ ေစလုိတဲ့ ေဟာၾကားခ်က္အခ်ိဳ႕ရွိပါတယ္။ ဒါကလည္း ၀ါတြင္းကာလမွ မဟုတ္ပါ ဘူး။ ၀ါတြင္းမဟုတ္တဲ့ အခ်ိန္ေတြမွာလည္း ဥပုသ္ေန႔မ်ားမွာ ဥပုသ္သီလေစာင့္လုိ႔ ရပါတယ္။
ဘုရားရွင္ဟာ လူေတြအတြက္ ကာမဂုဏ္အာ႐ုံမ်ား နည္းေအာင္၊ ကိေလသာမ်ားပါးေအာင္ က်င့္ႀကံေန ထုိင္ၾကဖုိ႔သာ ေဟာၾကားေလ့ရွိပါတယ္။ ဘယ္အခ်ိန္မွာ အိမ္ေထာင္မျပဳရ၊ ျပဳရင္ဘာျဖစ္မယ္ဆုိတဲ့ အထူးတ လည္ ေဟာၾကားသတ္မွတ္ခ်က္ မရွိပါဘူး။ သာသနာ့၀န္ထမ္းမ်ားကုိေတာ့ အိမ္ေထာင္မျပဳရ၊ ကာမဂုဏ ္ေမထုန္ မမွီ၀ဲရဆုိတာကုိေတာ့ အထူးသတ္မွတ္ ပညတ္ေတာ္မူပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ အိမ္ေထာင္ေရးနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ဘုရားရွင္ အထူးေဟာေတာ္မူတဲ့အခ်က္က အိမ္ေထာင္ျပဳၿပီး ေနာက္ပုိင္း အိမ္ေထာင္ေရးကုိ ဘယ္လုိအဆင္ေျပေအာင္ ေနထုိင္ရမယ့္အခ်က္နဲ႔ အိမ္ေထာင္ျပဳသူ လင္ေယာက်္ား ဇနီးမယားတုိ႔ လုိက္နာ က်င့္ႀကံရမယ့္ တာ၀န္မ်ား၊ အိမ္ေထာင္ေရးကုိ ထိခုိက္ပ်က္ျပားေစမယ့္အျပင္ သံသရာပါ ဒုကၡေေရာက္ ေစမယ့္ အိမ္ေထာင္ေရး ေဖာက္ျပန္မႈမ်ားကုိ မျပဳလုပ္ၾကဖုိ႔ ပညတ္သတ္မွတ္ေတာ္ မူေပးတဲ့ အခ်က္ပဲျဖစ္ ပါတယ္။ ဘယ္အခ်ိန္မွာ အိမ္ေထာင္ျပဳရမယ္၊ ဘယ္အခ်ိန္မွာ အိမ္ေထာင္မျပဳရဘူး ဆုိတဲ့အခ်က္ မဟုတ္ပါ ဘူး။ အိမ္ေထာင္ျပဳမႈဟာ ေရွးပေ၀သဏီတည္းက လုပ္ခဲ့ၾကတဲ့အလုပ္ပါ။ ဘုရားရွင္လက္ထက္မွာလည္း အိမ္ေထာင္ျပဳၾကပါတယ္။ ဘုရားလက္ထက္က လူသန္းေပါင္း ၇၀ေလာက္ရွိတဲ့ သာ၀တၳိၿမိဳ႕ ႀကီးဟာ အရိယာပုဂၢိဳလ္ခ်ည္းပဲ သန္းေပါင္း ၅၀ခန္႔ ရွိတယ္လုိ႔ ဆုိပါတယ္။ ဒီသာ၀တၱိၿမိဳ႕သူ ၿမိဳ႕သားေတြဟာ လည္း အိမ္ေထာင္ျပဳၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူတုိ႔အိမ္ေထာင္ျပဳမႈဟာ ၀ါတြင္းကုိေရွာင္ၿပီး ျပဳတယ္ဆုိတာကုိ ဗုဒၶ စာေပမွာ အထူးေဖာ္ျပတာ မရွိၾကပါဘူး။ သူတုိ႔အဆင္ေျပ သင့္ေလ်ာ္ခ်ိန္မွာ ျပဳၾကမွာပါ။ ဘုရားရွင္ ကုိယ္ေတာ္တုိင္လည္း ၄၅ႏွစ္ပတ္လုံး အိႏၵိယႏုိင္ငံတစ္၀ွန္း လွည့္လည္သီတင္းသုံးတဲ့ အခ်ိန္ဟာ သာ၀တၳိၿမိဳ႕ မွာ သီတင္းသုံးခ်ိန္က ပုိမ်ားပါတယ္။ ဒီလုိ ဘုရားရွင္ သီတင္းသုံးခ်ိန္မ်ားၿပီး အရိယာသူေတာ္စင္ အမ်ားဆုံး ရွိတဲ့ သာ၀တၳိျမိဳ႕မွာ သတ္မွတ္ပညတ္ ေဟာၾကားေတာ္မူခဲ့တဲ့ တရားေတာ္ေတြဟာလည္း အမ်ားႀကီးပါ။ အိမ္ေထာင္ျပဳမႈနဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ ကာလသတ္မွတ္ ေဟာၾကားခ်က္ရွိခဲ့မယ္ဆုိရင္ သာ၀တၳိၿမိဳ႕သားတုိ႔ရဲ႕ အိမ္ေထာင္ျပဳျခင္း အေၾကာင္းေတြလည္း စာေပမွာ အမ်ားႀကီးေတြ႔ေနရမွာပါ။ ဒါေပမယ့္ မရွိခဲ့့ပါဘူး။ ဘုရားရွင္ဟာ လူေတြအတြက္ အိမ္ေထာင္ျပဳမႈ၊ မျပဳမႈ၊ အိမ္ေထာင္ျပဳသင့္တဲ့ ကာလ၊ မျပဳသင့္တဲ့ ကာလေတြ ထက္ အိမ္ေထာင္တစ္ခုရဲ႕ အဆင္ေျပမႈ မေျပမႈေတြကုိ ပုိၿပီးဦးစားေပးပါတယ္။ အိမ္ေထာင္ရွင္ ႏွစ္ဦးတုိ႔ရဲ႕ အိမ္ေထာင္ေရးခုိင္ၿမဲဖုိ႔ လုိက္နာသင့္တဲ့ က်င့္၀တ္မ်ားကုိသာ ဦးစားေပးေဟာေတာ္မူပါတယ္။
ဒီလုိဆုိရင္ ဘုရားေဟာမဟုတ္တဲ့ ဒီ၀ါတြင္းကာလ အိမ္ေထာင္မျပဳရဆုိတဲ့ သတ္မွတ္ခ်က္ဟာ ျမန္မာျပည္မွာ ဘာေၾကာင့္ ေလးေလးနက္နက္ ရွိေနၾကတာလဲလုိ႔ ေမးစရာ ရွိပါတယ္။ ဒီအခ်က္ကေတာ့ ေရွးအစဥ္လာ ကတည္းက အ႐ုိးစဲြလာခဲ့တဲ့ အခ်က္ေတြျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္။ ေရွးကလူႀကီးသူမမ်ားဟာ ဘုရားသာသနာကုိ အလြန္သတ္၀င္ ယုံၾကည္ၾကၿပီး ဘာသာေရးကုိ အထူးအေလးထားတဲ့ သူမ်ားျဖစ္ၾကပါတယ္။ ရဟန္းေတာ္ မ်ား၀ါတြင္းကာလ ၀ါဆုိ၀ါကပ္ျပဳၾကတဲ့ အခ်ိန္မွာ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ေတြ ျဖစ္တဲ့ လူေတြအေနနဲ႔လည္း ကာမဂုဏ္ အာ႐ုံမ်ားနဲ႔ ဆက္စပ္ေနတဲ့ ဒီအိမ္ေထာင္ျပဳ သားေမြးျခင္း ကိစၥမ်ားကုိ မလုပ္ၾကဘဲ တစ္ႏွစ္ပတ္လုံး အလုပ္မ်ားနဲ႔သာ အခ်ိန္ကုန္ေနၿပီး မုိးတြင္းကာလမွာသာ အနားရၾကတဲ့ အခ်ိန္ေလးမွာ ကုသုိလ္ေကာင္းမႈမ်ား မ်ားမ်ားလုပ္ျဖစ္ၾကဖုိ႔ ႀကိဳးစားအားထုတ္ရင္း ၀ါတြင္းကာလမွာ အိမ္ေထာင္ျပဳျခင္းကုိ အထူးတလည္ မျပဳလုပ္ၾကျခင္း ျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္။ ေနာက္တစ္ခ်က္ စဥ္းစားမိတာက ၀ါတြင္းကာလဟာ မုိးရာသီကာလ ျဖစ္တဲ့အတြက္ မဂၤလာအခမ္းအနားမ်ား က်င္းပျပဳလုပ္ဖုိ႔အတြက္ မိုးအဆက္မျပတ္ရြာမႈက အခက္အခဲျဖစ္ ေစႏုိင္တဲ့ အေၾကာင္းတစ္ခုျဖစ္ေစသလုိ မုိးရာသီကာလ သီးႏွံစပါး စုိက္ပ်ိဳးထားခ်ိန္မ်ားျဖစ္လုိ႔ စား၀တ္ေနေရး အရလည္း အခက္အခဲ ျဖစ္ႏုိင္တဲ့အခ်က္ေၾကာင့္လည္း ျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ မုိးတြင္ကာလ အိမ္ေထာင္ ျပဳျခင္းကုိ မျပဳလုပ္ၾကဘဲ ေရွာင္ၾကဥ္ၾကတာျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္။ ဒီအစဥ္အလာမ်ားဟာ အခုေခတ္ေရာက္လာတဲ့ အခါမွာေတာ့ ေဗဒင္ယၾတာ ဓာတ္႐ုိက္ဓာတ္ဆင္ ဆရာမ်ားရဲ႕ လက္ခ်က္ေၾကာင့္ ၀ါတြင္းကာလ အိမ္ေထာင္ ျပဳရင္ပဲ တစ္ခုခုျဖစ္ႏုိင္သလုိ၊ အိမ္ေထာင္ေရးပဲ မတည္ၿမဲေတာ့သလုိ၊ တစ္ခုခုပဲ ထျဖစ္ေတာ့မလုိ ေျပာဆုိ ေဟာေျပာလာၾကရာက ၀ါတြင္းကာလ အိမ္ေထာင္မျပဳရဆုိတဲ့ အစဥ္အလာ ယုံၾကည္မႈႀကီးက လႊမ္းမုိး သက္ေရာက္ လာခဲ့ၾကတာလည္း ျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္။
တကယ္ေတာ့ ဘယ္အခ်ိန္ အိမ္ေထာင္ျပဳျပဳ အိမ္ေထာင္ျပဳသူ ႏွစ္ဦးရဲ႕ အေနအထားကုိလုိက္ၿပီး အိမ္ေထာင္ ေရး အဆင္ေျပမႈ မေျပမႈဆုိတာ ျဖစ္ၾကတာပါ။ ၀ါတြင္းကာလ အိမ္ေထာင္ျပဳမိလုိ႔ အိမ္ေထာင္ေရး အဆင္ေျပမႈ မေျပမႈ ျဖစ္ရတယ္ဆုိတာမ်ိဳး မရွိပါဘူး။ ၀ါပမွာ အိမ္ေထာင္ျပဳသူေတြလည္း အိမ္ေထာင္ေရး ျပႆနာေတြ အမ်ားႀကီး ရွိေနၾကပါတယ္။ အဓိကကေတာ့ တာ၀န္ကုိယ္စီေက်ပြန္ၿပီး အက်င့္သီလ ေကာင္းမြန္ေနမႈကသာ အဓိကျဖစ္ပါတယ္။ ဘယ္အခ်ိန္ အိမ္ေထာင္ျပဳမႈက အဓိကမက်ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ အ႐ုိးစဲြေနတဲ့ ယုံၾကည္မႈဟာ အလြန္အမတန္ ေဖ်ာက္ဖုိ႔ခက္လွပါတယ္။ အခုဆုိရင္ ျမန္မာႏုိင္ငံ တစ္၀ွန္းလုံးလုိလုိ ၀ါတြင္းကာလ အိမ္ေထာင္ျပဳမႈကုိ ေရွာင္ၾကတာ မ်ားပါတယ္။ ဒါကုိ ဆန္႔က်င္ၿပီး ေဖာက္ထြက္ဖုိ႔က အခ်ိန္အမ်ားႀကီး ယူရမယ့္အေနအထား ရွိပါတယ္။ ေနာက္တစ္ခ်က္က ဒီလုိ အိမ္ေထာင္ျပဳ သားေမြးကိစၥမ်ိဳးဆုိတာဟာလည္း ဗုဒၶဘာသာရဲ႕ လြတ္ေျမာက္ေရးအရ ၾကည့္ရင္အေရးႀကီးတဲ့ အခ်က္မဟုတ္ပါဘူး။ ကာမဂုဏ္အာ႐ုံကုိ အားေပးတဲ့ သေဘာမ်ိဳးလည္း သက္ေရာက္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ လည္း ဒီလုိ ၀ါတြင္းကာလ အိမ္ေထာင္မျပဳရဆုိတဲ့ အယူႀကီး ရွိေနၾကေပမယ့္ ရဟန္းေတာ္မ်ားဘက္ကေရာ လူႀကီးသူမမ်ားဘက္ကပါ အထူးတလည္ အေရးေပးၿပီး ေျပာဆုိတြန္းလွန္ျခင္း မျပဳၾကျခင္း ျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္။ ၀ါတြင္းကာလ အိမ္ေထာင္မျပဳရတဲ့ အတြက္ သံသရာဒုကၡျဖစ္ေစတဲ့ အလုပ္မဟုတ္ႏုိင္လုိ႔ ဒီအေပၚမွာ အထူးအေလးထားျခင္း မရွိၾကျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ တစ္ဘက္ကလည္း ဗုဒၶဘာသာ ယုံၾကည္မႈ အားေကာင္းလွ တဲ့ ျမန္မာႏုိင္ငံဟာ သံဃာေတာ္မ်ား အေလးအနက္ထားရာ ၀ါတြင္းကာလမွာ သာသနာ့၀န္ထမ္းေတြေတာင္ ဒီလုိေနၾကတာမဟုတ္ ဗုဒၶဘာသာ၀င္မ်ားလည္း အိမ္ေထာင္ျပဳ သားေမြးျခင္းမ်ားကုိ ေရွာင္ၾကဥ္ၾကတယ္ ဆုိတဲ့ အခ်က္ဟာ အေကာင္းဘက္ကၾကည့္ရင္ ဂုဏ္ယူစရာ ေကာင္းလွတဲ့အခ်က္ပါ။ ဒါေပမယ့္ ဒီအခ်က္က ဘုရားေဟာလုိ႔၊ ေဗဒင္ယၾတာဆရာေတြက ေျပာလုိ႔ အိမ္ေထာင္မျပဳၾကဘူးလုိ႔ နားလည္သတ္မွတ္ ေျပာဆုိၾကတယ္ဆုိရင္ေတာ့ မေကာင္းပါဘူး။ ဘုရားရွင္အေနနဲ႔ ၀ါတြင္းကာလ အိမ္ေထာင္ မျပဳရဘူးဆုိတဲ့ အခ်က္ကုိ လုံး၀ေဟာၾကားေတာ္ မမူပါဘူး။ ဒီလုိ ဘုရားေဟာ မဟုတ္တာကုိ ဘုရားေဟာသလုိမ်ိဳး ေျပာဆုိ သတ္မွတ္ၾကရင္လည္း အျပစ္ျဖစ္ၾကပါတယ္။
ဒီေနရာမွာ ၀ါတြင္းကာလ အိမ္ေထာင္မျပဳျခင္းကုိ ဘုရားေဟာလုိ႔ မျပဳတာလုိ႔ မမွတ္ၾကဘဲ ၀ါတြင္းကာလ အခုိက္အတန္႔ေလးမွာ ကိေလသာ အာ႐ုံကာမဂုဏ္မ်ား နည္းေနေစဖုိ႔နဲ႔ ကုသုိလ္ေကာင္းမႈမ်ား မ်ားမ်ား လုပ္ခြင့္ ရေစဖုိ႔ အိမ္ေထာင္ျပဳျခင္းကုိ မျပဳၾကျခင္း ျဖစ္တယ္လုိ႔ လက္ခံယုံၾကည္လုိက္ၾကရင္ အလြန္ေကာင္း ပါတယ္။ ေသခ်ာတာကေတာ့ ၀ါတြင္းကာလမွာ လူေတြလည္း အိမ္ေထာင္မျပဳရ၊ ေမထုန္မျပဳရ၊ ရွစ္ပါးသီလပဲ ေဆာက္တည္ၿပီး ေနရမယ္ဆုိတာ သတ္မွတ္ေဟာၾကားခ်က္ မရွိပါဘူးဆုိတာပါ။ မိမိတုိ႔အေနျဖင့္ ၀ါတြင္းကာလ အိမ္ေထာင္ျပဳလုိကလည္း ျပဳႏုိင္ၾကပါတယ္။ ၀ါတြင္းကာလ အိမ္ေထာင္ျပဳလုိ႔ အပါယ္ငရဲ လားရတယ္ဆိုတာ မရွိပါဘူး။ အိမ္ေထာင္က်ၿပီး အိမ္ေထာင္ေရးေဖာက္ျပန္လုိ႔ ကာေမသုမိစၧာစာရကံ က်ဴးလြန္လုိ႔ အပါယ္ငရဲ လားရတာပဲ ရွိပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ၀ါတြင္းကာလနဲ႔ အိမ္ေထာင္ျပဳျခင္းသည္ ဘာမွမသက္ဆုိင္တဲ့ အတြက္ ဘုန္းႀကီးေတြရဲ႕ ၀ါဆိုခ်ိန္ေၾကာင့္ တုိ႔ေတြအိမ္ေထာင္ျပဳေရးကုိ ထိခုိက္တယ္ ဆုိတာ မေတြးၾကဖုိ႔နဲ႔ဲ အိမ္ေထာင္ျပဳလုိက ၀ါတြင္း၀ါပ အဓိကမက်ဘဲ အိမ္ေထာင္က်ၿပီး ေနာက္ပုိင္း အိမ္ေထာင္ရွင္ႏွစ္ဦးတုိ႔ရဲ႕ တာ၀န္ေက်မႈနဲ႔ အိမ္ေထာင္ေရး မေဖာက္ျပန္မႈကသာ အဓိကက်ပါေၾကာင္း ထပ္ေလာင္းတင္ျပလုိက္ရပါတယ္။

အမ်ိဳးသမီးမ်ားႏွင့္ ဗုဒၶဘာသာ…

တရားပဲြအေတာ္မ်ားမ်ားမွာ တရားပဲြၿပီးလုိ႔ ေမးခြန္းေတြ ေမးပါလုိ႔ ဆုိလုိက္တဲ့အခါ ေမးတတ္တဲ့ ေမးခြန္း တစ္ခုက ``တစ္ခ်ိဳ႕ဗုဒၶစာေပေတြကုိ ဖတ္ရတဲ့အခါ အမ်ိဳးသမီးမ်ားနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး မေကာင္းေၾကာင္း ေဟာထားတာေတြ၊ တန္းတူအခြင့္ အေရးမရွိတာေတြကုိ သိရေတာ့ စိတ္ထဲမွာ ခံစားရတယ္၊ ဘာေၾကာင့္ လဲ..`` ဆုိတဲ့ ေမးခြန္းေလးတစ္ခုပါ။ ဟုိတစ္ေလာကလည္း ကေလးမေလးေတြက ''ဘယ္ေနရာ ေရာက္ ေရာက္ အမ်ိဳးသမီးေတြဟာ အၿမဲနိမ့္က်ၿပီး ခဲြျခားခံရတယ္၊ ျမန္မာျပည္မွာဆုိ ပုိလုိ႔ေတာင္ဆုိးေသးတယ္၊ ဘာသာေရးနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ေနရာေတြဆုိရင္ အမ်ိဳးသမီးမ်ား မသြားရ၊ မတက္ရဆုိတဲ့ ေနရာေတြ အမ်ားႀကီးရွိတယ္ စသျဖင့္ ေျပာၿပီး အဲဒါဟာ ဘာေၾကာင့္လဲ…''တဲ့။
မွန္ပါတယ္။ ဒီလုိျပႆနာမ်ိဳးက ေနရာတုိင္း၊ ႏုိင္ငံတုိင္းမွာ ႀကဳံေတြ႕ရမယ့္ ျပႆနာပါ။ အမ်ိဳးသမီးမ်ား ဘက္ကၾကည့္ရင္ သူတုိ႔ကုိ ခဲြျခားဆက္ဆံတယ္၊ ႏွိမ့္ခ်ဆက္ဆံတယ္ဆုိတဲ့ အေတြးေတြ ၀င္မိၾကမွာပါ။ ဒီလုိ၀င္မိတာလည္း အျပစ္လုိ႔ ေျပာလုိ႔မရပါဘူး။ တစ္ခ်ိဳ႕ကလည္း ဒါဟာ ဘာသာတရားေၾကာင့္ ဘာသာ တရားမွာ ေဟာၾကားထားတဲ့ အမ်ိဳးသမီးေတြနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြေၾကာင့္ ဒီလုိ ခဲြျခား ခံရတာလုိ႔ ေတြးၾကပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ ဗုဒၶစာေပေတြမွာ ေဖာ္ျပတဲ့ အမ်ိဳးသမီးမ်ား မေကာင္းေၾကာင္း ဇာတ္ေတာ္နိပါတ္ေတာ္ စတာေတြေၾကာင့္ အမ်ိဳးသမီးမ်ားအေပၚ မေကာင္းျမင္တဲ့သေဘာ၊ အမ်ိဳးသမီးမ်ားကုိ ယုတ္နိမ့္တဲ့သေဘာစသည္ျဖင့္ ျမင္ေနၾကတာ ျဖစ္ေၾကာင္း မခံမရပ္ႏုိင္ ေျပာဆုိလာၾကပါတယ္။ လူလူခ်င္း အတူတူ ခဲြျခားဆက္ဆံခံရတဲ့ အတြက္ စိတ္ထဲမွာ မခံခ်ိမခံသာ ျဖစ္မိတယ္လုိ႔လည္း တစ္ခ်ိဳ႕က ရင္ဖြင့္လာ ၾကပါတယ္။
တကယ္ေတာ့ ဒီလုိျဖစ္လာတာ ဗုဒၶဘာသာႏွင့္ မသက္ဆုိင္ဘူးလုိ႔ ျမင္မိပါတယ္။ ေယာက်္ား၊ မိန္းမဆုိတဲ့ သဘာ၀နိယာမ သေဘာက ခဲြျခားေပးခဲ့ျခင္းသာ ျဖစ္ပါတယ္။ အမ်ိဳးသားမ်ားအျဖစ္၊ အမ်ိဳးသမီးမ်ား အျဖစ္ ကဲြျပားလာေစတဲ့ ကုိယ္အဂၤါ အစိပ္အပုိင္းမ်ားေၾကာင့္ပဲ ေနရာတကာမွာ ရင္ေဘာင္တန္းလုိ႔ မရတဲ့ အေန အထားေတြ ျဖစ္ေနတာပါ။ ဒီသဘာ၀ နိယာမေတြေၾကာင့္ပဲ အမ်ိဳးသမီးမ်ားမွာ အမ်ိဳးသားမ်ားလုိ လြတ္လပ္မႈ မရွိတာ၊ အမ်ိဳးသားမ်ားထက္ ပုိတဲ့ခႏၶာ၀န္ ဒုကၡေတြ ရွိလာတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ေသခ်ာတာကေတာ့ အမ်ိဳးသမီး ေတြဟာ အမ်ိဳးသားေတြထက္ ဒုကၡေတြ ပုိမ်ားတယ္ဆုိတာ ေသခ်ာပါတယ္။ ဗုဒၶဘာသာလာ ကမၼနိယာမ သေဘာတရားအရ ၾကည့္ရင္ အတိတ္ကျပဳခဲ့တဲ့ ကမၼသတၱိ ကံစြမ္းေတြအရ ဒီလုိ ဒုကၡပုိမ်ားတဲ့ လူသားအျဖစ္ ေမြးဖြားလာရျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါက အတိတ္ကုိ ေျပာျပတာပါ။ ဒီသေဘာအရ ၾကည့္ရင္ ေယာက္်ားအျဖစ္၊ မိန္းမအျဖစ္ ေမြးဖြားမႈဟာ ကံအက်ိဳးေပး ကြာျခားမႈေၾကာင့္လုိ႔လည္း ေျပာလုိ႔ရပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕လည္း အမ်ိဳးသမီးဘ၀ကုိပဲ တပ္မက္တတ္တဲ့ တဏွာေၾကာင့္ အမ်ိဳးသမီးအျဖစ္ ျပန္ေမြးေနၾကတာေတြ ရွိပါတယ္။ ထားပါေတာ့။ ဒါက အမ်ိဳးသမီးအျဖစ္ကုိ ရလာတတ္တဲ့ အေၾကာင္းေလးကုိ ေျပာျပတာပါ။

ဒါေပမယ့္ ဒီလုိ မိန္းမေယာက္်ား အျဖစ္ကဲြျပားေနေပမယ့္ တူညီတဲ့ တန္ဖုိးမျဖစ္ႏုိင္တဲ့ ေကာင္းက်ိဳးကေတာ့ ရခဲတဲ့ လူ႕ဘ၀ကုိ ရလာျခင္းဆုိတဲ့ အခ်က္ပါ။ ရခဲ့တဲ့ လူဆုိတဲ့ ဒုလႅဘတရားမွာ အမ်ိဳးသား၊ အမ်ိဳးသမီးလုိ႔ ခဲြျခားမႈမရွိပါဘူး။ ဗုဒၶဘုရားရွင္ ကုိယ္ေတာ္တုိင္လည္း အမ်ိဳးသား၊ အမ်ိဳးသမီး ခဲြျခားမႈ မရွိသလုိ အမ်ိဳးသမီးမ်ားကုိ ႏွိမ့္ခ်ဆက္ဆံတဲ့သေဘာ၊ ခဲြျခားဆက္ဆံတဲ့ သေဘာ၊ ယုတ္ညံ့တဲ့ လူသားအျဖစ္ ထုတ္ေဖာ္ေဟာၾကားတဲ့ သေဘာမ်ား မရွိခဲ့ပါဘူး။ အမ်ိဳးသမီးမ်ားကုိလည္း လူသားမ်ားအျဖစ္ လူ႔တန္ဖုိး၊ လူ႕သိကၡာ၊ လူ႔အသိဉာဏ္ရွိတဲ့ သူမ်ားအျဖစ္ ခ်ီးေျမွာက္ပါတယ္။ တရားေဟာတဲ့အခါမွာလည္း အမ်ိဳးသား မ်ားျဖစ္လုိ႔ ေဟာတယ္။ အမ်ိဳးသမီးမ်ား ျဖစ္လုိ႔ မေဟာဘူး စတာေတြ မရွိပါဘူး။ အမ်ိဳးသားမ်ား ေသာတာပန္ ျဖစ္ႏုိင္သလုိ အမ်ိဳးသမီးမ်ားလည္း ေသာတာပန္ ျဖစ္ႏုိင္ၾကပါတယ္။ အမ်ိဳးသားမ်ား အာသေ၀ါကုန္ခမ္း ရဟႏၲာျဖစ္ႏုိင္သလုိ အမ်ိဳးသမီးမ်ားလည္း ရဟႏၲာ ျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္။ အမ်ိဳးသားမ်ား နိဗၺာန္ကုိ မ်က္ေမွာက္ ျပဳႏုိင္သလုိ အမ်ိဳးသမီးမ်ားလည္း နိဗၺာန္ကုိ မ်က္ေမွာက္ျပဳႏုိင္ပါတယ္။ ေနာက္ဆုံး အမ်ိဳးသမီးမ်ား သာသနာ့ေဘာင္၀င္လာရင္ ျပႆနာ အမ်ိဳးမ်ိဳးရွိလာႏုိင္တာ၊ အမ်ိဳးသမီးရဟန္းမမ်ားရဲ႕ သာသနာဟာ ၾကာၾကာမတည္ႏုိင္တာကုိ သိရွိေပမယ့္ အမ်ိဳးသမီးမ်ားကုိ အခြင့္အေရး ေပးလုိတဲ့အတြက္ ဘိကၡဳနီသံဃာ့ အဖဲြ႕အစည္းကုိ ခြင့္ျပဳၿပီး ဘိကၡဳသံဃာ အဖဲြ႕အစည္းအတုိင္း သာသနာေေတာ္မွာ အသိအမွတ္ ျပဳေပးခဲ့ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဘုရားရွင္အေနနဲ႔့ တစ္နည္းအားျဖင့္ ဗုဒၶဘာသာအေနနဲ႔ အမ်ိဳးသမီးမ်ားအေပၚ နိမ့္ခ်ျခင္း၊ ခဲြျခားဆက္ဆံျခင္း၊ အခြင့္အေရး မေပးျခင္းမ်ား မရွိခဲ့ပါဘူး။
ဟုိဟုိဒီဒီ ေျပာစရာမလုိဘဲ ဗုဒၶဘာသာရဲ႕ အဓိက အေရးႀကီးဆုံးျဖစ္တဲ့ လြတ္ေျမာက္ေရးဆုိတဲ့ နိဗၺာန္ကုိ မ်က္ေမွာက္ျပဳရတဲ့ ေနရာမ်ိဳးနဲ႔ ခ်ိန္ထုိးၾကည့္ရင္ သိႏုိင္ပါတယ္။ အမ်ိဳးသမီးမ်ား ျဖစ္ေနလုိ႔ တရားမရဘူး ဆုိတာမရွိခဲ့ပါဘူး။ ဒီအခ်က္တစ္ခ်က္တည္းကုိ ၾကည့္လုိက္ရင္ပဲ ဗုဒၶဘာသာရဲ႕ ဒီမုိကေရစီ က်မႈ၊ တန္းတူ အခြင့္ အေရးရွိမႈ၊ တစ္ေျပးညီတည္း ဆက္ဆံမႈကုိ သိႏုိင္ပါတယ္။ သဘာ၀က ေပးလုိက္တဲ့ ခႏၶာကုိယ္ ဖဲြ႕စည္းမႈ အေနအထားအရ အမ်ိဳးသမီးမ်ားကုိ အားနည္းတဲ့ သူမ်ားအျဖစ္သာ သေဘာထားပါတယ္။ ယုတ္ညံ့တဲ့ သူမ်ားအျဖစ္ မသတ္မွတ္ပါဘူး။ ဗုဒၶကုိယ္ေတာ္တုိင္လည္း အမ်ိဳးသား အမ်ိဳးသမီး ကဲြျပားတဲ့ အတြက္ အရိယာသူေတာ္စင္ မျဖစ္ရဘူးလုိ႔ မသတ္မွတ္ပါဘူး။ အမ်ိဳးသားျဖစ္ေစ အမ်ိဳးသမီးျဖစ္ေစ ပါရမီအဟုန္ရွိၿပီး အက်င့္သိကၡာျပည့္စုံစြာနဲ႔ ႀကိဳးစားအားထုတ္ပါက တရားရႏုိင္တယ္ဆုိတာ သက္ေသျပခဲ့ ပါတယ္။ အမ်ိဳးသမီး ရဟန္းမမ်ားကုိလည္း အမ်ိဳးသား ရဟန္းေတာ္မ်ား နည္းတူ ဧတဒဂ္ ရထူးမ်ားနဲ႔ ခ်ီးျမွင့္ေပးခဲ့ပါတယ္။
သုိ႔ေသာ္ ဗုဒၶဘာသာမွာ အဆင့္ျမင့္မႈ မျမင့္မႈ ခဲြျခားမႈေတာ့ ရွိပါတယ္။ ဒါကလည္း ေယာက်္ား မိန္းမဆုိတဲ့ သဘာ၀နိယာမ ကဲြျပားမႈ၊ ပညာတတ္မႈ မတတ္မႈ စတာေတြကုိ လုိက္ၿပီး ခဲြျခားတာ မဟုတ္ပါဘူး။ သူတုိ႔ရဲ႕ ကုိယ္က်င့္သီလ ျမင့္မႈ၊ မျမင့္မႈကုိ ၾကည့္ၿပီး တစ္လင္တစ္မယားထဲမွာပဲ အမ်ိဳးသမီးက အမ်ိဳးသားထက္ အက်င့္သိကၡာျမင့္ျမတ္ရင္ အမ်ိဳးသားထက္သာသူအျဖစ္ ခ်ီးက်ဴးေတာ္မူပါတယ္။ အမ်ိဳးသားျဖစ္ေပမယ့္ အက်င့္သိကၡာ မေကာင္းရင္ ဘယ္မ်က္ႏွာမွ မေထာက္ဘဲ ကဲ့ရဲ႕ေတာ္မူပါတယ္။ ဘုရားရွင္ရဲ႕ ကဲ့ရဲ႕ေတာ္မူ တဲ့အခါ သုံးတဲ့စကားက ``ေမာဃပုရိသ- မဂ္ဖုိလ္မၿပီး အခ်ည္းႏွီးေသာ ေယာက်္ား`` ဆုိတဲ့စကားပါ။ ၿပီးေတာ့ တစ္အိမ္ေထာင္တည္း ျဖစ္ေပမယ့္ လင္ေယာက္်ားက သီလလုံၿခဳံၿပီး မယားက သီလမလုံၿခဳံရင္္ နတ္သားလင္ႏွင့္ ေသသူမယားတုိ႔ ေပါင္းသင္းျခင္းႏွင့္ တူေၾကာင္း၊ မယားက သီလလုံၿခဳံၿပီး ေယာက်္ားက သီလမလုံၿခဳံရင္္ နတ္သမီးမယားႏွင့္ ေသသူလင္တုိ႔ ေပါင္းသင္းျခင္းႏွင့္ တူေၾကာင္း စသည္ျဖင့္ မိန္းမေယာက်္ား မခဲြျခားဘဲ အက်င့္သီလကုိသာ အဓိကထားကာ အဆင့္အနိမ့္အျမင့္ သတ္မွတ္ေပးပါတယ္။ ဒါေတြကုိ ၾကည့္ရင္ ဗုဒၶဘာသာဟာ လူတန္းစား ခဲြျခားတတ္တဲ့၊ အမ်ိဳးသမီးမ်ားကုိ ႏွိမ္ခ်တတ္တဲ့ ဘာသာမဟုတ္ဘူး ဆုိတာ နားလည္သေဘာေပါက္ ႏုိင္ပါတယ္။
အခ်ဳပ္အားျဖင့္ ေျပာခ်င္တာက ကံအက်ိဳးေပးေၾကာင့္ ေယာက်္ားအျဖစ္၊ မိန္းမအျဖစ္ ေမြးဖြားလာခဲ့ရၿပီး ရရွိလာတဲ့ အခြင့္အေရးမ်ားဟာလည္း အနည္းငယ္ကဲြျပားေနတာ၊ ဒုကၡေတြ ပုိေနတာ၊ နည္းေနတာ ရွိတတ္ ေပမယ့္ စစ္မွန္တဲ့ သေဘာသဘာ၀ အေနျဖင့္ကေတာ့ အမ်ိဳးသားျဖစ္ေစ၊ အမ်ိဳးသမီးျဖစ္ေစ နိဗၺာန္မရ ေသးသမွ်ေတာ့ ခႏၶာကုိယ္ရလာတဲ့သူ မွန္သမွ် ဒုကၡေတြကေတာ့ ရွိေနၾကမွာ ျဖစ္တယ္ဆုိတာပါ။ အမ်ိဳးသား ဘ၀ဟာ ဘုရားျဖစ္ႏုိင္၊ စၾကာ၀ေတးမင္းေတြ ျဖစ္ႏုိင္တဲ့အတြက္ ျမင့္ျမတ္တယ္လုိ႔ ဆုိႏုိင္ေပမယ့္ ဒုကၡ အေပါင္းမွ ၿငိမ္းရာနိဗၺာန္ကုိ ၀င္ၾကတဲ့အခါမွာေတာ့ အမ်ိဳးသမီးမ်ားလည္း အမ်ိဳးသားမ်ား တန္းတူရႏုိင္၊ ေရာက္ႏုိင္တယ္ဆုိတာ ျငင္းလုိ႔မရတဲ့ အမွန္တရားျဖစ္ပါတယ္။ ကံအက်ိဳးေပးအရ အမ်ိဳးသမီးမ်ား အျဖစ္ဘ၀ ကုိ ရရွိလာမႈႏွင့္အတူ အမ်ိဳးသမီးမ်ား၏ ဒုကၡမ်ားလည္း ခံစားလာရမႈေတြ ရွိေနၾကတဲ့အတြက္ အမ်ိဳးသမီးမ်ား ကုိ အားနည္းသူမ်ားအျဖစ္ ျမင္ႏုိင္ၾကေပမယ့္ ယုတ္နိမ့္တဲ့သူမ်ား၊ အဆင့္နိမ့္တဲ့သူမ်ားကေတာ့ မဟုတ္ၾကဘူး ဆုိတာပါ။ ဒါေပမယ့္ အက်င့္သိကၡာေတြ ပ်က္ျပားေနမယ္၊ အကုသုိလ္ေတြမ်ားေနမယ္ ဆုိရင္ေတာ့ ဒီလုိ သူမ်ိဳးကုိ နိမ့္က်တဲ့သူမ်ားလုိ႔ ေျပာႏုိင္ပါတယ္။ ဒီနိမ့္က်မႈကေတာ့ အမ်ိဳးသမီးျဖစ္ရလုိ႔ မဟုတ္ပါဘူး။ အမ်ိဳးသားပဲ ျဖစ္ျဖစ္ အမ်ိဳးသမီးပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ကုိယ္က်င့္ပ်က္ရင္ေတာ့ အကုန္နိမ့္က်သူေတြ ျဖစ္ေနမွာပါ။ အဲလုိမ်ိဳးသူေတြ ဆုိရင္ေတာ့ ဘယ္ေနရာသြားသြား ခဲြျခားဆက္ဆံခံေနၾကရမွာပါ။
ဒါေၾကာင့္ ကံေပးမႈနဲ႔ သဘာ၀တရားအရ ရလာတဲ့ အမ်ိဳးသမီးမ်ားဟာ အမ်ိဳးသားမ်ားတန္းတူ အရာရာ ရင္ေဘာင္မတန္းႏုိင္ၾကေပမယ့္ အက်င့္သီလေကာင္းၿပီး ကိေလသာကုန္ရာ လမ္းစဥ္ကုိ လုိက္နာက်င့္သုံးေန မယ္ဆုိရင္ နိဗၺာန္ဆုိတဲ့ အခြင့္အေရး တံခါးက အၿမဲဖြင့္လစ္ထားေနမွာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ဟုိေတြးဒီေတြး မေတြးၾကဘဲ အမ်ိဳးသမီးျဖစ္ေပမယ့္ အမ်ိဳးသားမ်ားထက္သာေအာင္၊ အမ်ိဳးသားမ်ား ထက္ အဆင့္ျမင့္ေအာင္ ကုိယ့္ရဲ႕ သီလ၊သမာဓိ၊ပညာ သိကၡာတရားမ်ား ျမင့္မားေအာင္သာ ႀကိဳးစားမယ္ဆိုရင္ တကယ္လည္း ျမင့္မားလာမယ္ဆိုရင္ေတာ့.....…

Saturday, September 19, 2009

အႏွစ္ကိုးပါး (အပုိင္း-၁၄)

ေဗာဓိဥာဏ္ရေအာင္ တရားထုိင္တာပါတဲ့
အမ်ဳိးသမီးတစ္ေယာက္ကို ခ်ဥ္းကပ္ၿပီးေတာ့ ဘုန္းႀကီးက ေမးၾကည့္တယ္။ တိဘက္ အမ်ဳိးသမီးေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ၾသစေၾတးရီးယား အမ်ဳိးသမီးတစ္ေယာက္ ေဗာဓိပင္နား ထိုင္ေနတာ။ သူ႔ကို ေမးၾကည့္တယ္။
''မင္း အဲဒါ ဘာလုပ္ေနတာလဲ''လုိ႔ ေမးေတာ့ ''ဒါေလးေတြနဲ႔ ပြတ္တာ တျခားမဟုတ္ပါဘူး။ တရားထုိင္လုိ႔ ရိွရင္ တပည့္ေတာ္တုိ႔က ေဗာဓိဓာတ္ရေအာင္ တရားထုိင္ၾကတာ၊ ေဗာဓိÓဏ္ရေအာင္ တရားထုိင္တာဆိုေတာ့ ေဟာဒီ ေၾကးျပားေလးရဲ႕ မ်က္ႏွာျပင္မွာ တရားထုိင္ရင္း ထိုင္ရင္းနဲ႔ ေဗာဓိဥာဏ္ကုိ ရမယ္ဆိုတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ တစ္စံု တစ္ေယာက္အတြက္ တစံုတခုေသာ အမွတ္အသားဟာ ဒီမွာ လာၿပီးေတာ့ ထင္တယ္''တဲ့ သူက။
ေဗာဓိေညာင္ရြက္ သဏၭာန္ကေလး ထင္ခ်င္ထင္မယ္။ ပဒုမၼာၾကာဖူးေလး သဏၭာန္လာၿပီးေတာ့ ထင္ခ်င္ ထင္မယ္။ ၾကာပြင့္သဏၭာန္လာၿပီးေတာ့ ထင္ခ်င္ ထင္မယ္။ အဲဒီလို တစံုတခုထင္လုိ႔ရိွရင္ သူတို႔မွာ ထူးျခားတဲ့ တရားရၿပီလုိ႔ ဆရာမ်ားက ဒီလုိ ေျပာထားပါတယ္တဲ့။
အဲဒါေၾကာင့္မုိ႔လို႔ တရားထုိင္ၿပီး ဇြဲေကာင္းေကာင္းနဲ႔ မၾကာမၾကာ ေၾကးခြက္ထဲကေန ေက်ာက္ခဲကေလးေတြ၊ ေရြးေစ့ကေလးေတြ၊ ဂ်ဳံေစ့ကေလးေတြ ထုတ္ထုတ္ၿပီးေတာ့ ဒီေၾကးျပားေလးကို ပြတ္ပြတ္ေပးရတာဟာ ခုနက အမွတ္ လကၡဏာေပၚမလားလုိ႔ ပြတ္ၿပီးေတာ့ၾကည့္တာတဲ့။ သူတုိ႔က ဒီလုိေျပာတယ္။
ဒီေတာ့ ဘုန္းႀကီးက စဥ္းစားတယ္။ ဒီနည္းလဲ ေတာ္ေတာ္ေတာ့ေကာင္းသားပဲလို႔။ ဘာျဖစ္လို႔ ေကာင္းသလဲ။ တရားထုိင္တဲ့ေနရာမွာ ဇြဲေကာင္းတယ္။ ဆရာက လွည့္စား ေပးထားတာလား၊ တကယ့္အယူအဆလားေတာ့ မေျပာတတ္ဘူး။ တကယ့္အယူအဆ ျဖစ္ေကာင္းပါရဲ႕။ ဆရာ လွည့္တာေတာ့ ဟုတ္မယ္မထင္ပါဘူး။
ဒီေၾကးျပားေလးရဲ႕ မ်က္ႏွာျပင္ထက္မွာ ခုနက ေက်ာက္ခဲေလးနဲ႔ ပြတ္တုိက္လုိ႔ ေဗာဓိေညာင္ရြက္ကေလး ေပၚလာတယ္ဆိုရင္ ဧကန္ပဲ ဒီပုဂၢိဳလ္ဟာ ေဗာဓိဥာဏ္ မၾကာခင္ ရမယ္။ ၾကာဖူးေလးဆိုရင္ေတာ့ ေဗာဓိဥာဏ္ရဖုိ႔ ေဝးေသးတယ္။ ၾကာပြင့္ဆုိယင္ေတာ့ ''မင္းဟာ ေဗာဓိဥာဏ္ ရၿပီ''တဲ့၊ ပြင့္လာၿပီကိုး။
အဲဒီလုိ အထိမ္းအမွတ္ေတြနဲ႔ သူတို႔က ထုိင္ၾကတာ ဆုိပါလား။ ဒီေတာ့သမာဓိစခန္း ႀကိဳးပမ္းတယ္ဆုိေပမဲ့ ''ျပည့္စံုေသာ သမာဓိ'' မဟုတ္ဘူး။ သီလစခန္း ႀကိဳးပမ္းတယ္ဆိုေပမယ့္ ''ျပည့္စံုတဲ့ သီလ'' မရိွဘူး။ ပညာစခန္း ႀကိဳးပမ္းတယ္ဆိုေပမဲ့ တကယ့္ ပညာဥာဏ္ မဟုတ္ၾကဘူး။

ရတနာဃရ ေရႊအိမ္သို႔ ေရာက္ခဲ့ပါသည္
ေျပာလက္စနဲ႔ ေျပာပါဦးမယ္။ အဲဒီေဗာဓိပင္ႀကီး ရဲ႕ အေနာက္ေျမာက္ယြန္းယြန္းမွာ ''ရတနာဃရ ေရႊအိမ္'' ဆိုတာ ရိွတယ္။ ဘုရားကိုယ္ေတာ္ျမတ္ ဘုရား ျဖစ္ေတာ္မူၿပီးေတာ့ ေလးႀကိမ္ေျမာက္ သတၱာဟအျဖစ္ ရတနာ ဃရ ေရႊအိမ္မွာ စံေတာ္မူပါတယ္။ ေလးႀကိမ္ေျမာက္ သတၱာဟ ရတနာဃရ ေရႊအိမ္ မွာ စံေနေတာ္မူၿပီးေတာ့ ဘာဆင္ျခင္ သံုးသပ္ပါသလဲ ဆိုရင္ ဓမၼသဂၤဏီ၊ ဝိဘင္း၊ ဓာတုကထာ၊ ပုဂၢလပညတ္၊ ကထာဝတၴဳ၊ ယမိုက္၊ ပ႒ာန္း၊ အဘိဓမၼာ ၇-က်မ္းကုိ ဆင္ျခင္ သံုးသပ္ေတာ္မူခဲ့တယ္။
ေရွ႕ပိုင္း အဘိဓမၼာ ၆-က်မ္း ဆင္ျခင္ေတာ္မူစဥ္ ဘုရားရွင္ ကိုယ္ေတာ္ျမတ္မွာ ေရာင္ျခည္ေတာ္ဓာတ္ေတြ ေပၚမလာဘူး။ ဓမၼသဂၤဏီ၊ ဝိဘင္း၊ ဓာတုကထာ၊ ပုဂၢလ ပညတ္၊ ကထာဝတၴဳ၊ ယမုိက္ရယ္လုိ႔ အဘိဓမၼာ ၆-က်မ္း စီးျဖန္း သံုးသပ္ေတာ္မူစဥ္ ဘုရားရွင္ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ မွာ ေရာင္ျခည္ ေတာ္ဓာတ္ေတြ ေပၚမလာ ေသးဘူးတဲ့။ ''ေဟတု ပစၥေယာ''အစရိွသည္ျဖင့္ ပ႒ာန္း ေဒသနာကို စီးျဖန္းဆင္ျခင္ေတာ္မူမွသာလွ်င္ ဘုရားရွင္ ကိုယ္ ေတာ္ျမတ္ရဲ႕ ကုိယ္ေတာ္မွ ေရာင္ျခည္ေတာ္ေျခာက္သြယ္တုိ႔သည္ စၾကာဝဠာအႏွံ႔ ပ်ံ႕ႏွံ႔ ကြန္႔ျမဴးေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။
ဒီေတာ့ ဘုရားရွင္ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ ရတနာဃရစံအိမ္မွာ ေနေတာ္မူစဥ္ ေရာင္ျခည္ေတာ္ေျခာက္ပါး ကြန္႔ ျမဴးေတာ္မူခဲ့တာဟာ ပ႒ာန္းေဒသနာ ဆင္ျခင္လုိ႔။
ဒါေၾကာင့္ ဘုရားရွင္ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ ေဟာဒီ ရတနာဃရစံအိမ္မွာ ၇-ရက္လံုးလံုး သီတင္းသံုးေတာ္မူတုန္းက ပ႒ာန္းေဒသနာေတာ္ေတြကို ေရာင္ျခည္ေတာ္ ကြန္႔ျမဴးေတာ္မူသည္အထိ ဆင္ျခင္သံုးသပ္ေတာ္မူခဲ့တယ္။
ဗုဒၶါႏုႆတိဘာဝနာကမၼ႒ာန္းကလဲ ေဟာဒီမွာ စီးျဖန္းဦးမယ္ဆိုၿပီးေတာ့ ရတနာဃရေရႊအိမ္ ေနရာကို ရွာၿပီး ဘုန္းႀကီးက ''ငါပ႒ာန္းရြတ္မယ္''ဆိုၿပီးေတာ့ သြားတာ။ ရတနာဃရ ေရႊအိမ္ကို ေတြ႕တဲ့အခါက်ေတာ့ ကင္မရာ အေသးေလး လြယ္အိတ္ထဲက ထုတ္ၿပီးေတာ့ အဲဒါ ဓာတ္ပံု႐ုိက္တယ္။
ဝင္တဲ့အေပါက္ကို လုိက္ရွာျပန္ေတာ့ ေတြ႕တယ္။ ေျမာက္ဘက္မွာ အေပါက္ရိွတယ္။ ၁၂-ေတာင္ ပတ္လည္ ေလာက္ရိွတဲ့ အုတ္တိုက္ကေလး၊ အမိုးမရိွပါဘူး။
ျမန္မာျပည္မွာသာ ဆိုရင္ေတာ့ ဒီလုိေနရာမ်ဳိးဟာ ေရႊတဝင္းဝင္း ျဖစ္ေနမွာပဲ။ အခုေတာ့ အုတ္တိုက္ကေလး ဟာ အမုိးလဲ မရိွဘူး။ ေျမာက္ဘက္လွည့္ထားတဲ့ တံခါး ေပါက္ကေန ဝင္မယ္လုိ႔ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သကၤန္း တစ္ထည္က တံခါးကို တခါတည္း ပိတ္ထားတယ္။

တိဘက္ဘုန္းေတာ္ႀကီးတပါးနဲ႔ ေတြ႕ရျပန္တယ္
ဝင္တဲ့တခါးေပါက္မွာ သကၤန္းႀကီးနဲ႔ ပိတ္ထားတာ ေတြ႕ရေတာ့ ''အင္း အထဲမွာ တစံုတေယာက္ေတာ့ ရိွတယ္နဲ႔ တူတယ္''လုိ႔ေတြးၿပီး အဲဒီသကၤန္းစကို အသာဆြဲလွန္ၿပီး အထဲဝင္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ တိဘက္ ဘုန္းႀကီးတစ္ပါး ထုိင္ေန တာ ေတြ႕ရတယ္။
တိဘက္ဘုန္းႀကီး အထဲမွာ ဝင္ထိုင္ေနတာ ေတြ႕ရေတာ့ ဒီကိုယ္ေတာ္ႀကီး ဘာမ်ားလုပ္သလဲဆုိၿပီး ေလ့လာ ၾကည့္တယ္။ တိဘက္ဘုန္းႀကီး ပါးစပ္က တုိးတုိးတိုးတုိးနဲ႔ ရြတ္ေနတဲအသံကိုလဲ ၾကားရတယ္။ လက္ထဲမွာ လဲပဲ ပစၥည္း ေလးတခုကိုင္ၿပီးေတာ့ သူလႈပ္ေနတယ္။ အဲဒီပစၥည္းေလးက တစ္ေတာင္ေလာက္ အ႐ိုး တပ္ထားတယ္၊ လွလွပပ ပန္းပုေတြနဲ႔ ပန္းေတြနဲ႔ ထြင္းၿပီးေတာ့ထားတဲ့ အုန္းမႈတ္ အရြယ္အစားေလာက္ ရိွတယ္။အုန္းသီးေသးေသး အရြယ္အစားေလာက္ရိွတဲ့ သတၴဳ ဗူးကေလးတစ္ဗူး၊ ေအာက္က အ႐ုိးတပ္ ထားတယ္။ ထိပ္အလယ္တည့္တည့္က အသီးေလးနဲ႔။ အဲဒီအသီးေလး မွာ ခေလာက္ကေလးလုိပဲ ဘုေလး တစ္ခု တြဲေလာင္းေလး ဆြဲထားတယ္။အ႐ိုးေအာက္က ကိုင္ၿပီးေတာ့ သူက လက္နဲ႔ ယမ္း ေနေတာ့ အေပၚက အသီးေလးဟာ လည္ေနတယ္။ အဲဒါေလး လွည့္ယမ္းၿပီးေတာ့ ကိုယ္ေတာ္ႀကီးပါးစပ္ကေန မႏၲာန္ေတြ ရြတ္ေန တယ္။ဘုန္းႀကီးက အနားကပ္ၿပီး စိုက္ၿပီးေတာ့ နည္း နည္း နားေထာင္ၾကည့္တယ္။ အသံကိုၾကားေတာ့ ၾကားရ တယ္။ ပီပီသသ မၾကားရဘူး။ တျဖည္းျဖည္း တုိးတုိးတုိးတုိး သြားေတာ့ သူ႔အနား နည္းနည္း တိုးလဲတိုးလုိက္မိေရာ သူ႔ပခံုးနား ဘုန္းႀကီးေခါင္း ေရာက္သြားတယ္။ အဲဒီေတာ့မွ အသံကို ေတာ္ေတာ္ေလး ပီပီၾကားရတယ္။
အသံၾကားရေအာင္ဆိုၿပီး သူ႔အနား တုိးတုိး တုိး တုိးၿပီးေတာ့ ကပ္သြားတယ္။ အသံေတာ့ ပီပီသသေလး ၾကားရတယ္။ အသံၾကားရတာနဲ႔အမွ် သူ႔ကိုယ္က ထြက္လာ တဲ့အနံ႔ဟာ ဘုန္းႀကီးအဖုိ႔ ေခါင္းကိုက္မတက္ပါပဲ။
အနံ႔ အသက္ဟာ ေတာ္ေတာ္ေလးဆုိးတယ္။ ဒီ တိဘက္ဘုန္းႀကီးဟာ ဘာေၾကာင့္အသားေတြ တင္းမာၿပီး ေတာ့ အနံ႔ေတြ နံေနတာလဲလုိ႔ ဆုိေတာ့ အဲဒါကေတာ့ ဘုန္းႀကီးကိုယ္တုိင္ လက္ေတြ႕ က်င့္သံုးခဲ့တာ။
ေျပာရဦးမယ္။ နယူးေဒလီမွာ ခ်မ္းလြန္းလို႔ ေရ မခ်ဳိးပဲနဲ႔ ဘုန္းႀကီးေတာ့ ဒီအတုိင္းကုပ္ေနတာ။ အသား ေတြလဲ တင္း ၿပီးေတာ့ ျဖစ္ေနတယ္။ ရန္ကုန္က ဒကာမႀကီး တစ္ေယာက္ သူက နယူေဒလီ ေရာက္ေနတယ္။ အဲဒီ ဒကာမႀကီးက ဘုန္းႀကီးတို႔ကို လာဖူးေမွ်ာ္ကန္ေတာ့ၿပီးေတာ့ လွဴရန္ေလးေတြ လွဴၿပီးေတာ့ ''ဆရာေတာ္တို႔ ဒီေလာက္ခ်မ္း တဲ့အရပ္မွာ ဘယ္လုိလုပ္ေနၾကတုန္း''လို႔ ေမးတယ္။
''ဟာ ဘယ္လုိလုပ္ေနရမလဲ၊ ဂြမ္းေစာင္ေတြေရာ ဝါဂြမ္းေတြေရာ အထပ္ထပ္ပတ္၊ ေခါင္းစြပ္ေတြေရာ ေျခစြပ္ ေတြေရာ လက္အိတ္ေတြေရာ အကုန္ စြပ္ေနရတာေပါ့ ဒကာမႀကီး'' လုိ႔ ေျပာလိုက္ရတယ္။
''အရွင္ဘုရား အဲဒါနဲ႔ အခ်မ္းက မလံုဘူးဘုရား၊ အသားေတြလဲ ကြဲတတ္တယ္၊ တပည့္ေတာ္ အႀကံေပးမယ္''။
''မုန္ညႇင္းဆီကေလးမ်ား လိမ္းလိမ္းၿပီးေတာ့ အရွင္ဘုရား ေနပူဆာလႈံ ေပးပါဘုရား၊ မုန္ညႇင္းဆီေလး အသား ကို ပါးပါးပြတ္ၿပီးေတာ့ ေနဆာလႈံေပး၊ အဲဒါ အခ်မ္း သိပ္ခံႏိုင္တယ္၊ အသားလဲ မကြဲဘူး''တဲ့။ ဒကာမႀကီးက အႀကံေပးပါတယ္။
''အိႏိၵယအမ်ဳိးသားေတြ အားလံုးဟာ အခုလုိေအး တဲ့ရာသီဆိုရင္ ဒီလုိပဲ မုန္ညင္းဆီ လိမ္းၾကတယ္။ တိဘက္ ေတြလဲ လိမ္းၾကတယ္တဲ့''။''ဒကာမႀကီး ဘုန္းႀကီးတုိ႔မွာ မုန္ညင္းဆီ မရိွဘူး'' ေျပာေတာ့ ''အိႏၵိယျပည္ တစ္ျပည္လံုး မုန္ညင္းဆီ အလြန္ ေပါပါတယ္။ ေမာ္ေတာ္ကားနဲ႔ စီးသြားလုိ႔ရိွရင္ လမ္းေဘး ဝဲယာ ေမာ္ေတာ္ကားလမ္းေဘးေတြမွာ ေနရာတုိင္းမွာ မုန္ညႇင္းခ်ည္းပဲ''တဲ့။
ဘုန္းႀကီးက တမင္ေျပာလိုက္တယ္။ ''မုန္ညင္းဆီ မရိွဘူး ဒကာမႀကီး''လို႔။ ညေနလဲေစာင္းေရာ မုန္ညင္း ဆီပုလင္းေလးကိုင္ၿပီးေတာ့ အဲဒီဒကာမႀကီး တေခါက္ျပန္ လာတယ္။ တစ္ထြာေလာက္ရိွတဲ့ မုန္ညင္းဆီ ပုလင္းကို ဘုန္းႀကီးကို ေပးပစ္ခဲ့တယ္။
''ကိုင္း ငါေတာ့ လိမ္းၾကည့္မယ္''ဆိုၿပီး ေျခသလံုး ရယ္၊ လက္ေမာင္းရယ္၊ အဲဒါ မုန္ညင္းဆီေလးနဲ႔ နာနာ ပြတ္ၿပီးေတာ့ ေနပူဆာ ထြက္လႈံတယ္၊ အသားတင္းတာေတြ အကုန္ ေပ်ာက္ၿပီးေတာ့ ေနသာထုိင္သာ ေတာ္ေတာ္ ရိွသြားတယ္။
ဒါေပမဲ့ ည ေစာင္ၿခံဳၿပီးေတာ့ အိပ္ၿပီလဲဆိုေရာ နံလုိက္တဲ့ ျဖစ္ခ်င္း၊ ေစာင္ၿခံဳကို တခါတည္းဖြင့္ၿပီး ေခါင္းကို အျပင္ထုတ္ ထားရတယ္၊ ေတာ္ေတာ္ကိုနံတာ။
ႏွစ္ရက္တစ္ခါ သံုးရက္တစ္ခါ လိမ္းမယ္ဆိုရင္ ဒီကုိယ္ေတာ့အနား ဘယ္သူမွကပ္ခ်င္မွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ အဲဒါနဲ႔ ဒကာမႀကီး ကုသိုလ္ျဖစ္ေအာင္ မုန္ညင္းဆီပုလင္း လက္ခံၿပီးေတာ့ တစ္ခါပဲလိမ္းတယ္၊ ေနာက္ထပ္ မလိမ္း ေတာ့ဘူး။ နယူးေဒလီက ထြက္ေတာ့ အဲဒီမုန္ညင္းဆီ ပုလင္းကုိ နယူးေဒလီသံ႐ံုးမွာ ထားခဲ့တယ္။

(အပုိင္း-၁၅)ဆက္လက္ေဖာ္ျပသြားပါမည္။

ashinsaccanyanablogspot

Followers

Blog Archive